บทที่ 16ราเม็งหวานมาก

1320 Words

“เมื่อกี้เดินหาจนทั่วบ้านหายหัวไปไหนมา” ไอ้แนนเท้าเอวถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในตัวบ้าน น้ำขิงเองก็เลิกคิ้วรอฟังโดยมีถ้วยราเม็งวางเรียงตรงหน้าถึงสี่ชาม “ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ” ชู้โทรศัพท์ในมือให้เพื่อนดูเป็นหลักฐาน ดีนะที่ก่อนลงจากรถไอ้แนนโยนกุญแจรถมาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีอะไรเอามาอ้าง “แล้วหลิวเห็นพี่ชายขิงบ้างไหม รายนั้นก็หายไปเหมือนกัน” “ลืมของที่รถเลยไปเอา” ก่อนจะได้เอ่ยปากพูดอะไรไอ้ยักษ์ก็เดินขึ้นมายืนอยู่ข้างกัน ในมือชูถุงร้านสะดวกซื้อแล้วเหล่ตามามองฉัน “ไปเอาของที่รถเหมือนกันราวกับพรหมลิขิตเลยนะคะ” ไอ้แนนจีบปากจีบคอพูด มันหัวเราะคิกคักแล้วมองฉันสลับกับไอ้ยักษ์อย่างล้อเลียน “ถ้ายังอยากมีปากไว้กินราเม็งก็หยุดพูด” ไอ้แนนหัวเราะอีกรอบก่อนที่จะยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้เมื่อเห็นฉันชี้หน้าขู่ นางเดินไปนั่งลงข้างน้ำขิง แล้วฉันจะทำอะไรได้นอกจากต้องนั่งลงข้างไอ้ยักษ์ “เมื่อกี้น่ากลัวมากดู

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD