“แสดงว่าทุกคนรู้จักกันหมดแล้วอย่างนั้นเหรอ” ดูเหมือนน้ำขิงยังไม่กระจ่างกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ก็นี่ไงน้องไอ้หลง” ไอ้ยักษ์ชี้มือเข้าหาจนปลายนิ้วจะจิ้มหน้าผากฉันอยู่แล้ว
“โลกกลมมาก” ใช่ กลมจริง ๆ กลมจนอยากจะทำให้มันแบน ถ้ารู้ว่าน้ำขิงเป็นน้องไอ้ยักษ์ฉันคงไม่ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านมา อุตส่าห์หลบหน้าได้ตั้งสองอาทิตย์ใครจะคิดว่าจู่ ๆ จะมาเจอกันที่นี่ราวกับเทวดาถีบส่งมาเจอกันอย่างนั้นแหละ
“แกดูน้องเหมียวเสร็จยังแนนจะได้กลับ”
“เสร็จแล้ว” ดี จะได้รีบออกไปจากที่นี่ “แต่ฉันหิวน้ำขิงเลยว่าจะทำราเม็งให้”
“จะไปรบกวนน้ำขิงทำไม จอดปากซอยซื้อบะหมี่เอาก็ได้”
“ไม่รบกวนหรอก ถือว่าตอบแทนที่แนนกับหลิวขับรถมาส่ง ป่ะเข้าข้างใน เราทำไมนานหรอก” ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย ทำไมถึงเดินสะบัดตูดเข้าบ้านกันสองคนแล้วปล่อยไอ้ยักษ์ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ลากคอมันไปด้วย
“ได้ข่าวว่าเธอหลบหน้าฉัน”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น กร
