หลายสัปดาห์มานี้คนที่บอกจะจีบกันรุกหนักมาก เรียกได้ว่าเร่งทำคะแนนแบบสุด ๆ ตอนเช้าไปรับที่บ้านเพื่อมาส่งมหา’ลัย ส่วนตอนเย็นก็มานั่งรอใต้ตึกเพื่อพากลับไปส่งบ้าน ไม่พอแค่นั้นถ้าช่วงเที่ยงว่างก็จะแวะมากินข้าวด้วยจนไอ้แนนกับน้ำขิงแซวว่าอีกไม่นานก็คงย้ายจากวิทย์กีฬามาเรียนนิเทศศาสตร์
อย่างตอนนี้ก็กำลังพาฉันเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าบอกว่าจะพามาดูหนังที่พึ่งเข้าโรงวันนี้
“หิวไหม”
“นิดหน่อย”
“งั้นไปกินข้าวก่อนแล้วกัน กว่าหนังจะจบกลัวเตี้ยหิว”
“อือ” พยักหน้าปุ๊บมือก็ถูกคว้าไปจับปั๊บ ฉันไม่ได้สะบัดออกเพราะชินแล้วกับการถึงเนื้อถึงตัวประมาณนี้ ก็ไอ้ยักษ์เล่นทำแทบทุกวัน ชอบเข้ามาใกล้พอเผลอหน่อยก็วาดแขนดึงเข้าไปกอด ติดสกินชิพเหมือนคนเป็นโรคจิต เดินต้องจับมือ ถ้าอยู่ด้วยกันสองคนในที่ลับตาหน่อยก็จะจูบ
“ส้มตำเผ็ดมาก...”
“เอากลาง ๆ พอครับ” ฉันย่นคิ้วเมื่อคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดขัด “กินเผ็ดมากมันไม่ดี
