“เบา ๆ สิเตี้ยเจ็บนะ” คนบ่นเจ็บทำหน้ายู่แต่ฉันไม่สนใจ ยังใช้น้ำเกลือเช็ดแผลตรงมุมปากต่อไปแม้อีกฝ่ายจะพยายามเบือนหน้าหนี
“เจ็บแค่นี้ทำโวยวาย ตอนอยู่บนเวทีไม่เห็นร้องสักแอะ”
“ถ้าร้องก็ขายขี้หน้าไอ้หลงสิ” ศักดิ์ศรีมันค้ำคองั้นสินะ “ส่วนตอนนี้อยากอ้อนเธอก็เลยต้องร้องดัง ๆ หน่อย”
ใบหน้าเจ้าเล่ห์เคลื่อนเข้ามาใกล้ ตาคมดุตอนนี้เปลี่ยนเป็นแพรวพราวแล้วจ้องลึกเข้ามาในตาฉัน ใจกระตุกวูบสั่นไหวเมื่อมองตอบ ปากเม้มแน่นอัตโนมัติเมื่อรู้สึกประหม่ากับความใกล้ชิดที่อีกฝ่ายตั้งใจทำ
“ฝากตัวด้วยนะเตี้ย ต่อไปนี้ฉันเป็นของเธอ” ปากหยักกดจูบลงมาเพียงบางเบาแล้วผละออกแต่แปลกมากที่ใจฉันกลับเต้นแรงไม่ยอมหยุด แถมสายตายังไม่สามารถละจากใบหน้าของคนตรงหน้าไปไหนได้
ให้ตาย ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย ฉันไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกสะกดให้มองแค่คนเพียงคนเดียว
“ถ้าไม่เลิกจ้องจะจูบแบบจริงจังแล้วนะเตี้ย” ฉันได้สติแล้วผลักหน้าหนา ๆ ให้ถอยห่
