ตอนที่ 3
2851 Words
"พี่ลีโอคะ เห็นพี่อาเทอร์บอกว่าพี่ลีโอเก่งเรื่องคณิตเหรอคะ ช่วยสอนแพรหน่อยได้ไหมคะ พอดีใกล้สอบแล้วน่ะค่ะ แพรกลัวจะทำข้อสอบไม่ได้" แพรนลินพูดออกไปก็เข้าไปใกล้ๆลีโออย่างจงใจยั่ว เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายเนิร์ดๆที่ไม่สนใจเธอแบบเขา จะทนเธอยั่วได้แค่ไหน แพรนลินคิดในใจ
ลีโอได้ยินก็สงสัยว่าแพรนลินจะมาสนใจอะไรเขาในคาบผู้ชายเนิร์ดๆแบบนี้ แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่ ลีโอคิดสักพักก็ตอบออกไป
"พี่ไม่เก่งหรอกครับ ไอ้อาเทอร์เก่งกว่าพี่อีก" ลีโอบอกปัดไปเพราะไม่อยากยุ่งกับเธออีกแล้ว ไม่งั้นกำแพงที่เขาสร้างไว้ได้พังทลายลงแน่ๆ ลีโอคิดในใจ
"งั้นไม่เป็นไรค่ะ แพรขอตัวก่อนนะคะ" พอได้ยินลีโอพูดออกมา แพรนลินก็ไม่พอใจจึงเอ่ยขอตัวออกมา เล่นปฎิเสธเธอขนาดนี้ใครจะหน้าด้านพูดต่อกัน
"ถูกอ่อยแล้วไหมล่ะมึง นี่ขนาดมึงปลอมตัวนะโว้ย ฮ่าๆ บอกไว้เลยนะมึงน้องแพรอ่อยใครแล้ว กูไม่เคยเห็นพลาดสักคน มึงเสร็จแน่" อาเทอร์พูดออกมาก็หัวเราะ
"แต่ไม่ใช่กับฉันแน่นอน" ลีโอพูดออกไปแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"แกไม่รู้จักน้องแพรซะแล้วไอ้ลีโอ ยิ่งได้ยากๆ น้องแพรเขาก็ยิ่งชอบ" อาเทอร์พูดตามออกมาเบาๆแล้วตามเพื่อนออกไป
แพรนลินเดินมาที่โต๊ะประจำกลุ่มที่นั่งเป็นประจำ แล้วกระแทกกระเป๋าอย่างแรง
"เป็นอะไรอีกยะ ใครทำอะไรให้ไม่พอใจอีกคะเพื่อน" ริต้าพูดขึ้นเมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนที่เหมือนโกธรใครมา
"ก็ไอ้เนิร์ดเพื่อนใหม่พี่อาเทอร์นะสิ เขาไม่สนฉันอ่ะ ฉันอ่อยเต็มที่ขนาดนั้นยังเมินฉันอีก" แพรนลินเอ่ยออกไปแล้วทำหน้าจริงจัง
"โอ๊ย ก็แค่ผู้ชายเฉิ่มๆ แกจะไปอ่อยทำไมย่ะ" แพทพูดออกไปแล้วแต่งหน้าต่อ
"ไม่รู้อะ นายนั่นมันน่าแกล้งอ่ะ" แพรนลินพูดออกไปเพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมถึงสนใจในตัวของผู้ชายคนนี้
"ฉันเห็นแกเมินผู้ชายไปทั่ว แต่แกอย่าบอกนะว่าแกชอบนายเฉิ่มๆนั่น สายตาแกนี่แย่มากนะไม่สมกับความแซ่บของแกเลยยัยแพร" แพทเอ่ยออกไปแบบไม่เชื่อ
"แต่เรื่องอย่างว่า นายนั่นอาจจะแซ่บก็ได้นะยะ" ริต้าเอ่ยออกไปแล้วหัวเราะออกมา
"พวกแกนี่นะคิดแต่เรื่องบนเตียง ฉันล่ะเบื่อ" แพรนลินเอ่ยออกไป
"จ้าแม่คนอินโนเซนต์ แล้วประชุมว่าไงบ้างสรุปไปจัดที่ไหน" ริต้าเอ่ยถามเพราะเธอก็อยู่ชมรมเดียวกับแพรนลิน ส่วนแพทไม่ได้อยู่เพราะไม่ชอบความลำบาก
"ไปช่วยซ่อมโรงเรียนให้เด็กๆที่เชียงรายน่ะ ไปวันมะรืนนี้" แพรนลินเอ่ยบอกเพื่อนสาว
"เร็วจัง แล้วฉันจะเตรียมตัวทันไหมเนี่ย" ริต้าเอ่ยพูดออกมาทันที
"งั้นแกก็ไม่ต้องไป อยู่กับฉันดีกว่านะ นะ" แพทเอ่ยออกมาแล้วเข้าไปเกาะแขนริต้า
"ออกไปเลยแก ฉันขอเป็นคนดีบ้างสิยะนานๆจะได้ออกค่ายสนุกจะตาย" ริต้าพูดออกไป
"ใครมันจะบ้าระห่ำแบบแกสองคนล่ะ เที่ยวให้สนุกเถอะย่ะ ฉันก็จะไปเที่ยวฮ่องกงรอพวกแกแล้วกัน" แพทเอ่ยออกมาแล้วทำหน้าเพ้อฝันที่จะได้ไปช๊อปปิ้งสมใจอยาก
"แล้วแกจะไปเมื่อไหร่" แพรนลินเอ่ยถามเพื่อนสาว
"พรุ่งนี้มั้ง แม่กับพ่อฉันจะพาไปหาพี่สาวฉันพอดี" แพทเอ่ยบอกไป จากนั้นสามสาวก็พากันไปเรียน ก่อนจะแยกย้ายกันไปกลับ
แพรนลินเดินเข้ามาในคอนโดพร้อมกับของพรุงพรังเต็มมือไปหมด เพราะเธอตั้งใจจะซื้อของพวกนี้ไปให้เด็กๆที่บนดอยที่เธอจะไปในอีกไม่กี่วันนี้ แต่แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆแบบเธอก็ถือไม่ไหวจนถุงของเล่นเด็กหล่นลงบนพื้น
"เดี๋ยวผมช่วยครับ " โทนี่เดินเข้ามาแล้วเห็นของหล่นจึงช่วยผู้หญิงตรงหน้าเก็บของ
"อ่อ ขอบคุณค่ะ" แพรนลินเอ่ยขอบคุณก่อนจะรับถุงนั้นไว้
"ให้ผมช่วยถือไหมครับ คงหนักน่าดู" โทนี่เอ่ยออกไปอย่างมีน้ำใจ
"อ่อ ขอบคุณค่ะคุณ" แพรนลินเอ่ยออกไปก็ยิ้ม เพราะไม่รู้ว่าชายใจดีตรงหน้าชื่ออะไร
"ผมโทนี่ครับ แล้วคุณชื่ออะไรครับ" โทนี่เอ่ยถามสาวสวยตรงหน้า
"อ่อชื่อแพรค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโทนี่ พักที่นี่เหมือนกันเหรอคะ" แพรนลินถามออกไปขณะเดินไปที่หน้าลิฟท์
"อ่อครับ" โทนี่บอกไปแค่นั้นก็ช่วยแพรนลินถือของ จนไปเจอกับนายน้อยในลุคหนุ่มเฉิ่มพอดี ก็จะเอ่ยทัก แต่แพรนลินกลับเรียกนายน้อยของเขาซะก่อน
"อ้าว พี่ลีโอพักที่นี่เหรอคะ" แพรนลินเอ่ยถามเมื่อเจอเข้ากับคนที่ทำให้เธออารมณ์เสียมาทั้งวัน จึงจัดการอ่อยไปสักหน่อย
"ครับ แล้วนี่มาด้วยกันได้ยังไง" ลีโอบอกแพรนลินสั้นๆ ก่อนจะถามเน้นเสียงจริงจังกับโทนี่
"อ่อ คุณโทนี่มาช่วยแพรถือของนะค่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ ทั้งหล่อทั้งใจดีนะคะ" แพรนลินพูดชื่นชมโทนี่อย่างอดไม่ได้ ก่อนจะทำท่าทางยิ้มให้ไปแบบน่ารักๆ
"งั้นเหรอ หล่อมากเลยเหรอ ทำไมไม่จีบไปเลยล่ะครับ" ลีโอพูดออกไปก็เดินเข้าลิฟท์ไป
"แล้วคุณโทนี่โสดไหมล่ะคะ" แพรนลินเห็นเขาพูดออกมา จึงแกล้งเอ่ยออกไปพร้อมกับเดินเข้ามาในลิทฟ์
"อ่อ ผม" โทนี่อึกอักเพราะนายน้อยของเขาเหมือนจะไม่ชอบใจอะไรสักอย่างจึงไม่กล้าพูด
"อึกอักเลยเหรอคะ แพรแค่ล้อเล่นค่ะ เดี๋ยวยังไงแพรรบกวนคุณโทนี่ช่วยถือของไปให้ที่ห้องแพรเลยได้ไหมคะ" แพรนลินถามออกไปเพราะไหนๆก็ช่วยแล้วต้องช่วยให้สุด
"ไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ช่วยเอง" ลีโอพูดออกไปทันทีเมื่อได้ยินแพรนลินเอ่ยชวนโทนี่ไปที่ห้องของเธอ
"เอาของมา เดี๋ยวฉันถือเอง" ลีโอพูดออกไปเสียงเข้ม เพราะเขารู้สึกไม่พอใจลูกน้องของตัวเอง ที่ทำตัวสนิทสนมกับแพรนลินแบบนี้
"ถึงชั้นของแพรแล้ว ขอบคุณนะคะคุณโทนี่ที่ช่วย แล้วเจอกันใหม่นะคะ" แพรนลินบอกออกไปแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก ก่อนจะเดินออกจากลิฟท์ไป
"แพรอ่อยแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ" ลีโอพูดออกมาขณะเดินตามร่างบาง
"อะไรนะคะ อ่อยงั้นเหรอ เมื่อกี้หรือคะที่เรียกว่าอ่อย แพรจะบอกให้นะคะแพรชอบของไทยค่ะไม่นิยมของนอก แล้วถ้าแพรจะอ่อยจริงๆล่ะก็ มันต้องแบบนี้" แพรนลินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ลีโอพูด ก่อนจะพูดกระแทกใส่เขา แล้วเสียบคีย์การ์ดเข้าห้อง แล้วดึงเขาเข้าไปในห้องทันที
"จะทำอะไร" ลีโอเอ่ยถามเมื่อถูกดึงเข้ามาในห้องแล้วถูกผลักให้นั่งตรงเก้าอี้ตัวหนึ่ง
"ก็จะยั่วไง นายไม่ใส่แว่นแล้วหล่อดีแฮะ อยากนอนกับฉันไหม" แพรนลินเอ่ยออกไปแล้วใช้มือลูบไล้ใบหน้าของเขา พร้อมกับสรรพนามที่เรียกเขาก็เปลี่ยนไป
"อย่ามายุ่งกับผม ผมไม่ชอบ" ลีโอปฎิเสธอย่างไม่ใยดี เพราะถึงจะเนื้อนมไข่ยังไงเขาก็ไม่สนใจผู้หญิงแบบนี้เด็ดขาด
"หึๆ ผู้ชายแบบนายมันหน้าท้าทายจริงๆ ถ้าฉันจะเอานายก็ปฏิเสธฉันไม่ได้หรอก" แพรนลินพูดไปก็ยิ้มหวานหว่านเสน่ห์
"ผมไม่เอา " ลีโลเน้นเสียง
"แต่ฉันจะเอา" แพรนลินเอ่ยออกมาจริงจัง
"มีท่าเด็ดๆไหมล่ะ ลองยั่วให้ผมอยากเอาคุณสิ" ลีโอเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ยนายแว่น แต่เสียใจย่ะอย่างนายก็แค่ของเล่นของฉัน" แพรนลินพูดออกไปก็เดินไปที่ประตูห้อง
"เชิญออกไปค่ะ ฉันเล่นจบแล้ว" แพรนลินเอ่ยออกไป
ลีโอก็เดินออกมาทันที เพราะรู้สึกเสียหน้าที่ถูกล้อเล่นแบบนี้
"ต่อไปก็พูดจาให้มันน่าฟังหน่อยนะคะ จะได้ไม่ต้องอายอีก" แพรนลินบอกไปก็ปิดประตูใส่หน้าลีโอทันที คนอะไรพูดจาไม่เข้าหูแถมยังพูดแดกดันอยู่นั่นแหละ เจอฤทธิ์เธอเข้าไปสมควรละ แพรนลินคิดในใจ ก่อนจะขนของที่เรื่อยราดเมื่อกี้ไปเก็บ
ลีโอที่อยู่ด้านนอกก็สบทบทออกมาอย่างระบายอารมณ์
“ใครกันแน่ที่จะเป็นของเล่น” ลีโอคิดไปอย่างมาดมั่นก็เดินกลับไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังห้องของตัวเอง
"โทนี่ ต่อไปถ้าเจอแพรนลินอีกนายห้ามยุ่งกับเธอเด็ดขาด หวังว่านายคงเข้าใจที่ฉันบอกนะ"ลีโอพูดออกไป เมื่อกับเข้ามาในห้องแล้วเจอลูกน้องนั่งอยู่พอดี
"อ่อ ครับนายน้อย" โทนี่เอ่ยออกไปเพราะแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่า นายน้อยของเขาสนใจแพรนลินแน่นอน
"ของเล่นชิ้นนี้ ถ้าฉันไม่ปล่อยใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์" ลีโอพูดออกไปแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น
จากนั้นก็ถึงเวลาเดินทางไปเชียงราย ตลอดเวลาที่รอขึ้นเครื่องจนกระทั่งลงเครื่องแพรนลินก็ไม่พูดอะไรกับลีโอสักนิด แต่ก็พูดกับคนในชมรมตามปกติ
"ไหนแกบอกสนใจเขาไง แล้วทำไมแกไม่คุยกับเขาล่ะ" ริต้าเอ่ยถามเพื่อนเมื่ออยู่ในห้องพักที่ทางโรงเรียนของที่นี่จัดให้
"ฉันว่าเขาแปลกอ่ะ เขาเหมือนไม่ได้เป็นคนเนิร์ดๆหรือเฉยๆแบบที่เราคิดอ่ะ" แพรนลินบอกออกไป เพราะเธอนั่งคิดนอนคิดมาหลายวันแล้ว หลังจากนึกถึงคำพูดและการกระทำของเขาในวันนั้น
"คิดมากไปรึเปล่าแก มันไม่ใช่ละครนะยะ" ริต้าบอกออกไป
"ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปจริงๆ เราออกไปช่วยข้างนอกกันเถอะ" แพรนลินพูดออกไปก็ชวนเพื่อนสาวออกไปข้างนอก
"อ้าวริต้ามาพอดี ช่วยพี่ทาสีตรงหน้าต่างหน่อยสิ" อาเทอร์เอ่ยบอกออกไปเพราะต้องการให้เพื่อนของเขาได้คุยกับแพรนลิน เพราะสังเกตมาตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้ว
"เดี๋ยวแพรไปด้วยค่ะ" แพรนลินเอ่ยบอก
"เดี๋ยวแพรช่วยลีโอตรงนี้แหละ ตรงนั้นเดี๋ยวพี่กับริต้าจัดการเอง" อาเทอร์เอ่ยบอกก็พาริต้าออกไปโดยไม่รอให้แพรนลินตอบเลยสักนิด
"พี่อาเทอร์คะ" แพรนลินเรียกตามทั้งสองที่เดินออกไป
"ไม่อยากคุยกับพี่ ก็ไปทำที่อื่นก็ได้นะ" ลีโอพูดออกไปก็ทาสีต่อ
"เปล่าสักหน่อย แพรแค่ไม่รู้จะพูดอะไร" แพรนลินเอ่ยออกมา เพราะวันนั้นเธอก็เล่นแรงไปจริงๆแถมยังพูดไม่ดีอีก
"กริ๊งๆ" พอจะพูดต่อเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น ก่อนจะมองแล้วกดรับด้วยรอยยิ้มเพราะดีใจที่พาทิศโทรวิดิโอคลอมาหาเธอ
"นึกว่าจะลืมแพรแล้วนะคะเนี่ย" แพรนลินกรอกเสียงหวานลงไปอย่างงอนๆ
"ไม่ลืมหรอกน่ายัยแสบ พอดีพี่ยุ่งๆเลยไม่ได้โทรหาเราเลย พี่ไม่อยู่เหงาล่ะสิ" พาทิศเอ่ยบอกน้องสาวนอกไส้ที่เขารักแบบน้องสาวแท้ๆ
"เหงามากเลยค่ะ เวลาแพรเมาก็ไม่มีใครไปรับ เวลาแพรหิวข้าวก็ไม่มีใครพาไปกิน เวลามีผู้ชายมาจีบก็ไม่มีใครมาหวง " แพรนลินเอ่ยออกแบบอ้อนๆ ไปพร้อมกับพูดจิกชายที่อยู่ด้านข้างเบาๆ
"พูดซะเวอร์เลยนะเรา พี่มาแค่สองปีเองเดี๋ยวก็เจอกันแล้ว" พาทิศเอ่ยบอกน้องสาวไป
"ไม่รู้แหละ ยังไงแพรจะบินไปหาพี่พิทให้ได้เลย รอปิดเทอมก่อนเถอะ" แพรนลินพูดออกไปก็ทำหน้าใส่กล้องอย่างน่ารัก
"พี่ต้องไปแล้วเดี๋ยวพี่โทรหาเราใหม่นะ คิดถึงนะยัยแสบ" พาทิศเอ่ยบอกก็กดวางสายไป
ส่วนลีโอที่ได้ยินก็เข้าใจว่า แพรนลินมีแฟนแล้วจึงเอ่ยถามเธอ
"แพรมีแฟนแล้วเหรอ" ลีโอถามออกไปแล้วทาสีไปด้วย
"ทำไมคะ คนสวยๆแบบแพรไม่มีแฟนสิคะแปลก" แพรนลินไม่ตอบตรงๆแต่ตอบอ้อมๆไป แพรนลินก็มองเขาอยู่ก็เงียบ ก่อนจะบอกว่า
"แพรช่วยนะคะจะได้เสร็จไวๆ" แพรนลินพูดออกไปก็เริ่มทาสีอย่างขมักเขม้น จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันทาสีโดยที่ต่างคนต่างไม่พูดอะไรใส่กัน
จนกระทั่งตอนเย็นๆ ทางผู้ใหญ่บ้านก็ทำอาหารมาเลี้ยงเพื่อตอบแทนในการมาช่วยซ่อมแซมโรงเรียนและมอบเงินการศึกษาให้
"เห้ย แพรระวัง" ริต้าเอ่ยออกมาเมื่อเห็นโคมไฟที่จุดอยู่บนต้นไม้หล่นลงมาใส่เพื่อนสาว แพรนลินก็ตกใจจนก้าวขาไม่ทันได้แต่หลับตาแน่น ลีโอที่อยู่ใกล้ๆก็พุ่งเขามาผลักแพรนลินออกไปจนล้มไปด้วยกัน
"โอ๊ย" แพรนลินร้องออกมา เมื่อล้มลงพื้นพร้อมกับร่างหนา
"เป็นอะไรรึเปล่า" ลีโอเอ่ยถามก่อนจะมองหน้าแพรนลินอย่างเป็นห่วง
"ไม่ ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะคะ" แพรนลินบอกออกไปตะกุกตะกัก
"ยัยแพร " ริต้ารีบเข้ามาหาเพื่อน ส่วนคนอื่นๆก็ต่างพากันมองอย่างเป็นห่วง ลีโอจึงปล่อยแขนของตัวเองที่โอบกอดร่างบางออกเบาๆแล้วลุกขึ้นพร้อมกับช่วยพยุงร่างบางขึ้น
"เท่ห์ไปเลยค่ะพี่ลีโอ" ริต้าเอ่ยบอกแล้วเข้าไปช่วยประคองเพื่อนสาว
"ริต้าพาแพรไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง" ลีโอเอ่ยบอก ก่อนจะเก็บโคมไฟอันใหญ่ที่หล่นลงมา
แพรนลินก็มองสบตากับลีโอก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเพื่อนสาว
"เกิดอะไรขึ้นวะ" อาเทอร์ที่เข้ามาทีหลังจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงเอ่ยถามเพื่อน
"โคมไฟหล่นลงมาน่ะ ไม่มีอะไร" ลีโอบอกไปก็เอาน้ำราดโคมไฟที่ไหม้อยู่ให้ดับลง
ด้านแพรนลินพอเข้ามาในห้องก็เหม่อลอย นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วรู้สึกประทับใจลีโลที่ช่วยเธอไว้
"ยัยแพร แกโอเคไหมเนี่ย" ริต้าเอ่ยถามเพราะเพื่อนสาวดูแปลกๆ
"อืมโอเค แกฉันว่าฉันชอบนายเฉิ่มนี่แล้วอ่ะ" แพรนลินเอ่ยบอกเพื่อนสาว
"เห้ยยัยแพร แค่เขาช่วยแกแค่นี้ แกชอบเขาเลยเหรอ" ริต้าเอ่ยถามอย่างตกใจ
"ไม่รู้แหละ ฉันจะเป็นแฟนกับนายลีโอนี่ให้ได้แกคอยดูละกัน" แพรนลินพูดออกไปอย่างมาดมั่น
"ยัยแพรนั่นไม่ใช่สเปคแกเลยนะ นั่นฝรั่งนะแถมยังแต่งตัวเฉิ่มมากๆอีกด้วย " ริต้าเอ่ยเตือนสติเพื่อนสาวอีกครั้ง เพราะมันตรงข้ามกับสเปคที่แพรนลินตั้งไว้ทุกอย่าง หล่อ รวย สมาร์ท ใจสปอร์ต แต่ลีโอแทบต่างกันอย่างลิบลับไหนจะไฝใหญ่ๆบนหน้าอีก
"ช่างสิ ฉันอยากจะลองของนอกบ้าง แกจะไม่ให้ฉันลองก่อนหรือไง" แพรนลินเอ่ยบอกเพื่อนสาว
"เออๆ แกจะเอาก็เอา เดี๋ยวฉันจะคอยเป็นทัพเสริมให้แกเองก็ได้" ริต้าบอกออกไปเพราะคงเปลี่ยนความคิดของเพื่อนไม่ได้
"น่ารักที่สุดเลย เพื่อนใครเนี่ย" แพรนลินก็เข้าไปอ้อนเพื่อนสาวอย่างน่ารัก
"อย่างลองของนอกดีนัก เดี๋ยวแกจะรู้สึก ซิงๆแบบแกตายแน่ยัยแพร" ริต้าเอ่ยแซวออกไป
"ฉันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นสักหน่อยย่ะ แต่ถ้าเขาไม่ขัดขืนฉันก็พร้อมจะสนอง ฮ่าๆ" แพรนลินเอ่ยออกไปอย่างล้อเล่นจนโดนเพื่อนสาวตี
"ให้มันน้อยๆหน่อยย่ะ ลดลิมิตความแรดของแกลงมาหน่อยนะคะเพื่อน " ริต้าเอ่ยออกไปอย่างอดไม่ได้
- Writer
