ตอนที่ 1
1256 Words
ตอนที่ 1
" อ้าวลูกหว้าหนูกลับบ้านมาเองพี่ลูกชุบไม่ได้ไปรับเหรอลูก"
สายไหม เอ่ยถามลูกสาวคนเล็กของเธอที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบ ๆ แถมเธอก็ไม่ได้ยินเสียงรถของลูกชุบที่วันนี้เธอไหว้วานให้ไปรับลูกหว้าที่สถาบันสอนพิเศษให้เพราะเธอติดธุระสำคัญของบริษัท
"พี่ลูกชุบไปทำธุระด่วนกับพี่ขุนพล หว้าเลยกลับมาเอง"
ฉันพูดตอบคุณแม่สายไหมด้วยรอยยิ้มหวานๆ เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงของคุณแม่ที่มองมาทางฉัน
" แล้วทำไมไม่โทรมาบอกแม่ล่ะแม่จะได้ออกไปรับ ที่โรงเรียนสอนพิเศษหรือที่หน้าปากซอยบ้าน"
" แค่นี้เอง หว้ากลับบ้านได้สบายมากค่ะ"
ฉันพูดตอบแม่สายไหมที่แสนใจดีของฉันพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดเอวของแม่ฉันอย่างเอาใจ
"อ้อนเก่งจังนะลูกคนนี้ ป่ะงั้นลูกรีบขึ้นไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงมากินข้าวคุณพ่อใกล้จะถึงบ้านแล้ว" สายไหมเอ่ยพร้อมกับยกมือลูบหัวเล็กของลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนโยน
" ค่า คุณแม่"
ฉันขานรับและเดินขึ้นมายังห้องนอน ก็วางกระเป๋าถุงผ้าและกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะรีบเดินไป ยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้สบายตัว
หลังจากนั้นไม่นานฉันก็แต่งตัวเดินออกมาจากห้องน้ำระหว่างใช้ผ้าเช็ดผมที่เพิ่งสระให้แห้งสายตาฉันก็เหลือบมองไปยังกระเป๋าผ้าที่มีเสื้อสีเลือดหมูโผล่ออกมาฉันจึงเดินไปเปิดถุงผ้าและหยิบเสื้อช็อปขึ้นมาดูแล้วภาพเหตุการณ์บนรถเมล์ก็ลอยขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าหล่อแบดบอยที่มากับดวงตาคมของพี่ผู้ชายคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของฉัน พลันจู่ๆ เสียงหัวใจของฉันก็ดันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง
////ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก//
" บ้าจริง ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ"ฉันพูดพึมพำเบาๆก่อนจะกางเสื้อช็อปออกและมองเห็นชื่อที่ปักอยู่
" ชนกันต์ เอ็นจิเนียร์ ชิ!! ชื่อไม่เห็นจะเหมาะกับหน้าตาเลยชนเขื่อนสิไม่ว่า พูดมาได้ น่ารักสัส หลอกด่ากันชัดๆ แล้วฉันจะทำยังไงกับเสื้อตัวนี้ดีล่ะ เฮ้อ...เก็บไว้ก่อนแล้วกัน "
ฉันบ่นพึมพำขึ้นมาเบาๆเมื่อเสียงของพี่ผู้ชายคนนั้นลอยเข้ามาในหัวและถอนหายใจออกมาพร้อมก้มมองหาที่เก็บเสื้อช็อป ตัวนี้ ก่อนจะยกมือเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงชั้นล่างและพับเสื้อ เอาวางไว้ด้านในสุดเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีก
แล้วจึงลุกขึ้นรีบเป่าผมและจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและรีบเดินออกจากห้องนอนเพื่อลงไปทานข้าวพร้อมกับคุณพ่อโลกันต์และคุณแม่สายไหมทันที
#อีกด้าน
" ไอ้แบล็ก!ทำไมมารอพวกกูตรงนี้วะไหนบอกรอป้ายรถเมล์หน้าซอยตึงตรงร้านขายยาไงทำไมถึงมาโผล่หัวแถวนี้ "เซฟ เอ่ยตะโกนเรียก แบล็กเพื่อนรักของเขาที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณริมทางฟุตบาทของถนนย่านใจกลางเมือง
" นั่นดิ แล้วกูให้ไอ้เพชร ลูกน้องมึง ไปเอารถมึงในซอยตึงแล้วแต่เหมือนในซอยนั้น น่าจะมีวัยรุ่นตีกันเลยพวกเต็มซอย"
โอม เพื่อนสนิทของแบล็กอีกคนเปิดกระจกรถยนต์คันหรูและตะโกนขึ้นตามพร้อมกับมองไอ้แบล็กที่กำลังเดินมาทางพวกเขาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
" อืม ขอบใจ"
แบล็กพูดขึ้นและกวาดสายตามองไปยังรอบ ๆ บริเวณป้ายรถเมล์และมองไปยังชื่อป้ายซอย เพื่อจดจำจุดเด่นให้ได้ว่าป้ายรถเมล์ตรงนี้เป็นป้ายที่เด็กนักเรียนตาโต แก้มป่องคนนั้นลงก่อนจะได้ยินเสียงของไอ้โอมเอ่ยดังขึ้นมาอีกครั้ง
" มึงมองหาอะไรวะไอ้แบล็กแล้วมึงถืออะไรในมือเฮ้ย!! นี่มันเสื้อผู้หญิงนี่หว่า มึงไปเอามาจากไหนไอ้แบล็ก "
โอม พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและสายตาแกมหยอกล้อก่อนจะเอื้อมมือออกมาจากนอกตัวรถและคว้าเสื้อแขนยาวตัวนั้นจากมือของไอ้แบล็กมากางดูในทันที
" เชี้ย สาบานว่าของมึงเอง??" เซฟที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแววตาประหลาดใจ
"พวกมึงแม่งไร้สาระฉิบหาย ออกรถเถอะกูอยากกลับไปนอนแล้วง่วงสัส "แบล็ก พูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอา กับคำพูดหยอกล้อของเพื่อนตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดประตูหลังของรถยนต์และก้าวขึ้นมานั่ง พร้อมยกมือดึงเสื้อคืนจากไอ้โอม อย่างรวดเร็วจนทำให้ของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อตกลงบนตักของมันอย่างไม่ตั้งใจ
" เฮ้ย นี่มันปากกาของสถาบันสอนพิเศษแถวนี้นี่หว่า"
โอม เอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจและหยิบปากกาที่หล่นลงมาจากเสื้อแขนยาวบนตักของเขาขึ้นมาดู
"มึงรู้จัก??"แบล็กนิ่งชะงักไปเล็กน้อยและจ้องมองปากกาบนมือของเพื่อนเพื่อดูชื่อสถาบันสอนพิเศษที่มันพูดถึง
"ทำไมกูจะไม่รู้จักวะ น้องสาวกูก็มาเรียนพิเศษที่นี่ "
โอม พูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าของไอ้แบล็กที่ดวงตาของมันตอนนี้ ฉายแววเป็นประกายขึ้นมาจนเขาหันไปสบตากับ ไอ้เซฟที่กำลังหันมามองหน้าของเขาอย่างคนรู้กัน
"งั้นเหรอ"
"เฮ้ย!!อย่าบอกนะว่ามึงแอบตามจีบเจ้าของเสื้อแขนยาว สีชมพูจนมาโผล่หัวยืนรอพวกกูอยู่แถวนี้ "
เซฟ พูดแซวเมื่อเหลือบสายตามองกระจกมองหลังไป ยังเพื่อนรักของเขาที่กำลังนั่งกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยราวกับตอกย้ำว่าสิ่งที่เขากำลังเดาเป็นเรื่องจริง
" โถ ไอ้โอมมึงแม่งก็พูดเป็นตุเป็นตะฉิบหายอย่างไอ้แบล็ก แค่เดินไปจีบสาวคนไหน ขี้คร้านจะวิ่งตามต้อยๆแต่มึงยิ้มแปลกๆแบบนี้ กูชักจะคิดตามไอ้เซฟแล้วนะว่ามึงถูกเจ้าของเสื้อแขนยาวตกมึงจริงๆ " โอม หันตัวและยื่นปากกาส่งให้กับไอ้แบล็ก โดยที่ สายตาเขาก็ทันเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของมันเขาจึงอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน
" อืม ตกกูเต็มๆเด็กบ้าอะไรวะ น่ารักสัส !! "
แบล็กพูดตอบและชูปากกาเพื่อดูชื่อสถาบันสอนพิเศษราวกับบันทึกไว้ในใจตัวเองอย่างเงียบๆ
" เช็ดโด้ววว !!!กูแม่งอยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นวะว่าหน้าตาจะเป็นแบบไหน ถึงทำให้ไอ้เหี้ยแบล็ก ผู้ไม่เคยมองสาวคนไหน ตกหลุมรักได้แบบนี้ " โอมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นราวกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
" ไม่เสือก ออกรถได้แล้ว "
แบล็กเอ่ยตอบไอ้โอมอย่างยียวนโดยสายตายังคงจ้องมองไปยังเสื้อแขนยาวสีชมพูอ่อนที่อยู่ในมือของเขา
ก่อนที่ภาพใบหน้าหวานของเด็กสาวในชุดนักเรียนกับดวงตากลมโตใสแป๋วจะปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาจนเขาเผลอยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับพูดในใจ คนเดียวเบาๆ
"ตกกูเต็มๆ ขนาดนี้ก็ต้องน่ารักสิวะ จริงไหมยัยแก้มป่อง!!"
- Writer
