บทนำ
1499 Words
" ไม่เป็นไรค่ะพี่ลูกชุบ หว้ากลับเองได้ อาจารย์ใกล้ ปล่อยแล้ว หว้าจะรีบกลับพร้อมฝนกับโมเลยพี่ไม่ต้องห่วง งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ"
ฉันพูดจบก็กดตัดสายของพี่ลูกชุบ พี่สาวของฉันที่วันนี้มารับฉันที่โรงเรียนสอนพิเศษไม่ได้ เพราะต้องรีบไปทำธุระกับ พี่ขุนพลแฟนหนุ่มสุดหล่อของพี่เขาอย่างกะทันหัน
"วันนี้มึงกลับเองเหรอวะ ลูกหว้า " โม เอ่ยถามเพื่อนรัก พร้อมกับเดินออกจากห้องเรียนพิเศษ เมื่อจบคลาสการเรียนการสอนพอดี
"เออดิ พี่ลูกชุบต้องไปทำธุระกับพี่ขุนพลน่ะ "
" พูดถึงพี่ขุนพลแฟนพี่มึง กูยังขำไม่หายเลยว่ะ เมื่อนึกถึงตอนที่มาขอซื้อรูปพี่ลูกชุบตอนใส่ชุดดรัมเมเยอร์ โคตรเปย์สุด ๆ รู้งี้ กูขายให้สักห้าหมื่นเอาให้ฉ่ำๆ ไปเลย " ฝน พูดขึ้นเมื่อนึกถึงแฟนของพี่สาวเพื่อน ที่ตอนนั้นมาขอซื้อรูปถ่ายพี่ลูกชุบในวันกีฬาสี
"มึงมันก็ทำถึงมากเกินเพื่อนรัก คิกคิก ว่าแต่มึงเหอะลูกหว้าจะจบมอหกอยู่แล้ว เมื่อไรจะมีหนุ่มๆมาถูกใจมึงแบบพี่ลูกชุบบ้าง มึงก็โคตรน่ารักเหมือนกัน" โมเอ่ยขึ้นและหัวเราะออกมาเบาๆและหันไปมองหน้าลูกหว้าด้วยสายตาเชิงเป็นคำถาม ก่อนที่ฝนจะพูดแทรกขึ้นมา
" หน้าตาลูกหว้าน่ารักมาก กูยอมรับนะ แต่ความห้าวเป้งสุดตีนแถมยังพ่วงด้วย ฉายาเจ้าแม่มือตบในรุ่น มึงว่าใครจะกล้ามาจีบมัน "
"พวกมึงสองตัวก็พูดเว่อร์ไป กูออกจะเรียบร้อยน่ารักขนาดนี้มาเจ้ามงเจ้าแม่อะไร ไม่มี๊!!"
"หร๊า///เหรอ!!!"
โมและฝนถึงกับพูดออกมาพร้อมกันอย่างประสานเสียง
"หึหึ วันนี้แยกย้ายตรงนี้แล้วกัน " ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนเอ่ยลาเพื่อนรักทั้งสองคนและเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที
"อ้าว แล้วมึงจะไปไหนวะ" โมตะโกนเพราะเธอและฝนต้องยืนรอรถที่บ้านมารับ
"ไปขึ้นรถเมล์น่ะ ไว้เจอกัน"
ฉันหันหน้ามาตอบกลับก่อนจะรีบเดินไปยังป้ายรถเมล์ที่ อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนกวดวิชาอย่างรวดเร็ว
# อีกด้าน
///ผลั๊กกกก//
"เฮ้ย!!แม่งตาบอดหรือไงวะมองไม่เห็นเหรอว่ากูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้"
เสียงของแหลมเด็กเจ้าถิ่นในซอยตึงเอ่ยถามผู้ชายตัวสูงร่างใหญ่ที่เดินชนเขาแทบจะล้มในช่วงตึกที่ไฟดับและมืดทำให้ เขาเห็นแค่เพียงเสื้อช็อปสีแดงๆของมหาลัยแห่งหนึ่งที่เขารู้จัก
" โทษที กูนึกว่าชนหมา!" แบล็ก หนุ่มโคตรหล่อแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาเอ่ยตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบสบตาเอียงคอเล็กน้อยจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างพร้อมแลก
"อ้าวไอ้เวรนี่!!มึงเปรี้ยวตีนระ....อั๊ก อึก อุ๊ก///"
แหลมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหมายจะเอาเรื่องแต่กลับ ถูกถีบเข้าที่ท้องอย่างจัง ก่อนจะโดนทั้งหมัดและตืนกระทืบใส่เขาจนล้มลงไปนอนกองที่พื้นอย่างหมดสภาพ
" มึงต่างหากที่เสือกอยาก เปรี้ยวตืนกู ถุย!!! "
แบล็ก พูดขึ้นพร้อมถ่มน้ำลายใส่ไอ้เวรนั่นด้วยแววตาเย็นชาและเย้ยหยัน ก่อนจะเดินออกจากซอยลัดเพื่อไปรอเพื่อนที่กำลังขับรถมารับเขายังป้ายรถเมล์ เพื่อกลับบ้าน
เพราะรถคันโปรดของเขาดันเสียกลางทาง ระหว่างมาทำธุระที่ซอยตึงแห่งนี้ แต่เมื่อเขาเดินมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงดังแว่วๆมาจากด้านหลัง ทำให้เขาหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
" ไอ้เหี้ยนั่น มันใส่เสื้อช็อปสีแดง พวกมึงกระจายตัวลากคอมันมาให้กูให้ได้!!!"
" สัสเอ้ย!!! "
แบล็ก สบถออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างอันสะบักสะบอมของไอ้ผู้ชายที่เขากระทืบเมื่อกี้นี้ มันไปตามพวกมาเกือบยี่สิบคนพร้อมกับอาวุธครบมือกำลังวิ่งไล่ตามมาทางเขาและเป็นจังหวะเดียวที่สายตาของเขาหันไปเห็นรถเมล์กำลังจะออกตัวอยู่พอดีเขาจึงวิ่งยกมือโบกให้รถหยุด ก่อนจะก้าวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ฉันขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้านและกำลังนั่งฟังเพลงอย่างสบายใจ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งลงข้างๆ ฉันพร้อมถอดเสื้อช็อปสีแดงที่สวมใส่ออกและยัดใส่ถุงผ้าของฉันอย่างรวดเร็ว เขาเอื้อมมือมาหยิบเสื้อคลุมกันหนาวของฉันพร้อมกับหยิบหูฟังของฉันอีกข้างไปใส่ที่หูของเขาและคว้ามือของฉันไปกุมไว้แล้วเอียงหัวมาซบลงบนไหล่ของฉัน
โดยที่ใช้เสื้อคลุมของฉันปิดบังใบหน้าของเขาราวกับเราสองคนเป็นคู่รักกัน ฉันนั่งมองการกระทำของผู้ชายคนนี้อย่างมึนงงจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนสมองน้อยๆจะเริ่มประมวลผลเรียกสติของตัวเองจึงขยับตัวหนีและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
" ปล่อยนะ จะทำอะไร??"
" ช่วยหน่อย เดี๋ยวให้ตังกินขนม"
"ช่วยอะไร นี่.."
ฉันกำลังจะเอ่ยปากด่ากลับแต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ ๆก็มีกลุ่มวัยรุ่นหลายคน เดินขึ้นมาบนรถเมล์ในมือถืออาวุธมาครบมือ และกำลังกวาดสายตามองมายังผู้โดยสารภายในรถเมล์พร้อมกับได้ยินเสียงกรีดร้องโวยวายของผู้โดยสารคนอื่นที่ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว จนฉันเผลอบีบมือของผู้ชายที่กำลังกุมมือของฉันไว้แน่น ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มละมุนเอ่ยขึ้น
" ไม่ต้องกลัว นั่งนิ่งๆ ก็พอ"
แบล็ก เอ่ยขึ้นเมื่อเขาสัมผัสถึงมือเล็กที่นุ่มนิ่มกำลังบีบมือเขาไว้แน่น ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาจับมือแบบประสานเพื่อปลอบโยนและเผลอสูดดมกลิ่นกายหอมสะอาดที่ทำเอาหัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอย่างดื้อๆ ซะงั้นและเป็นจังหวะเดียวกับได้ยินเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
"มันไม่อยู่โว้ย รีบลงก่อน!! "
ฉันนั่งนิ่งจ้องมองกลุ่มวัยรุ่นเดินลงรถเมล์ไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่คนขับรถเมล์จะรีบปิดประตูแล้วขับรถออกจากบริเวณริมถนนอย่างรวดเร็ว ฉันก้มมองผู้ชายที่นั่งข้างๆกันอีกครั้ง
" พวกมันไปแล้ว พี่ก็ช่วยขยับตัวออกไปด้วยค่ะ "ฉันพูดขึ้นพร้อมกับรีบสลัดมือออกจากการจับกุมของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วเริ่มใช้สายตาสำรวจเส้นทางด้านนอกตัวรถว่าใกล้จะถึงป้ายรถเมล์บ้านของฉันแล้ว
" ขอบใจที่ ชะ.."แบล็ก ขยับตัวนั่งหลังตรงดึงเสื้อคลุมออกและกำลังจะหันเอาไปส่งคืนให้เด็กนักเรียนที่นั่งข้างๆ แต่ก็ต้องนิ่งชะงักไปทันที เมื่อเขาเพิ่งได้เห็นใบหน้าหวานของสาวน้อยนักเรียนถักผมเปีย แก้มป่อง ตากลมโต ที่โคตรน่ารักกระแทกใจของเขาอย่างรุนแรง
//ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก//
พลันเสียงหัวใจก็เต้นแรงระรัวราวกับกลองสะบัดชัยพร้อมกับทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ จนเขาเผลอหลุดปากพูด ในสิ่งที่กำลังคิดภายในหัวออกไปเบาๆ
" น่ารักสัส!!"
ฉันได้ยินคำพูดเบาๆดังมาจากผู้ชายข้างๆก็หันไปมองหน้าของเขา ด้วยความตื่นตะลึงกับใบหน้าอันแสนหล่อเหลามีรอยสักเต็มตัว แถมยังเจาะคิ้วปากและหู คือ ลุคแบดบอยกร้าวใจฉัน มาก จนหัวใจของฉันเต้นแรงระรัวขึ้นมาอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร มาก่อน ฉันรีบหลุบสายตาลงและยกแขนเอื้อมมือกดออดเมื่อเห็นว่ากำลังจะถึงป้ายรถเมล์บ้านของฉันแล้วพร้อมขยับตัวลุกขึ้นยืนทันที
" ขะ ขอทางด้วยค่ะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ไม่กล้าสบตามองผู้ชายที่กำลังจ้องมองฉันนิ่งไม่แม้แต่จะขยับตัวให้ฉันสักนิดเดียว
" "
พี่ค่ะ ช่วยหลีกทางให้หนูด้วย หนูจะลง!!"
"อืม ก็เดินไปสิ "
แบล็กได้สติก็ขยับตัวหลีกทางให้เด็กนักเรียนหญิงเดินผ่านเขาไปยังประตูทางลง ก่อนที่เด็กคนนั้นจะหันมาสบสายตากับเขาอยู่แวบหนึ่งและก้าวลงจากรถเมล์อย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองเด็กคนนั้นจนลับสายตา ก่อนเขาจะมารู้สึกตัวอีกครั้งว่าในมือของตัวเองยังคงถือเสื้อคลุมแขนยาวของเด็กนักเรียนคนเมื่อกี้ไว้เขาก้มมองเสื้อแล้วกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดพึมพำ เบาๆกับตัวเอง
"เด็กสมัยนี้ ทำไมแม่งน่ารักฉิบหายเลยวะ"
- Writer
