6 ครูพี่ (ช่วย) เลี้ยงคนใหม่
1212 Words
"นี่เป็นห้องที่เธอจะได้อยู่..." เสียงดวงจิตเอ่ยขณะที่พาอลินญาเดินเข้ามาภายในห้องพักของครูพี่เลี้ยงที่มีสองเตียงวางอยู่ แบ่งเป็นคนละโซน
"...จริง ๆ ทุกห้องจะเป็นเตียงคู่ เพราะเป็นการแชร์ห้องร่วมกับครูคนอื่น แต่เพราะตอนนี้ยังไม่ได้เปิดรับครูพี่เลี้ยงคนใหม่เข้ามา ทำให้ห้องเพิ่งเปิดและว่างอยู่ ซึ่งเธออาจจะต้องนอนคนเดียวไปก่อน อยู่ได้ใช่ไหม" คนดูแลถาม
"อยู่ได้ค่ะ" เสียงหวานตอบ
"อืมดี ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอก แล้วพวกข้าวของ..."
"ไม่มีอะไรเลยค่ะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มบอกด้วยน้ำเสียงหงอยซึมลง ดวงจิตที่ได้ยินก็รู้สึกเอ็นดู ทว่าก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมามาก
"เดี๋ยวคุณเพทายก็คงให้อนุชิตจัดการให้" หญิงวัยกลางคนบอก ทำเอาร่างเล็กที่ได้ยินยิ้มร่าออกมาราวกับถูกกดเปลี่ยนสวิตช์
"ขอบคุณนะคะ"
"มาขอบคุณฉันทำไม เธอต้องไปขอบคุณคุณเพทาย"
"แหะ ๆ ...คุณเพทายนี่ใจดีจังเลยนะคะ" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มตาหยีบอกตามความรู้สึกของตัวเอง ดวงจิตที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองยังหญิงสาวที่ยืนอยู่
"ถ้ารู้ในสิ่งที่เขาให้รู้...เธอก็จะคิดแบบนั้นแหละ"
"คะ?"
"ช่างเถอะ ไปเจอเด็ก ๆ ต่อกันเลยไหม" ดวงจิตถาม อลินญาจึงยิ้มหวานพยักหน้าตอบกลับ
"ได้เลยค่ะ" สิ้นเสียงใสบอก ทั้งสองก็พากันเดินตรงไปภายในห้องห้องหนึ่งที่อยู่ในอาคาร เสียงเด็กน้อยเจื้อยแจ้วดังขึ้นไม่หยุดทั้งที่ยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปเลยด้วยซ้ำ ซึ่งแม้ว่าจะยังไม่ได้เห็นภาพ หญิงสาววัยสิบเก้าก็อดที่จะลอบยิ้มออกมาไม่ได้ เธอชอบเด็ก เธอชอบอะไรแบบนี้ที่อยู่ด้วยแล้วไม่เงียบงันหรือชวนเศร้าหมองเหมือนชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง ตลอดเวลาเธอใช้เวลาอยู่กับความเงียบมาโดยตลอด จะพูดคุยอะไรกับใครก็ไม่ได้ ตั้งแต่ที่เสียแม่ไป อลินญาก็เหมือนไม่เคยได้ยิ้มหรือพูดเล่นกับใครอีกเลย
แอดดด ~
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงดวงจิตกับอลินญาที่เดินเข้าไปด้านใน โดยมีพี่เลี้ยงคนหนึ่งที่ดูมีสีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดนั่งอยู่ รวมถึงเด็ก ๆ นับสิบคนที่ต่างทำนั่นทำนี่ตามประสา บางคนก็เล่นเงียบ ๆ บางคนก็ดูซนขี้เล่น
"ไหวหรือเปล่าแอ๋ม" ดวงจิตหันถามครูพี่เลี้ยงที่นั่งหอบเหนื่อยอยู่ ซึ่งในตอนนี้หญิงสาวคนนั้นกำลังตั้งท้องอ่อน ๆ อยู่
"พอได้อยู่ค่ะพี่ดวง" แอ๋มตอบพลางมองไปที่อลินญา
"นี่ครูพี่เลี้ยงคนใหม่ ก็ไม่เชิงครูพี่เลี้ยงหรอก ก็ว่าจะเอามาช่วยแอ๋มดูนั่นแหละ อายุสิบเก้า...บ้านมีปัญหา คุณเพทายเลยรับมา" คนดูแลเอ่ย ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่พยักหน้ารับรู้ หันไปทักทายร่างเล็ก
"สวัสดีจ้า พี่ชื่อแอ๋มนะ"
"สวัสดีค่ะ หนูชื่ออลินค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เรียวปากบางเอ่ยบอกรุ่นพี่สาวด้วยท่าทางนอบน้อมชวนเอ็นดู
"อืม หน้าตาน่ารักนะเนี่ย สีผิวเป็นสีชมพูเลย"
">"โอ๊ย...น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้"
ด้านอลินญาก็ยิ้มสดใสตั้งใจหยิบน้ำใส่ถาดตามจำนวนเด็กน้อยที่นับมาอยู่ภายในห้องครัวขนาดพอดีของมูลนิธิ
"โอเค ครบแล้ว~" เรียวปากเล็กพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากตู้เย็นใช้สองมือในการถือถาดที่อยู่ตรงหน้าด้วยความระมัดระวัง ทว่าขณะที่เดินกำลังจะถึงห้องเลี้ยงเด็ก ดวงตากลมก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวหุ่นดีคนหนึ่งกำลังเดินสวนทางมา ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือนางแบบที่เดินตามเพทายไป แน่นอนว่านางแบบสาวที่เดินอยู่ไม่ได้สนใจร่างเล็กที่เดินสวนกันเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าสวยดูดีนั้นแสดงออกมาถึงความหงุดหงิดกับอะไรบางอย่างพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาพูดคุย
"ฮัลโหลพี่..."
"...เป็นยังไงอะไรกันล่ะ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะต้องโดนไซซ์ขนาดนี้..."
"...มันก็ใช่ เงินดีก็จริง แต่มันจะไม่คุ้มต้องไปรีแพร์ใหม่น่ะสิพี่..." ว่าแล้ว นางแบบสาวก็สาวเท้าเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ซึ่งถ้าได้สังเกตดี ๆ จะพบว่าคนที่เพิ่งเดินออกไปดูมีลักษณะการเดินที่แตกต่างจากตอนแรก แต่สุดท้ายอลินญาก็ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าเด็ก ๆ กำลังรอน้ำจากเธออยู่
"เด็ก ๆ น้ำมาแล้วค่า~"
- Writer
