“แม่มาทำไมคะ” ขวัญสุธาถามออกไปราวกับเป็นหุ่นยนต์
“แม่ก็คิดถึงแกไง” พรชิตาหอมแก้มคนที่ยืนอึ้งๆ ก่อนจะเอาของไปแช่ตู้เย็นและมองอาหารสองชุดบนโต๊ะ
“พี่คินจะมาหาเหรอลูก”
“คะ?” เธอรับคำแบบงงๆ ตอนนี้คุณป้าสมปองมองจ้องมา แล้วเธอก็ทำตัวไม่ต่างจากคนที่มีชนักติดหลัง
“ก็เมื่อกี้แกทักแม่กับป้าไง แล้วนี่อาหารก็มีสองชุด นัดกินมื้อเที่ยงกับพี่คินใช่ไหม” พรชิตาเดินมายืนตรงหน้าลูกสาวที่ยังทำท่าแปลกๆ
“แม่กับป้าปองขึ้นไปห้องพี่ๆ ข้างบนก่อนไหมคะ”
“ไม่ดีกว่า ป้ารอที่นี่แหละ เดี๋ยวสวนกับพี่คินเขา”
เธอทำได้แค่ยิ้มแหยๆ ตอนนี้เพิ่งเข้าใจคำว่าใจสั่นของแท้มันเป็นอย่างไร ลุ้นมาก กลัวพี่คิงจะปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าพวกคุณแม่
“เอ๊ะ! นี่แม่ได้ยินเสียงคนเข้าห้องน้ำ หรือว่าหยกมาค้างด้วย”
“อ๋อ...” เธอเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะไม่เคยโกหกมารดา แต่เปลี่ยนเป็นพยักหน้าแทน หยกที่แม่ว่าก็คือหนึ่งในเพื่อนสนิทของเธอเอง
“เดี๋ยวป้
