แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับสบายพลิกตัวตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตกะพริบถี่ก่อนจะปิดสนิทแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วสรรพางค์กาย
“โอ๊ย!” ใบหน้าหวานเหยเก พยายามดันร่างตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล สำรวจร่างกายที่แต่รอยแดงเพราะฝีมือของคนเจ้าเล่ห์ที่กำลังนอนมองการกระทำของเธออยู่ใกล้ ๆ
“เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ” ปุณณภัทรเอ่ยถาม เขาลุกนั่งเคียงข้างก่อนจะเอื้อมไปจับข้อเท้าของเธอไว้จนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว
“จะทำอะไรคะ”
“จะช่วยดูให้”
“ดูอะไรคะ” ญารินกระชับผ้าห่มที่คลุมร่างเปล่าเปลือยของตัวเองไว้ สีหน้าของเขาทำให้เธอไม่ไว้ใจเลยสักนิด
“ก็จะดูว่ามีส่วนไหนช้ำบ้างหรือเปล่า”
“คุณเป็นห่วงฉันด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเงยหน้าถาม ปุณณภัทรจึงออกแรงผลักร่างของเธอจนล้มลงหงายหลังบนเตียงอีกครั้ง
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะเอาไปลงที่ใครได้ล่ะ”
“ไม่ต้องมาตบหัวแล้
