EPISODE9 [ไว้ใจได้เหรอ]
685 Words
เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY)
EPISODE9
[ไว้ใจได้เหรอ]
"พะแนงแกฝากของไว้กับพี่สองคนนี้ไหม วันหลังค่อยมาขอบคุณ" เอวาถามฉัน
แต่ที่พี่เดี่ยวบอกว่าพี่คนนั้นไม่สบายเพราะตากฝน แถมตอนนี้ก็ไข้ขึ้นและไม่มียากินด้วย ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนตัวเองมีส่วนผิดจัง
"สายแล้วว่ะมึง! โทรบอกให้มันทนสักสองชั่วโมงได้ไหมวะ ถ้าไม่อยู่พรีเซนต์เราตกวิชานี้ทั้งกลุ่มเลยนะเว้ย อย่างน้อยมึงกับกูก็ช่วยกันถูไถไปได้"
ขณะที่ฉันกำลังคิดมากอยู่นั้น พี่บาสก็โพล่งขึ้นเสียงเครียด และคำพูดพี่บาสก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดฉันเข้าไปใหญ่
พี่ภารัณป่วยเพราะช่วยฉัน
"พวกพี่ต้องไปแล้ว ยังไงน้องค่อยมาใหม่แล้วกัน หรือจะฝากของพี่ไว้ล่ะ" พี่เดี่ยวถามทิ้งท้าย ทำท่าจะเข้าไปในวิทยาลัยกันแล้ว
นี่เพื่อนเขาป่วยนอนไข้ขึ้นอยู่นะ แต่ฉันก็เข้าใจได้ว่าพวกพี่เขาคงไปไม่ได้จริง ๆ
"เดี๋ยวค่ะ!" เป็นเอวาที่รั้งแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดของพี่เดี่ยวไว้
"ว่า?" พี่เดี่ยวถามกลับสั้น ๆ
“เพื่อนพี่ไม่สบายไข้ขึ้น จะไม่ซื้อยาไปให้จริง ๆ เหรอคะ” เอวาถาม และยังไม่ยอมปล่อยมือจากฟิวเจอร์บอร์ด
คำถามของเธอทำให้พี่เดี่ยวถอนหายใจยาวออกมา สีหน้าบ่งบอกว่าพี่เดี่ยวเองก็ตกที่นั่งลำบากอยู่
“ทำไงได้อะน้อง งานพรีเซนต์วันนี้พวกพี่ต้องพูดแทนส่วนของไอ้รันด้วย ถ้าพี่ไปกันหมด เราสามคนจะตกวิชานี้ทันที” พี่เดี่ยวว่า
“แบบนี้ก็แย่สิแก หรือว่า…” ยัยบีบีพึมพำ ทำหน้าเหมือนสงสารคนป่วยขึ้นมา แต่ยังพูดไม่จบพี่บาสก็แทรกเสียงขัดเธอเสียก่อน
“เอางี้ไหม น้องคนสวยวานซื้อยาไปให้มันทีได้ไหมล่ะ ไหน ๆ มันก็ช่วยน้องเมื่อวาน แค่ซื้อยาแล้วเอาเสื้อไปคืนมันคงได้มั้ง” พี่บาสพูดกับฉัน
“แต่พะแนงไม่รู้จักบ้านพี่เขานะคะ อีกอย่างจู่ ๆ ให้ไปบ้านพี่เขา มันจะแปลก ๆ ไหมคะ” ฉันแย้งขึ้น ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนในประโยคที่พูดไป
ฉันเจอพี่ภารัณสองครั้ง แต่เป็นสองครั้งที่ทุลักทุเลเสมอ ความทรงจำระหว่างเรามันน้อยนิดจริง ๆ นะ
“มันไม่ได้พักที่บ้านหรอก มันอยู่ห้องคนเดียว ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ตอนโทรมาเสียงมันเบามาก แต่ถ้าน้องคนสวยไม่สะดวก เดี๋ยวพรีเซนต์งานเสร็จ พวกพี่ซื้อไปให้มันเอง” พี่เดี่ยวว่าเสียงเรียบ ทำให้ฉันหน้าจ๋อยทันที ทำไมยิ่งฟังฉันยิ่งรู้สึกแย่แบบนี้นะ
“ทำหน้าแบบนี้ แปลว่าแกจะไปเหรอพะแนง เช้านี้ฉันมีถ่ายโปสเตอร์โปรโมทมหา’ลัยที่คณะนิเทศน์ด้วย แล้วยัยบีก็ต้องไปช่วยพี่ไนท์ที่ห้องกระจายเสียง”
เอวาย้ำถึงเรื่องที่พวกเธอต้องไปทำในเช้านี้ ซึ่งหมายความว่าถ้าฉันจะเอายาไปให้พี่ภารัณ พวกเธอไม่สามารถไปกับฉันได้
“ไว้ใจได้เหรอแก คนป่วยก็ผู้ชายนะ ฉันห่วงแกอะ ยิ่งไม่ทันคนอยู่ด้วย” บีบีกระซิบบอกฉัน เหลือบสายตามองพี่เดี่ยวกับพี่บาสเป็นระยะ
“แต่ว่า…”
คำพูดบีบีทำฉันคิดไม่ตกก็จริง และฉันไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นไว้ใจได้แค่ไหน แต่ถ้าแค่เอาไปให้ที่หน้าห้อง มันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง รีบให้รีบกลับ พี่เขาจะได้มียากิน ขืนรอพวกพี่เดี่ยวสองชั่วโมง อาการเขาจะไม่แย่ก่อนเหรอ
“พะแนงซื้อไปเองก็ได้ค่ะ รบกวนพี่ช่วยจดที่อยู่พี่เขาให้ทีได้ไหมคะ” ฉันพูดกับพี่เดี่ยว
- Writer
