“จะมาทำไมไม่โทร.บอกกูก่อน” ผมถามซาที่ยืนมองกองเสื้อผ้าบนพื้น ในระหว่าวที่รอคำตอบก็เดินไปหาเสื้อตัวใหม่มาสวมให้เรียบร้อย ไม่ได้กลัวซาจะเห็นรอยเล็บแสบซี๊ดของไนล์แต่กลัวคนเด็กกว่าจะหึงที่ผมเดินอวดหุ่นหนักแน่นไปทั่วห้องให้ซาดูมากกว่า น้องรู้อยู่แล้วด้วยว่าผมเคยชอบซามากแค่ไหน
“กะ..กูจะมาหามึงเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วเหรอ ต้องโทร.บอกก่อนทุกครั้งเลยใช่ไหม”
“ต่อไปนี้น่ะก็ใช่ กูไม่ได้อยู่คนเดียว” คนได้ยินนิ่งไปเล็กน้อย คงเพราะก่อนหน้านี้ผมแสนดีกับมันมาตลอดมั้งเลยช็อคที่เจอผมเย็นชาใส่ ผมไม่ได้สนใจอะไรแขกที่มาเยือนมากมายหลังจากใส่เสื้อแล้วก็เดินไปเก็บกางเกงน้องที่ผมถอดไว้มาใส่ให้อีกฝ่ายเหมือนเดิม ดวงตาสีอ่อนมองตาผมปริบๆแล้วส่ายหน้าปฏิเสธการบริการสวมกางเกงนักเรียนและกางเกงในให้ของผม
“ปล่อยมือค่ะ พี่จะใส่กางเกงให้” ผมบอกเสียงเรียบกึ่งดุกับเด็กที่นั่งยื้อผ้าห่มไม่ยอมปล่อยมือ
“น้องอาย”
“อายอะไรคะพี่ยื
