When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Si Mang Danny ang maghahatid sa amin ni Ris, kaya panay ang pang-aasar nito sa akin. “Bakit malungkot ang beshie ko?” tanong nito sa akin, habang inaayos ko ang table ko. Umakyat ito para sunduin ako. Ito ang mahirap kapag alam na ang sikreto ko. Aasarin ako nito lagi. “Bakit naman ako malulungkot?” balik tanong ko sa kanya. “Hay, naku! Kunwari pa ang isang tao dyan, e kitang-kita naman na hindi siya masaya. Salubong na kaya ang mga kilay niya. May salamin ka naman yata sa bag, baka gusto mong tingnan!” wika pa nito. “Hay, naku Ris! Hindi ko alam ang mga pinagsasabi mo d’yan! Hindi ko na kailangan pang tumingin sa salamin. Tara na kaya, at baka mamuti na ang mga mata ni Mang Danny sa kakahintay sa atin.” At saka ako lumakad. Iniwan ko ito na naka-upo pa. “Beshie, wait! Binibiro lang n