Out of all the things I have lost,
I miss the old me most.
จากทุกสิ่งที่ผมได้สูญเสียไป
ผมคิดถึงตัวผมคนเก่ามากที่สุด
‘พี่จะลงคิวนัดไว้ให้ วันพฤหัสบดีนี้เจอกันตอนบ่ายโมงครึ่งนะครับ’
ผมมายืนอยู่หน้าโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในตัวเมืองเชียงใหม่ตอนเวลาเที่ยงครึ่ง ผมนอนคิดอยู่สองวันก็ตัดสินใจโทรหาพี่หมอนายน์ เขาดูจะไม่แปลกใจที่ผมโทรหา น้ำเสียงของเขายามที่พูดกับผมยังคงอ่อนโยนนุ่มหูดั่งครั้งก่อน
เราคุยกันทางโทรศัพท์ไม่กี่คำพี่หมอก็บอกให้ผมมาหาที่โรงพยาบาล เขาบอกว่าคุยกันต่อหน้าน่าจะดีกว่า ผมก็เชื่อเขาและตกลงนัดวันมาพบ
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมาค่ะ” พยาบาลถามเมื่อผมมาติดต่อกรอกข้อมูลผู้ป่วยนอก
ผมนิ่งไปกับคำถามของของพยาบาล พลางคิดว่าผมควรตอบอะไร พอเห็นว่าผมไม่พูดพยาบาลก็เงยหน้าขึ้นมามอง เธอเลิกคิ้วสูงก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
“สุดหล่อเป็นอะไรมาคะ”
“ผม...มาพบนายแพทย์ปาณัท โชติหัสดี หมอแผนกจิตเวช” ผมเอ
