HATİCE
“Reco'yu bilmem hoşuna gitmedi herhalde!” Buz gibi sesi aramızda asılı kaldı. Ben hala girdiğim şoktan tam çıkamamıştım.
“Sen ne diyorsun be?” diye haykırdım yeniden. İkinci tokadı atmak için kaldırdığım elim havada kaldı.
“Sakın!” dedi dişlerini sıkarken. “Bana elini kırdırma kadın! Beni başkasıyla karıştırma Hatice. Alırım aklını!”
Gerilmiş çenesi, belirginleşen damarları, gözlerinden çıkan oklarla öfkeli bir ejderha gibiydi.
Sabahtan beri içime yer yer saldığı korkuları yatakta bir güzel bertaraf ederken, ondan böyle hassas bir ilgi beklemediğim için hem şaşırmış, hem de heyecanlanmıştım. Fakat şimdi o heyecanın yerinde yeller esiyordu.
Ama bendeydi hata! Şerefsiz, şerefsizdi işte. İnsanlığı bir noktaya kadar olmuştu. Öfkesi ilk kez gözümü korkutmadı. Benim de öfkem iyide
