วันต่อมา
ปึก~
“อยากกินอะไรไปสั่งมา สั่งเผื่อกูด้วย มื้อนี้กูเลี้ยงเอง!” ผมวางเงินลงบนโต๊ะที่ไอ้บอสกับไอ้เคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ท่าทางของผม สีหน้าของผม ไอ้คนที่มันช่างสังเกตรีบเปิดประเด็นอย่างรวดเร็ว
“วันนี้ทำไมยิ้มแย้มผิดหูผิดตาวะ”
“เออ หน้าแหกๆ แบบนี้ยังกล้ายิ้มออกมา” ประโยคหลังเป็นของไอ้เคน เพียงแค่นึกได้ว่ารอยบนหน้าผมเกิดขึ้นเพราะหมัดของใครมันก็อดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนกลับไป
“ใครล่ะวะมันหมัดหนัก แม่ง! ไม่ออมแรงเลยนะมึง”
“ช่วยไม่ได้ไหมวะ มึงอยากเรียกหาหมัดพวกกูเอง”
“เออ ถูกของไอ้เคนมัน” ไอ้บอสสมทบทีหลัง ดีนะที่ผมยังอารมณ์ดีเพราะเรื่องเมื่อคืน ผมเลยทำเฉยๆ กลับไป
“สรุปเสือกอารมณ์ดีอะไรมาวะ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้มึงกับเฌอ…”
“เออ กูเพิ่งปิดจ๊อบมา”
ป๊าบ!
“ไอ้เพื่อนคนนี้มันสุดจัดว่ะ” ไอ้บอสตบโต๊ะฉาดใหญ่ ส่วนไอ้เคนก็บ่นต่อไปตามสไตล์ของมัน
“พูดอะไรมึงก็ระวังปากบ้าง ถ้าเขามาได้ยินเขา
