4 ขอบคุณที่ปกป้อง
1278 Words
"จะกลับกันแล้วเหรอ..." ร่างเล็กเจ้าของห้องเอ่ยถามน้องชายกับเพื่อนสนิทขึ้น
"ใช่ นี่ก็เริ่มมืดแล้ว เดี๋ยวหาแท็กซี่ยาก" วีนัสบอก
"แท็กซี่เหรอครับ?" ไทก้าหันถามเพื่อนพี่ขึ้น
"อ่าใช่ พอดีตอนที่พี่ขับมาส่งไลลาที่นี่ รถพี่เกิดมีปัญหาระหว่างทางขึ้นพอดี ตอนนี้น้องเลยได้ไปอยู่ศูนย์แล้ว" ใบหน้าสวยยิ้มตอบกลับน้องชายเพื่อนด้วยความปลงกับเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ตอนแรกรถของเธอก็ดูปกติดี แต่ว่าก็ดันมามีปัญหาระหว่างทางซะงั้น
"ถ้างั้นให้ผมไปส่งพี่ไหมครับ" เด็กมัธยมปลายเอ่ยถามร่างสวยตรงหน้า
"ไม่เป็นไรเกรงใจ วันนี้พี่ว่าจะกลับบ้านด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปส่งได้"
"แต่..."
"ให้ไทก้าไปส่งเถอะวีนัส ทางบ้านของวีนัสก็ทางกลับทางเดียวกับบ้านเราอยู่นะ" ไลลาพูดขึ้นอย่างเห็นด้วยในความคิดของน้องชาย
"อืม ก็ได้" สุดท้ายวีนัสก็พยักหน้าตอบอย่างไม่คิดจะปฏิเสธต่ออีก เพราะรู้ว่าหากเธอยืนยันที่จะไม่ให้ไทก้าไปส่ง ไลลาก็จะยังคงไม่จบในการคะยั้นคะยองอแงเป็นแน่
"เย้! วีนัสนี่ไม่เคยดื้อกับเราเลย~" เรียวปากเล็กยิ้มหวานเอ่ยด้วยสีหน้าท่าทีอารมณ์ดี วีนัสจึงได้แต่ยิ้มบางๆส่ายหัวออกมากับความน่ารักของเพื่อนตัวเล็ก
"งั้นกลับกันเลยไหมครับ" เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มมัธยมปลายเอ่ยถามขึ้น
"อืม" เจ้าของใบหน้าสวยพยักหน้าตอบ ทำให้ร่างบางเจ้าของห้องหันเอ่ยบอกน้องชายตัวเองเสียงใส
"ฝากส่งวีนัสด้วยนะไทก้า"
"อืม" สิ้นเสียงตอบกลับรับรู้ วีนัสกับไทก้าก็พากันเดินออกจากห้องคอนโดใจกลางเมืองของไลลาไปตามปกติ โดยระหว่างทั้งสองก็มีการพูดคุยกันอยู่บ้างตามประสาคนรู้จักกัน กระทั่งขึ้นมาบนรถสปอร์ตราคาแพง
"เด็กม.ปลายขับรถหรูขนาดนี้เลยสินะ" เสียงวีนัสเอ่ยยิ้มแซวขึ้นเมื่อได้เข้ามานั่งในรถที่ถูกออกแบบมาอย่างดี เธอเองเพียงแค่พูดแซวออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะเห็นรถของไทก้าอยู่หลายครั้งที่ขับมารับเพื่อนสนิท วีนัสรู้ดีว่าฐานะทางบ้านของครอบครัวนี้มีเงินมากมายมหาศาลขนาดไหน บ้านของเธอนี่...เทียบไม่ติดเลยสักนิด เพราะจัดอยู่ในฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวยอู้ฟู่ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นต้องลำบาก และถึงบ้านของไลลาจะร่ำรวยมากแค่ไหนแต่วีนัสเองก็ไม่เคยคิดอิจฉาหรือริษยาคนเป็นเพื่อนเลยแม้แต่น้อย
"..." ไทก้าไม่ตอบแต่เลือกที่จะส่งยิ้มบางๆให้เพื่อนพี่ ก่อนที่คนตัวสูงจะขับเคลื่อนรถราคาแพงออกไปตามเส้นทางที่รุ่นพี่สาวบอก
"ถ้ารถติดมาก เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ต่อเข้าไปก็ได้นะ" เรียวปากสวยเอ่ยบอกน้องชายเพื่อนอย่างรู้สึกเกรงใจ
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งถึงบ้านพี่เลย ว่าแต่...ผมเหมือนเคยได้ยินว่าพี่อยู่คอนโดไม่ใช่เหรอครับ"
"อ๋อ จริงๆพี่ก็อยู่คอนโดนั่นแหละ แต่วันนี้พ่อพี่เขาคงคิดถึงลูกสาวคนเดียวละมั้ง เลยโทรตามให้กลับไปนอนที่บ้าน"
"พี่กลับบ้านไม่บ่อยเหรอครับ"
"ถามว่าบ่อยไหม...ก็ไม่บ่อยหรอก เทอมหนึ่งกลับไม่กี่ครั้งเอง เพราะว่าปีสองงานเยอะมาก แล้วนี่ก็จะสอบไฟนอลอีก"
"อ๋อ"
"แล้วเราล่ะ เล็งมหา’ลัยที่ไหนไว้ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็เรียนจบเตรียมเข้ามหา’ลัยแล้วนี่" เจ้าของใบหน้าสวยหันถามน้องชายเพื่อนสนิทขึ้นอย่างชวนคุย
"ผมยังไม่แน่ใจเลยครับ เลยว่าจะลองหาดูข้อมูลแต่ละคณะกับมหา’ลัยไปก่อน"
"เราอยากเรียนคณะอะไร"
"ผมเล็งวิศวะกับบริหารธุรกิจไว้ครับ"
"โอ๊ะ ไม่สนใจนิเทศศาสตร์บ้างเหรอ"
"ไม่เลยครับ หัวผมไม่ค่อยชอบทางนี้"
"ก็นะ แต่ดีแล้วแหละ บ้านทำธุรกิจใหญ่โตแบบนั้น เล็งสองคณะที่ตอบโจทย์การทำงานก็ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีมากเลย" วีนัสยิ้มบอกรุ่นน้องหนุ่มไปอย่างรู้สึกว่าอีกคนไม่ได้โตแต่ตัว ทว่าความคิดกับวุฒิภาวะก็ค่อนข้างเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้วีนัสรู้สึกแปลกใจสักเท่าไหร่ เนื่องจากเธอมักจะเห็นไทก้าคอยดูแลไลลาอยู่หลายครั้ง รวมถึงลักษณะภายนอกที่ดูสุภาพตั้งใจเรียน
"เอ่อ พี่ว่าจะถามอะไรเราอยู่"
"ครับ?"
"ปีนี้เราสูงขึ้นหรือเปล่า ทำไมพี่รู้สึกเหมือนเราสูงขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย" เรียวปากสวยหันถามเด็กหนุ่ม
"อ๋อครับ ผมสูงขึ้น"
"สูงเท่าไหร่แล้วเนี่ย"
"ร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรแล้วครับ"
"โอ้โห! อายุสิบแปดยังสูงขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ" ร่างบางเผลอเอ่ยออกมาสีหน้าตกใจกับความสูงของน้องชายเพื่อนที่ได้ยิน
"..." ไทก้ายิ้มตอบกลับ
"พี่ว่าไม่แน่เราอาจจะสูงกว่าพี่แทนไทกับอาธามก็ได้นะเนี่ย อายุแค่สิบแปดยังสูงมากๆขนาดนี้เลย"
"ผมไม่อยากสูงไปกว่านี้แล้วครับ" เด็กหนุ่มมัธยมปลายเอ่ย
"อ้าว ทำไมล่ะ สูงเหมือนนายแบบๆนี้ ไม่ดีเหรอ"
"ไม่ดีครับ ผมปวดคอ"
"หื้อ?"
"เวลาที่ต้องคุยกับแม่กับไลลา ผมปวดคอตลอดเลย" สิ้นเสียงทุ้มของคนด้านข้างเอ่ย ใบหน้าเรียวสวยก็ระเบิดหัวเราะออกมาทันที
"ฮ่าๆ อย่าไปพูดแบบนี้ให้ไลลาได้ยินนะ เดี๋ยวก็โกรธตุ๊บป่องอีก" วีนัสยิ้มบอกอย่างรู้สึกขบขันไปกับคำพูดของน้องชายเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเอ็นดูเมื่อนึกไปถึงสีหน้าของไลลาที่หากมาได้ยินก็คงโกรธคนเป็นน้องอย่างเป็นแน่ โดยมีสายตาของไทก้าที่ลอบมองท่าทีของคนด้านข้างนิ่ง
"ขอบคุณนะครับ" อยู่ๆเรียวปากหนาก็เอ่ยออกมา ทำเอาเจ้าของใบหน้าสวยหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มสีหน้างุนงง
"หื้อ?"
"ที่พี่เอ็นดูไลลาจริงๆแล้วก็คอยปกป้องพี่สาวผมมาตลอด"
"..." วีนัสชะงักนิ่ง
"เรื่องพี่ปลายฟ้า ผมเห็นทุกอย่างทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนั้นครับ"
"งั้นเหรอ..."
"ขอบคุณนะครับที่คอยช่วยกันดูแลและปกป้องไลลา"
"เราไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องขอบคุณอะไรพี่เลย มันก็เป็นหน้าที่ของพี่เหมือนกัน พี่เป็นเพื่อนไลลาก็ต้องคอยปกป้องไลลาสิ" วีนัสยิ้มบอก ทำเอาไทก้าที่ได้ยินประโยคที่ฟังดูก็รู้ว่ามาจากใจพวกนั้นเผยรอยยิ้มบางๆขึ้นมาอีกครั้ง อย่างน้อยพี่สาวตัวน้อยที่ไม่ค่อยจะทันคนอย่างไลลาก็ยังมีเพื่อนที่แสนดีแบบวีนัสคอยอยู่ปกป้องอยู่ข้างๆ คนตัวสูงก็รู้สึกอุ่นใจ ใช้เวลาไม่นานรถสปอร์ตราคาแพงก็ขับเข้ามาจอดยังบริเวณหน้าบ้านขนาดพอดีของรุ่นพี่สาว
"ขอบคุณนะที่มาส่งพี่ ไว้เจอกัน"
"ครับ" หลังจากที่เด็กหนุ่มพยักหน้ายิ้มตอบกลับ วีนัสก็ลงจากรถเดินตรงเข้าไปยังภายในบ้านของตัวเองทันที ทว่าขณะที่ไทก้ากำลังจะเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไป
ครืดดด ~
เสียงโทรศัพท์ร่างสูงดังขึ้นทำให้มือหนาเอื้อมลงไปหยิบดู
ข้อความ
เฟย : ที่เดิม
เฟย : มาดิ
- Writer
