Hazal
Ben kaderime boyun eğerken bir yatağın önünde gözlerimde yaşlarla durdum. Bir ay öncesinde Miran ile böyle bir odada başbaşa kalsaydım heyecandan dilim tutulabilirdi. Kalbim durabilirdi. Ama şimdi nefretim o kadar ağırdı ki onun bana dokunmasındansa ölmek istiyordum.
“Soyun! Yatağa uzan!”
Miran bana bunu söylerken sesinde gram acıma duygusu yoktu. Onun istediği sadece intikamdı. Benden değil, babamdan… Babama giden yolun önünü kestikçe beni yok etmek için ugrasmaya devam edecekti. Ben ne zaman yıkılırsam, o zaman bu Miran’ın zaferi olacaktı.
“Sana dedim şeytan tohumu! Soyun! Yatağa uzan! O bacaklarını aç!”
Miran’ın dediğini yaparken utançtan değil öfkeden yanaklarım kızarıyordu. Beni döven, babasına dövdüren bir adamın kadını olmak istemiyordum!
Karısıyım… Bu gerçekle yaşa
