ฮวาเย่ห์หยวนส่งยิ้มงดงามให้เขา ปกติไม่มีผู้ใดสามารถล่วงรู้ชาติกำเนิดของนางเพราะอายเซียนของนางปกปิดกลิ่นสุนัขจิ้งจอกเก้าหางไว้จนสิ้น
อีกทั้งการเอ่ยถึงเรื่องชาติกำเนิดของเซียนถือเป็นการไม่ให้เกียรติกัน แต่สำหรับอาเซี่ยนแล้วนางหาได้คิดเช่นนั้นเพียงแต่สงสัยว่าเหตุใดเขาจึงเอ่ยถามเรื่องนี้
นางมองมืออบอุ่นของเขา มันสว่างใสจนสะท้อนสายตาประดุจแสงสะท้อนจากหิมะขาวโพลนที่ต้องลำแสงของดวงตะวัน
มือเรียวของเขามีรอยบาดแผลอยู่เล็กน้อยเหมือนแผลที่กำลังหายสนิท กลายเป็นว่าฮวาเย่ห์หยวนลูบแผลที่มือของเขาเล่นเบาๆ
"อืมท่านเก่งอีกแล้ว ข้าคือสุนัขจิ้งจอกเก้าหาง" นางยอมรับอย่างไม่ขัดเขินอันใด
"เจ้าเป็นศิษย์ของผู้ใด" เขาถามแววตาไหวระริก ดูเหมือนกำลังกลั้นหายใจรอคอยคำตอบด้วยความตื่นเต้น
"ข้าบำเพ็ญตบะอยู่ที่ทะเลทักษิณกว่าหมื่นปีแน่นอนว่าย่อมเป็นศิษย์ของเจ้าแม่กวนอิม"
"เจ้าคือสุนัขจิ้งจอกเก้าหางจริงๆ หรือ"
“ค
