ฮวาเย่ห์หยวนคิดถึงที่อาเซี่ยนจับมือทั้งสัมผัสที่หน้าผากของตนเองก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติ
"นายหญิงท่านก็รู้ว่าสำหรับอาเซี่ยนเป็นข้อยกเว้นเขาสามารถทำลายสิ่งที่จอมมารสร้างได้เพียงแค่ดีดนิ้ว"
"อ้อ ข้าลืมไปว่าอาเซี่ยนเก่งกาจเพียงนั้น" ฮวาเย่ห์หยวนพยักหน้า
"นายหญิงเช่นนี้ข้าจะช่วยท่านอาบน้ำแต่งกายได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ"
คำถามของจื่อชิงดูจะสำคัญแต่ฮวาเย่ห์หยวนไม่ได้ตอบนางด้วยมัวแต่แปลกใจว่าจอมมารจะร่ายอาคมป้องกันให้นางด้วยเหตุใด เขาไม่อยากให้ผู้ใดเข้าใกล้นางเช่นนั้นหรือว่าเขากำลังหวงนาง
ฮวาเย่ห์หยวนส่ายศีรษะแรง ไม่ใช่ๆ เขาไม่มีวันคิดเช่นนั้นเรื่องหวงนางนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้
ฮวาเย่ห์หยวนกำลังจะอ้าปากถามหวังจิ่นอีต่อ นางกลับได้สัมผัสเพียงสายลมพัดผ่านหน้าไปเมื่อจู่ๆ หวังจิ่นอีก็ย้ายร่างตนเองรวมทั้งหนีบร่างของจื่อชิงไปด้วย
"เจ้าจะยืนอยู่ที่นี่อีกนานเพียงใด"
เสียงเยียบเย็นของจอมมารเอ่ยขึ้นเขาวาด
