บทที่ 14
“ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับข้าเลยนี่เชียงเชียง เจ้าไม่ต้องตามข่าวคราวเรื่องนี้แล้ว หรือว่าเจ้าว่างไปข้าจะให้ท่านพี่หางานให้เจ้าเพิ่มดีหรือไม่”
เชียงเชียงส่ายหน้าหวือ “ข้าก็แค่อยากให้คุณหนูรับรู้ความเป็นจริง กะ..ก็เท่านั้น”
รอยยิ้มเศร้าปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้างดงามของหลี่อ้ายเฉิน และมันก็ทำให้เชียงเชียงที่มองอยู่ไม่เข้าใจนัก
ความเป็นจริงหรือ หญิงสาวยิ้มเยาะตนเอง ช่างเป็นคำที่สะท้อนความรู้สึกได้ดีจริง ๆ ก่อนที่จะแต่งนั้นคงเป็นความฝัน แต่งมาสักพักคงเป็นความจริงสินะ มันถึงขมจนกลืนไม่ลงแต่ก็จำได้ทุกอย่างไม่มีลืม ทั้งคำพูดที่หวานราวกับน้ำผึ้ง หรือแม้กระทั่งความเย็นชาราวกับชีวิตช่วงนั้นมีแต่ฤดูหนาวที่มีแต่หิมะก็ยังตราตรึงอยู่ในทุกห้วงความทรงจำ
ทั้งวาจาที่เอ่ยบอกว่าไม่เป็นอะไร ต่อให้นางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเขาก็จะรักและดูแลอย่างดีนั้น คงเป็นเพียงแค่ลมปากจริง ๆ เพราะสุดท้ายแล้วการกระทำม
