YILAN SARMALI[Kuma]

"Adın ne senin?" Buz gibi sesiyle ve sert yüz ifadesiyle sorduğu soruya ne cevap vermeliydim bilmiyorum. Evleneceği kadının ismini bile bilmeyen bir adama ne cevap verilirdi.. Kuma olarak gelmiştim bu konağa,bu topraklarda kadının değersiz olduğunu abim olacak adamların para ve mevki düşkünü düzenbazların beni satmasıyla daha çok anlamıştım. Anladım,anladıkça ağladım kaderimin pis oyununa ağladım ucu sonu belli olmayan kırıklarla dolmuştu yüreğim. Yatağın üzerinde oturmuştum,öylece sert ifadesine bakıyordum. "Sana diyorum küçük adın ne" Soğuk bir gülümseme yerleşti yüzüme istemsizce.Hem küçük diyordu hemde benimle evlenmişti,ne kadar acınası bir haldeydik. ikimizde ailelerimizin kurbanı olmuştuk. "Mademki küçüğüm o halde neden evlendiniz benimle?"sorduğum soruyla bir an afallayıp şaşırdı. "Soruya ,soruylamı cevap verirsin sen?Benimle böyle konuşamazsın"dedi aniden yükselen öfkesiyle. "Bilmem nasıl anladıysanız artık"dedim mırıltılı bir sesle verdiği ani tepki istemsizce korkmama,çekinmeme sebep olmuştu.Üzerinde oturduğum yatağa sinmiştim yapışmıştım adeta. "Buraya neden geldiğini ve seninle neden evlendiğimi unutma küçük" "Marin...Benim adım küçük değil Marin,Musab ağa"dedim ses tonumun yüksekliğine aldırmadan. Soğukça gülümsedi,zümrüt yeşili gözlerini kısarak yüzüme baktı.Dipsiz bir kuyuyu andırıyordu gözleri. Gözlerindeki karanlık o kadar korkutucuydu ki içimi delip geçmek ister gibiydi. "Madem küçük değilsin,isteklerimi karşılamaya hazırsın o halde"dedi. Yatağa adımlayıp üzerime eğildi,çenemden sertçe tutup yüzüne bakmam için zorladı.Gözlerim dolu dolu gözlerine baktım ağlamak istiyordum. "Ağlama karşımda"dedi öfkeyle çenemdeki parmaklarını daha fazla sıkarak. Canımı yakıyordu bilerek. "Bana böyle davranmaya hakkın yok Musab ağa,ben istemedim bu evliliği"dedim. "Çok konuşuyorsun Marin,soyun hadi"dedi yanağımdan süzülen bir damla göz yaşıma bakarak...