ตอนที่ 1

1127 Words

พุทธศักราช 2562 ที่บ้านไม้หลังน้อยในชนบทแห่งหนึ่ง “พิมพ์… นั่นเอ็งจะไปไหน ใกล้ค่ำแล้วนะนังพิมพ์ ‘ป้านวล’ ร้องเรียก ‘พิมพิลา’ หลานสาวซึ่งเป็นเด็กกำพร้าที่หล่อนเก็บเอามาเลี้ยงตั้งแต่ตัวเล็กๆ “จะไปเก็บดอกไม้ที่คลองหลังบ้านจ้ะป้า... ” หญิงสาวตะโกนตอบ ตอนที่ป้านวลเก็บพิมพิลามาเลี้ยง ตีนยังเท่าฝาหอย ทว่าถึงวันนี้เด็กหญิงตัวน้อยๆ คนเดียวกันนี้ เติบโตเป็นสาวน้อย ใบหน้าสะสวยสะดุดตา เป็นที่หมายปองของบรรดาชายหนุ่มทั้งหมู่บ้าน พิมพิลาถูกแม่ใจร้ายเอามาทิ้งไว้ที่ประตูหน้าบ้านของป้านวลกับลุงดำ โชคดีที่สุนัขแสนรู้ตัวหนึ่งพยายามเห่าเรียกอยู่นานสองนาน กระทั่งลุงดำผู้เป็นสามีของป้านวลเกิดสังหรณ์ใจ เปิดประตูออกมาดูด้วยความสงสัยว่าสุนัขเห่าอะไร? ครั้นแล้วก็พบร่างของทารกเพศหญิง หน้าตาน่ารักน่าชัง กำลังร้องไห้จ้าจนเนื้อตัวแดงไปหมด หากก็ยังไม่มอมแมมมากนัก ด้วยถูกห่อพันเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูหลายชั้น สาวน้อยรีบปั่นจักรยานออกไปตามถนนเส้นเล็ก มุ่งสู่หนองน้ำหลังบ้านด้วยหัวใจลิงโลด ทว่ายังไม่ทันที่จะถึงหนองน้ำ จู่ๆ ก็มีรถจากัวร์สปอร์ต F-Type V6 สีดำคันใหญ่ ราคาเฉียดสิบล้าน วิ่งเข้าโค้งมาด้วยความเร็วสูง เอี๊ยดดดด… เสียงรถเบรกกะทันหัน เมื่อมีรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีส้มคันใหญ่วิ่งสวนทางออกมาตรงทางโค้ง ทำให้รถจากัวร์ต้องเบรก รถจักรยานเสียหลัก “ว้าย... ” เสียงร้องลั่น รถจักรยานและร่างของพิมพิลากลิ้งหลุนๆ ลงไปในป่าละเมาะข้างทาง “หนู… เป็นอะไรหรือเปล่าหนู” ‘ตินน์’ ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เป็นทายาทคนเล็กของตระกูล ตะโกนถามด้วยความตกใจ รีบเปิดประตูออกมาดูหญิงสาว “หนู... ไม่เป็นไรใช่ไหม” ชายหนุ่มถาม สาวน้อยหันมาสบตา สะดุดตากับใบหน้าสุดหล่อเหลาของตินน์ เขาตรงเข้ามาโอบประคองร่างของพิมพิลา อุ้มขึ้นมาจากป่าละเมาะริมทาง ครั้งแรกที่สบตากัน... พิมพิลามองหน้าตินน์ตาไม่กะพริบ ราวกับถูกสะกดไว้ด้วยความหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของเขา ตินน์ก็เช่นกัน เขารู้สึกไม่ต่างจากหล่อน รู้ว่าชะตาของเขากับหล่อนได้ถูกร้อยรัดไว้ด้วยกันในทันทีทันใดที่ได้พบหน้า… นี่แหละ! ผู้หญิงที่เขารอคอย ผู้หญิงคนนี้มีลักษณะบางอย่างที่ตินน์รับรู้ได้ด้วยสัมผัสพิเศษ ดวงตามีประกายวิบวับ ตากลมโตและถุงใต้ตาอิ่มอวบเหมือนรูปถั่วลันเตา มีริมฝีปากสีชมพูเอิบอิ่มทั้งบนและล่าง บ่งบอกว่าหล่อนมีความกระตือรือร้นทางเพศสูง หน้าผากโหนกนูนแบบนี้ เดาได้เลยว่าหล่อนต้องเซ็กส์จัดมาก “หนู... เอ่อ หนูไม่เป็นไรค่ะ” พิมพิลาตอบคำถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ท่าทางยังงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน “โชคดีที่หนูไม่เป็นไร” ตินน์โล่งใจ เหลือบมองรถจักรยาน สภาพของมันยับเยินจนขี่ไม่ได้ ล้อหน้าบิดเบี้ยวเพราะปะทะเข้ากับต้นไม้อย่างจัง “รถหนูพังหมดเลย” ตินน์กล่าว เมื่อเห็นพิมพิลาแสดงท่าทางเสียดายรถจักรยานออกมาอย่างเห็นไดชัด แม้จะเป็นเพียงรถเก่าๆ แต่หล่อนก็รักและผูกพันกับมันมานาน เพราะมันคือรถจักรยานคันแรกในชีวิตที่ป้านวลซื้อให้ “เรื่องจักรยานดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่... ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น หนูไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้ว” ตินน์บอกให้สาวน้อยสบายใจ ตอนแรกเขานึกว่าขาแข้งของหล่อนอาจจะหัก ดีที่ล้อหน้าของจักรยานช่วยรับแรงปะทะเอาไว้ “แล้วหนูเป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปส่ง” ตินน์มองหน้าพิมพิลา รู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ใช่… มันคือรักแรกพบ หล่อนคือผู้หญิงที่คู่ควรกับวงศ์ตระกูลของเขา ถ้าเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ ผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นที่รักของผู้ชายทุกคนในตระกูล “หนูสวยจัง… ” ตินน์ชม แวบแรกที่ได้เห็นพิมพิลา เขาสะดุดตากับทรวงอกอวบใหญ่ เสื้อยืดสีขาวบางๆ แนบเน้นช่วงอกจนดูรัดรึงตึงแน่นเพราะนมใหญ่มาก สองเต้าที่ตินน์ประมาณขนาดด้วยสายตาก็รู้ว่าคัพอี ไม่งั้นคงไม่ดุนดันจนตุงขึ้นมาจากเสื้อ และการที่หล่อนโนบราทำให้มองเห็นตำแหน่งของจุกหัวนม แทงตุงอยู่เหนือเต้าทรวงทั้งสองข้าง แบบนี้แหละสเปคเลย ใช่เลย! ผู้ชายในตระกูลของตินน์ชอบผู้หญิงที่มีทรวดทรงเข้าตำราแบบนี้ และอีกสิ่งในตัวของพิมพิลาที่สะดุดตาของตินน์เข้าอย่างจัง ก็คือสะโพกผาย ได้รูปรับกับช่วงเอวคอด มองดูเหมือนรูปทรงของผลน้ำเต้า หากสิ่งที่เข้าตาเขาอีกอย่างก็คือหนอกเนินสวาท อูมแน่นอวดเนินสามเหลี่ยมอิ่มอูมอยู่ตรงง่ามขา เบ่งบวมเหมือนกลีบส้มโอลอยเด่นขึ้นมาจากเป้ากางเกงผ้ายืดขาสั้นแนบเนื้อ ตินน์มองเห็นของดีของพิมพิลา เขาเชื่อมั่นว่าผู้หญิงคนนี้จะรองรับความใหญ่โตของผู้ชายในตระกูลของเขาได้ ซึ่งเป็นที่รู้กันภายในว่าด้วยกรรมพันธุ์เดียวกัน ทำให้อวัยวะเพศของผู้ชายทุกคนในวงศ์ตระกูลล้วนยาวใหญ่ ไม่มีใครต่ำกว่าเก้านิ้ว ตินน์รู้สึกถูกชะตากับพิมพิลา มีความประทับใจอย่างแรงตั้งแต่วินาทีแรกเห็น ราวกับว่าเคยเห็นหล่อนจากที่ไหนสักแห่ง ซึ่งอาจจะเป็นเมื่อชาติปางก่อน ตินน์จินตนาการไปถึงตอนที่หล่อนเปลือยเปล่า แค่คิดก็ทำให้อาวุธประจำกายของเขาพองตัว คัดแข็งขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากัน อีกหนึ่งเดือนต่อมา ภายหลังจากอุบัติเหตุในวันนั้น ตินน์ตัดสินใจมาสู่ขอพิมพิลาไปเป็นภรรยา “ลุงกับป้าไม่มีปัญหา แต่ขอให้คุณสัญญาได้ไหมคะ… ว่าจะรักและเลี้ยงดูพิมพิลาเป็นอย่างดี อย่าทอดทิ้งหลานสาวของป้า” ป้านวลดีใจที่หลานสาวจะได้ออกเรือนไปเป็นสะใภ้เศรษฐี “ครับ… ผมสัญญา” เสียงของตินน์หนักแน่นจริงจัง “พิมพ์… ไปอยู่กับคุณตินน์นะ… ที่คฤหาสน์นั่นจะให้อนาคตที่ดีกับหนู” ป้านวลเอามือลูบศีรษะหลานสาว เพราะรักและหวังดี ป้านวลจึงไม่เหนี่ยวรั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more