“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณภัทร”
“ครับ”
“คุณไม่มีสอนช่วงบ่ายหรือครับคุณภัทร”
“ไม่มีครับคุณยะ แล้วคุณยะล่ะครับไม่มีสอนช่วงบ่ายหรือครับ”
ภัทรถามกลับ ในใจก็ภาวนาให้ขัตติยะมีสอนช่วงบ่าย หากเป็นจริงเขาจะดีใจไม่น้อย เท่ากับว่าเขามีโอกาสอยู่กับปานไพลินถึงเย็น
“วันนี้ผมไม่มีสอนแล้วครับ”
ปานไพลินยืนฟังทั้งสองหนุ่มสนทนากัน คิ้วเรียวขมวดขึ้นอย่างแปลกใจกับท่าทางของพวกเขา หากจะคุยกันก็ไปคุยกันที่อื่นสิ มายืนคุยกันในโรงพยาบาลแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน มาโรงพยาบาลมาเยี่ยมผู้ป่วยไม่ใช่มายืนเขม่นกัน และเหมือนโชคช่วยเมื่อเสียงทุ้มนุ่มนวลดังขึ้นมาด้านหลังเธอ
“สวัสดีครับคุณปาน”
ขัตติยะและภัทรต่างก็หันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อของปานไพลิน เมื่อเห็นว่าเป็นควารีมก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก ผู้ชายคนนี้มาทำอะไรที่โรงพยาบาลกัน
ปานไพลินหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ต้องยิ้ม สองเท้าเดินตรงเข้าหาร่างสูงใหญ่ การกระทำดังกล่าวทำใ
