ลิขิตรัก พันธนาการชีค EP.08 ไร้ตัวตนในสายตา...เธอ (4)
1530 Words
ปานไพลินยิ่งอายเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของการะเกด หญิงสาวหลบสายตาก้มหน้าลงมองมือตัวเอง ในใจก็พยายามควบคุมการเต้นของหัวใจ หากมันเต้นระรัวแบบนี้ คงต้องมีคนรู้เพิ่มอีกแน่ว่าเธอชอบขัตติยะ แม้จะรู้ตัวว่าไม่คู่ควรแต่ก็หักห้ามใจไม่ได้
“อย่าล้อสิลูกเกด ปานอายนะ”
“ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ปาน แล้วคุณยะรู้หรือเปล่าว่าปานรัก”
“คุณยะคงไม่สนใจปานหรอกลูกเกด ถึงปานจะเป็นหลานสาวของคุณลุงอมร แต่จริงๆ แล้วปานเป็นแค่เด็กที่คุณลุงอมรรับมาอุปการะเท่านั้น ตอนแรกคุณลุงอมรก็จะรับปานเป็นลูกบุญธรรม แต่คุณยะขัดขวางและยื่นคำขาดกับคุณลุงอมรว่าถ้ารับปานเป็นลูก คุณยะก็จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก”
“เพราะแบบนี้ใช่ไหม คุณลุงอมรถึงรับปานเป็นหลานสาว”
“อืม…” ปานไพลินพยักหน้าแรงๆ อาจเพราะจำสีหน้าแข็งกระด้างกับดวงตาวาวโรจน์คู่นั้นได้ดี เธอจึงไม่กล้าสารภาพรักกับขัตติยะ ผู้หญิงอย่างเธอจะเหมาะสมกับลูกชายของเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของเมืองไทยได้อย่างไร
เมื่อนึกถึงสายตารังเกียจเมื่อหลายปีก่อน หัวใจก็เจ็บแปลบ อยากจะโทษตัวเองที่ดันโง่ไปหลงรักผู้ชายไม่มีหัวใจและเกลียดตัวเองซะขนาดนั้น ถึงพยายามลืมก็ลืมไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือแอบรักเขาอยู่แบบนี้ ขอเพียงแค่ได้รัก ก็มีความสุขแล้ว
“ทำไมคนสวยถึงได้อกหักกันบ่อยนักนะ”
“คิกๆ.. สวยที่ไหนลูกเกด หน้าตาน่าเกลียดล่ะไม่ว่า”
“ใครกันตาถั่ว พูดว่าปานของลูกเกดหน้าตาน่าเกลียด สงสัยคนคนนั้นคงตาถั่วหรือไม่ก็ตาบอด”
“ก็คุณยะไงลูกเกดที่พูดว่าปานน่าเกลียด มองมุมไหนก็ไม่สวยไม่น่ารัก”
ปานไพลินพูดแล้วก็รู้สึกเจ็บแน่นไปทั้งอก ผู้ชายที่เธอรักบอกว่าเธอไม่สวยไม่น่ารักและยังบอกอีกว่า ชาตินี้ผู้หญิงที่เขารักไม่ใช่เธออย่างแน่นอน
การะเกดอึ้งไป เมื่อได้ฟังคำตอบของปานไพลิน หญิงสาวยื่นมือออกมาดึงร่างบอบบางเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ เข้าใจดีว่าการถูกคนที่ตัวเองรักรังเกียจมันเป็นอย่างไร
“อย่าคิดมากสิปาน ลูกเกดเชื่อนะว่าสักวันหนึ่งคุณยะต้องรักปาน”
“แล้วเมื่อไรล่ะลูกเกด”
“เฮ้อ...ข้อนี้ตอบยากนะ แต่ลูกเกดเชื่อนะว่าถ้าเป็นคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน”
“งั้นดูท่าปานกับคุณยะคงไม่ใช่เนื้อคู่กัน เพราะคุณยะไม่ได้รักปาน”
“แล้วทำไมปานถึงยังรักและรอคุณยะล่ะ”
“ตอนนี้ปานกำลังตัดใจจากคุณยะอยู่เหมือนกัน อีกไม่นานหรอกลูกเกด ปานจะหยุดไขว่คว้าและรอคอยความรักของคุณยะเสียที”
เพราะขัตติยะย้ำนักย้ำหนาว่าเธอไม่มีทางทำให้เขารักได้ ผู้หญิงที่เขารักและแต่งงานด้วยต้องไม่ใช่เธอ แล้วแบบนี้จะให้รักเขาต่อไปเพื่ออะไร ตัดใจตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้คาราคาซัง ฝืนไปก็เจ็บ หยุดรักหยุดรอคอย และพยายามเรียกหัวใจของตัวเองกลับคืนมา
“ลูกเกดเป็นกำลังใจให้นะ”
“ขอบใจนะลูกเกด”
“ไม่ต้องขอบใจหรอก เราเป็นเพื่อนกันนะปาน อย่าคิดมาก ว่าแต่คุณยะมากินข้าวเย็นกับพวกเราทำไม ในเมื่อคุณยะไม่ชอบปาน”
การะเกดถามอย่างสงสัย แขนทั้งสองข้างคลายออกจากเอวของปานไพลิน ในเมื่อไม่ชอบเพื่อนของเธอแล้วชายหนุ่มมาทำไมที่นี่
ปานไพลินหันหน้ามามองการะเกด ดวงตาคู่งามดูเศร้า สีหน้าดูซีดเซียว หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดกับคำตอบที่ได้รู้มา ผู้ชายที่เธอหลงรักดันชอบเพื่อนของเธอ เสียงถอนหายใจดังออกมายาวเหยียดก่อนจะสบตามองใบหน้าสวยหวานด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ
“คุณยะชอบลูกเกด”
การะเกดเบิกตากว้างอย่างตกใจ จะเป็นไปได้อย่างไร เธอเพิ่งจะเจอกับขัตติยะเมื่อไม่กี่เดือนมานี่เอง แล้วผู้ชายคนนี้ชอบเธอ จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว
“ปานพูดเล่นใช่ไหม?”
“ปานไม่ได้พูดเล่น คุณยะชอบลูกเกดจริงๆ”
“แล้วคุณยะไม่รู้หรือว่าปานชอบเขา”
“รู้…แต่คุณยะก็ให้ปานเป็นแม่สื่อให้เขา”
ปานไพลินพูดอย่างเจ็บปวด ขัตติยะใจร้ายกับเธอมากเหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าเธอชอบเขา แต่ชายหนุ่มก็ยังขอให้เธอเป็นแม่สื่อให้ จากที่เธอคิดว่าเขาเป็นเทพบุตรในหัวใจเธอมาตลอด หากแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย เขาเป็นซาตานจะเหมาะกว่า
“สารเลว!”
“อย่าไปว่าคุณยะแบบนั้นสิลูกเกด เรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกลูกเกด”
“ถ้าอย่างนั้นปานสบายใจได้ เพราะลูกเกดไม่ได้ชอบหรือรักคุณยะเลยสักนิด” การะเกดจับมือปานไพลินแน่น มองสบตากันและกันอย่างเห็นใจ ยิ่งมารู้ว่าขัตติยะกล้าใช้ปานไพลินมาเป็นแม่สื่อ เธอก็ยิ่งรังเกียจ
ในเมื่อชายหนุ่มก็รู้ว่าปานไพลินคิดอย่างไรกับเขา แต่กลับทำแบบนี้กับเพื่อนของเธอ จากที่เคยรู้สึกดีๆ กลับเปลี่ยนเป็นโกรธเสียด้วยซ้ำ
“ลูกเกดว่าปานตัดใจจากคุณยะเถอะ ผู้ชายคนนี้ไม่มีค่าพอให้ปานรักหรอก”
“ปานก็คิดแบบลูกเกดนั่นแหละ จากนี้ไปปานจะเลิกรักคุณยะ แล้วเปิดใจมองผู้ชายคนอื่นดูบ้าง บางทีปานอาจจะเจอผู้ชายนิสัยดีๆ และน่ารักสักคนก็ได้”
“เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง”
“ปานว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า รีบทำอาหารกันเถอะอีกสองชั่วโมงคุณยะกับคุณภัทรก็จะมาแล้ว อาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายที่ปานจะทำให้คุณยะทาน แล้วหลังจากนั้นปานก็จะเริ่มต้นชีวิตใหม่และมองหาหนุ่มๆ หล่อๆ มาอยู่ด้วยสักคน”
“ดีมากจ้ะเพื่อนรัก ไปล้างหน้าล้างตาซะ เดี๋ยวจะได้มาทำอาหารกัน”
การะเกดบอกพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบหมูกับกุ้งและเนื้อปูใส่ตู้เย็น เธอคิดว่าจะเก็บของสดเข้าตู้เย็นก่อน จากนั้นก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทำอาหาร
“อืม” ปานไพลินพยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปยังชั้นสองเพื่อขึ้นไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาช่วยการะเกดในครัว
/////////////
ควารีมนั่งอยู่ในรถ BMW สีดำ สายตามองไปยังบ้านหลังเล็กที่สองสาวเดินเข้าไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้ด้วยรอยยิ้ม ในที่สุดเขาก็หาตัวการะเกดเจอเสียที ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าชายคามิลจะเป็นอย่างไรบ้าง หลายเดือนแล้วที่เขาคอยตามสืบหาที่อยู่ของผู้หญิงคนนี้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำให้ใบหน้าคมเข้มก้มลงมามองเจ้าเครื่องมือสื่อสารรุ่นจิ๋วที่วางอยู่บนเบาะด้วยความสงสัย ก่อนจะเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นเจ้าของเบอร์ที่โทรฯ เข้ามา ‘อัสม์โทรฯ มาทำไม’
“มีอะไรหรืออัสม์”
“ตอนนี้นายอยู่ไหนควารีม” อัสม์ถามทันทีเมื่อเพื่อนร่วมงานรับสาย หลังจากเขาได้รับคำสั่งจากเจ้าชายคามิล ทั้งเขาและซาริมก็รีบกลับไปยังบ้านพักแล้วจัดกระเป๋าเดินทางไปสนามบินทันที และตอนนี้เขาก็มายืนอยู่ที่หน้าโรงแรมในตัวเมืองเชียงใหม่แล้ว
“ฉันอยู่หน้าบ้านพักของคุณลูกเกด” ควารีมตอบอัสม์กลับไป สายตายังมองไปยังบ้านพักหลังเล็ก พลางเอนเบาะไปข้างหลังเล็กน้อยจากนั้นก็เอนกายตามลงไป เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเพรียวระหงเดินกลับออกมาที่รถ พร้อมกับเปิดกระโปรงท้ายรถหยิบอะไรสักอย่าง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
“ตอนนี้ฉันกับซาริมอยู่ที่เชียงใหม่แล้ว”
“แล้วใครคอยดูแลอารักขาเจ้าชาย ถ้านายอยู่ที่นี่”
“เจ้าชายสั่งให้องครักษ์ของฝ่าบาทมาคอยดูแลอารักขาแทน ส่วนฉันกับซาริมถูกส่งมาให้คอยดูแลคุณลูกเกด หลังจากคุณมาตาวีคลอด เจ้าชายจะเสด็จมาเชียงใหม่” อัสม์ตอบพลางหันไปมองซาริมที่ยืนสนทนากับพนักงานต้อนรับของโรงแรมอย่างเคร่งเครียด ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของเพื่อน
“แล้วตอนนี้พวกนายได้ที่พักหรือยัง”
“ฉันอยู่ที่โรงแรม...”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันไปหาพวกนายก็แล้วกัน”
“ได้...ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะ ซาริมเริ่มทำหน้าเครียดอีกแล้ว”
“เดี๋ยวเจอกัน”
ควารีมกดตัดสายจากอัสม์ ขับรถออกจากหมู่บ้าน เพื่อไปหาอัสม์กับซาริมที่โรงแรมชื่อดังในตัวเมืองเชียงใหม่
////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
