บทที่1 ลูกเมียน้อย
1074 Words
บทที่1
ลูกเมียน้อย
มหาวิทยาลัยเอกชน
ฮารุ สาวสวยลูกครึ่งญี่ปุ่นพ่อของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทำให้เธอและแม่ต้องกัดฟันสู้กับโชคชะตา ต้องทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองยอมไปเป็นเมียน้อยของเสี่ยกร เสี่ยกรเป็นนักการเมืองที่คอยส่งเสียแม่ของเธอกับเธอมาเกือบ5ปี
"อีลูกเมียน้อย!!"
ฉันชินแล้วล่ะตอบโต้จนเหนื่อย ตบจนมือแตกพวกมันก็ไม่หยุด เพราะอะไรก็เพราะแม่ฉันทำแบบนั้นจริงๆไง เถียงไปก็ไม่ชนะหรอกเพราะฉันตบอีพวกนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ฉันเรียนปีสุดท้ายแล้ว พวกมันก็ยังไม่หยุดด่าฉันเลย
“ฮารุมึงไหวแน่นะ”
“ไหว มีนามึงช่วยกูหางานได้ไหม ตอนนี้แม่กูคงหาเงินส่งกูเรียนไม่ได้แล้ว”
“มึงอยากได้งานแบบไหนล่ะ ถ้าเด็กเสิร์ฟเด็กเชียร์เบียร์ก็เหนื่อยหน่อย แต่ถ้างานแบบกูเหนื่อยแค่บนเตียงแต่เงินดีเจอของดีก็สบายไปอีกนาน ทำไมแม่มึงไม่กอบโกยไว้เยอะๆ วะ มักน้อยเกินไป”
“เฮ้ออ กูปวดหัวมากข่าวออกขนาดนี้กูไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลย”
มีนามองเพื่อนที่กำลังเดือดร้อนเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโอนเงินให้เพื่อนเอาไว้ใช้จำนวนห้าพัน ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ตอนปีหนึ่งมีนาถูกล้อเรื่องที่เธอเป็นเด็กไซด์ไลน์ก็มีฮารุที่ช่วยเอาไว้ เธอเข้าใจมีนาทุกอย่างเพราะแม่เธอก็อยู่ในจุดที่ไม่ต่างกับมีนา หลังจากนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนรักกันมาตลอด
“มันจะมีงานอยู่อย่างนึงมึงเคยได้ยินเรื่องประมูลสาวบริสุทธิ์ไหมฮารุ”
“ไม่เคยว่ะ” ฮารุส่ายหน้าพร้อมกับทำตาโตสังคมไทยมันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ
“คือแบบนี้นะกลุ่มเนี้ยมันจะส่งสาวสวยเข้าไปประมูลสมาชิกที่จะเข้าร่วมต้องมีเงินในเมมเบอร์บัตรโคตรVIPไม่ต่ำกว่า100ล้านอะ”
“จริงดิ!0.0”
“เออจริงๆ แต่เราจะไม่รู้นะว่าสมาชิกในกลุ่มคือใคร ถ้าประมูลแล้วจะมีคนทักมานัดและส่งโลเคชั่นให้ ส่วนเรื่องเงินหัก30%จากยอดประมูล ไม่ต้องมองแบบนี้กูไม่เคยเข้าประมูลหรอก กูเสียซิงตั้งแต่ม.3 คนที่ทำงานกูนางได้เข้าร่วมประมูล ตอนนี้มีเสี่ยเลี้ยงสบายไปแล้ว”
ฮารุได้แต่คิดแล้วคิดอีกหากเงินมันดีเธอก็จ่ายค่าเทอมให้มันจบๆ ไปจะได้หมดห่วง ไหนจะค่าใช้จ่ายที่บ้านอีกช่วงนี้แม่ไปไหนก็ถูกชาวบ้านนินทาถ้าได้เงินก้อนมาครอบครัวเธออาจจะผ่านพ้นปัญหาตรงนี้ไปก็ได้
“มีนาแล้วกูต้องทำยังไงบ้างถ้ากูอยากประมูล” น้ำเสียงที่ดูจริงจังของฮารุทำให้มีนาบีบมือเพื่อให้กำลังใจเพื่อน
“คืนนี้กูจะพาไปหาเฮียต้า ผู้จัดการผับแต่เรื่องนี้มึงอย่าพูดไปนะไม่งั้นซวยกันหมด”
“อืม กูไม่พูดหรอก”
สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะทำมัน ฉันนั่งรอเวลาเลิกเรียนก็รีบไปคอนโดของมีนาเพื่อยืมชุดของมันใส่ไปคืนนี้ ถ้ากลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้านแม่ได้เฉ่งแน่ๆ
“อะมึงใส่ชุดสีดำนะ ขับผิวดีจะได้เด่นๆ เราจะไม่เข้าข้างหน้าผับแต่ว่าเราจะไปประตูหลัง”
“โอเค”
ฉันถูกมีนาพามายังผับT&P พวกเราเดินมาที่ประตูหลังสุดวังเวงมีการ์ดหน้าโหดยืนอยู่สองคน มีนามันเดินไปคุยอะไรกับการ์ดไม่รู้การ์ดคนนึงจึงเดินไปเปิดประตูให้พวกเรา พอเข้ามาข้างในก็เจอโซฟาที่ฉันเคยเห็นในหนังAV แถมยังมีเครื่องมือมากมายในการทารุณผู้หญิง แค่เห็นฉันก็ถอดใจแล้ว
“รออยู่ตรงนี้นะมึงเดี๋ยวกูเข้าไปหาเฮียต้าก่อน”
ไม่นานมีนามันก็เดินมากับผู้ชายคนนึงเขาหล่อมากดูเป็นคนยิ้มแย้มเรียบร้อยไม่น่าอยู่ในวงอโคจรแบบนี้เลย นี่แหละที่เขาบอกว่าอย่าตัดสินคนที่หน้าตา
“เฮียนี่เพื่อนมีนาเอง เฮียช่วยหน่อยนะมันกำลังเดือดร้อน”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะชะ..ชื่อ..ฮารุค่ะ”
“เป็นลูกครึ่งเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น” ฉันมองหน้ามีนาตอนนี้มันกำลังถลนตาใส่ฉันให้ฉันส่งแฟ้มเอกสารให้เขา ฉันจึงรีบส่งเอกสารประวัติคร่าวๆ รวมทั้งการศึกษาให้เขาดู
“ว๊าวว น่าสนใจนะแต่น้องฮารุต้องไปตรวจร่างกาย ตรวจเยื่อพรหมจรรย์ ตรวจเลือดมาก่อนนะแล้วส่งผลเข้ามาในไลน์ อ่า...สแกนบาร์โค้ดผมไปแล้วกันเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง”
ฉันยอมทำตามทุกอย่างจากนั้นเฮียต้าก็หยิบกล้องมาถ่ายรูปฉันโดยให้ฉันโพสท่ากับโซฟาตัวนั้น รวมถึงให้ฉันส่งรูปถ่ายในชุดนักศึกษามาด้วย
“ไม่ต้องห่วงข้อมูลรวมถึงรูปถ่ายจะไม่มีทางหลุดออกไปง่ายๆ เพราะคนที่เข้าร่วมประมูลเป็นมหาเศรษฐีและพวกไฮโซทั้งนั้น ถ้าข้อมูลรั่วไหลก็ตายกันหมด^^” รอยยิ้มเขาน่ารักจัง
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ”
ฉันเดินออกมาพร้อมมีนาวันนี้มันขอลางานเพื่อมาเตรียมตัวแปลงโฉมให้ฉัน แต่พอออกมาด้านนอกฉันก็เห็นผู้ชาย3คนกำลังเดินลงมาจากรถสปอร์ตหรู เห็นแล้วอยากเสียตัว แม่จ๋าหนูอยากมีผัวแล้วแงงง
“ใครวะมีนา”
“อ๋อ คนเสื้อขาวคุณกันต์เสื้อสีแดงคุณแทนไทส่วนเสื้อดำใส่แว่นนั่นคุณปกป้อง คุณแทนไทกับคุณปกป้องเป็นหุ้นส่วนของผับนี้ หล่อฉิบหายเทสโคตรดีแต่ไม่ชายตามองพวกเราหรอก”
ฉันได้แต่มองตามจนไปสะดุดตากับคนชื่อปกป้องเหมือนเขาจะมองฉันผ่านแว่นตาสีชาที่เขาสวมใส่อยู่ ฉันรู้ว่าเขาต้องมองฉันเพราะฉันสวยมาก คิกๆๆ
“ไปกันเถอะมึงอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย ปล่อยให้เป็นอาหารตาของพวกเรานี่แหละดีแล้วฮ่าๆๆ”
- Writer
