หรันอันเจียวคลาดสายตาซ่งโม่โฉวเพียงประเดี๋ยวเดียว นั่นเป็นเพราะนางกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมทั้งอาหารว่างให้เสวียนจิ้ง และอาหารมื้อเย็นสำหรับครอบครัว เมื่อตรวจความเรียบร้อยดีแล้ว นางก็เรียกหาซ่งโม่โฉว คิดว่าเขาคงวิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ ทว่าก้าวไปทันพ้นเรือน ไห่หลิงก็โผล่ออกมายืนขวางทาง
“แม่นางรุ่ย... พอดีข้ามีเรื่องปรึกษา”
หรันอันเจียวมองสาวใช้เสวียนจิ้ง นางไม่อยากสนใจหรอก ทว่าไห่หลิงเซ้าซี้ พร้อมส่งคำถามออกมาชุดใหญ่
“ข้าปวดท้องบ่อยๆ อีกทั้งมีอาการหน้ามืด และอ่อนเพลียช่วงบ่าย เห็นว่าแม่นางรุ่ยมีความสามารถในการทำอาหาร ท่านจะไม่แนะนำการกินของข้าเพื่อปรับสมดุลในร่างกายหน่อยหรือ”
“อาไห่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องต้องทำ เอาไว้สะดวกเมื่อใด ข้าจะช่วยคิดตำรับอาหารให้สักสองสามอย่างก็แล้วกัน”
เมื่อไห่หลิงเห็นว่าหรันอันเจียวจะเดินหนี นางก็ถือวิสาสะคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ พร้อมออกแรงดึงไม่ให้ขยับตัว
“อย่
