เมื่อซ่งโม่โฉวกินของว่างอิ่มแล้ว เขายิ้มให้หรันอันเจียว และบอกนางว่าอยากงีบ
“เพิ่งกินอิ่มๆ นั่งเล่นกับอาซีก่อนไหมโฉวเกอ” นางหันไปถามเขา และเตรียมเรียกเติ้งซีให้มาดูเด็กชาย ฝ่ายนั้นไม่ได้ตามซ่งเฟิงหัวเข้าเมือง ช่วงนี้มีคนป่วยมาจากต่างเมืองมากเป็นปกติ และเรียกหาหมอเทวดาอยู่เสมอ บางทีชายหนุ่มต้องพักค้างคืนติดกันหลายวัน ทว่าหากมีเวลาว่างปลีกตัวมาได้ เขาก็ต้องกลับเรือนซ่งเพื่อมากินข้าวพร้อมหน้าครอบครัวเล็กๆ
ส่วนเติ้งซี มีงานบางส่วนที่ต้องสะสางในหอสมุนไพร รวมถึงการจดบันทึกสิ่งต่างๆ และเตรียมส่วนผสมสำหรับยาแก้ไขหวัด ทว่ายามว่างเขาก็แวะมาอยู่กับเด็กชาย สอนเขียนพู่กันบ้าง ไม่ก็สอนเขาเกี่ยวกับตำรับยาพื้นฐาน
“ไม่... โฉวเกอง่วง นอนเล่นคนเดียวได้ขอรับ ให้พี่ซีไปทำงานเถอะ” เขาบอกและทำท่าหาวนอนให้นางดู
“ถ้าอย่างนั้นก็ยามใจ เดี๋ยวแม่จะไปล้างผลไม้ และเตรียมอาหารเย็นไว้รอหมอหัว ตกลงไหม”
“เยี่ยมยอด
