“นี่ค่ะ เรียกว่าข้าวไข่เจียว” เมื่อทั้งคู่ต่างนั่งลงเรียบร้อย น่านนรีผลักจานใบใหญ่ไปใกล้ ๆ กับร่างสูงที่กำลังมองมาอย่างสนใจ
“ข้าว...ไข่...เจียยยยว” อัลเฟรโดรค่อย ๆ ออกเสียงภาษาไทยทีละคำ จนเกือบชัดพร้อมกับเงยหน้าเลิกคิ้วถามนิด ๆ ว่าเขาพูดถูกไหม
“ใช่ค่ะ ข้าวไข่เจียว” ดวงตาหวานปนหม่นฉายแววดีใจ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกระจ่างใสอวดฟันขาวอย่างที่อัลเฟรโดรเห็นแล้วถึงกับหัวใจกระตุก
วันนี้ยัยเด็กสกปรกที่เขาเคยชอบเรียกประจำ ใช้ที่คาดผมสีฟ้า แทนการใช้ผ้ายางยืดมัดผมเป็นจุกเล็ก ๆ เหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้ใบหน้าที่เคยถูกปกปิดไว้ด้วยเส้นผมรุงรัง เปิดเผยความงามที่ถูกซ่อนอยู่ให้เขาได้เห็นอย่างไม่ตั้งใจ
ใบหน้ารูปไข่เล็กเรียว เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มปากนิดจมูกหน่อยอย่างเข้ากันและลงตัว หน้าผากมนนูนสวยได้รูปจนอยากกดริมฝีปากหยักลงไปแรง ๆ เพื่อพิสูจน์ว่ามันจะเนียนสวยเหมือนที่ตาเห็นหรือเปล่า
ริมฝีปากเล็กที่เผล
