‘แต่เราจ่ายค่าห้องไปแล้วนะ และถ้าไปหาห้องใหม่เราต้องใช้เงินอีกเยอะเลยตีก็รู้ ทำไมไม่บอกเราแต่เนิ่น ๆ มาบอกกะทันหันแบบนี้จะให้เราทำยังไง แล้วเราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วนะเรื่องเพื่อนผู้ชาย ตีลืมแล้วเหรอ ไหนจะพ่อแม่ของตีอีก ท่านจะว่ายังไงที่ตีพาผู้ชาย เอ่อ...คนรักมาอยู่ด้วยกันแบบนี้’
‘เรื่องค่าห้องกับค่ามัดจำ เดี๋ยวเราทยอยคืนให้หนามนะ แต่ถ้าจะเอาทั้งหมดเลยเราคงไม่มีให้หรอก ส่วนเรื่องพ่อกับแม่ หนามไม่ต้องห่วงเพราะอีกไม่กี่เดือนเราก็จบแล้ว ท่านคงไม่ว่าอะไร’ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วคงต้องพูดกันตรง ๆ ดีกว่าเพราะมารตีก็อึดอัดมากเหมือนกันที่ต้องทำเหมือนหลบ ๆ ซ่อน ๆ บางครั้งเธอก็นึกไม่พอใจพ่อกับแม่ที่เอ่ยฝากฝังเธอให้น่านนรีต้องคอยดูแลเหมือนเธอเป็นเด็กเล็ก ๆ จนบางครั้งก็ให้รู้สึกว่าตนถูกจับผิดอยู่ตลอดเวลา น้ำเสียงที่พูดออกไปเลยค่อนไปทางห้วน ๆ ไม่พอใจ
‘ถ้าตีคิดรอบครบดีแล้ว เราคงไปห้ามอะไรไม่ได้ เดี๋ยว
