Chapter 5

1359 Words
เช้าวันต่อมา.... คุณพิ้งค์เดินเข้ามาในตึก SK Channel อย่างอารมณ์ดีพร้อมกับกระเป๋าใบใหม่ที่มีไอ้หมูอ้วนสายเปย์ซื้อมาให้ เขารู้วิธีการเอาใจเธอมาตั้งแต่ตอนเรียนแล้วเธอไม่ค่อยแปลกใจที่เขาจะทำอะไรแบบนี้ แต่บางอย่างถ้ามันมีมูลค่าที่มากเกินไปเธอก็ไม่อยากรับไว้ แต่ยกเว้นใบนี้นะเธออยากได้มากก็เลยรับไว้แค่นั้นแหละ "สวัสดีค่ะคุณพิ้งค์" "สวัสดีจ๊ะทุกคน ตั้งใจทำงานนะ" คุณพิ้งค์โบกไม้โบกมือให้พนักงานในบริษัทด้วยใบหน้าที่อารมณ์ดีสุดๆ เธอหันไปเจอผู้ช่วยของเธอที่ยืนถือแฟ้มอยู่ตรงทางขึ้นลิฟต์ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา "สวัสดีค่ะคุณพิ้งค์คนสวย อุ๊ย!!! กระเป๋าใหม่ อร๊ายยย เพิ่งโพสเมื่อวานวันนี้จัดมาแล้วสมเป็นเจ้าแม่แฟชั่นจริงๆ สวยมากเลยค่ะขอจับให้เป็นบุญหน่อยนะคะ" คุณพิ้งค์เดินตรงไปหาผู้ช่วยของเธอก่อนจะถือกระเป๋ามาอวด ใครเห็นก็ว่าสวยถ้าเธอบอกว่าชอบนั้นคือคนอื่นจะบอกว่าสวยมากจริงๆ มินนี่ยื่นมือมาจะจับกระเป๋าหญิงสาวรีบดึงกลับทันที "ไม่ได้ยะ!! ห้ามแตะแม้แต่น้อยนิดเดียวก็ไม่ได้ ดูอย่างเดียวก็พอ" "มินนี่อยากสัมผัสให้เป็นบุญ มินนี่สู้ราคาไม่ไหวหรอกค่ะว่าแต่คุณพิ้งค์ซื้อมาเท่าไหร่คะ" เธอมองกระเป๋าของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ "คือจริงๆแล้วไม่ได้ซื้อเองหรอกมีคนซื้อมาให้นะ" มินนี่มองเจ้านายที่ยิ้มแก้มแดงก่อนจะเริ่มมองอย่างจับผิด อาการเหมือนมีหนุ่มๆมาจีบรึเปล่าทำไมเจ้านายของเธอยิ้มเขินแปลกๆ "กริ๊ดดด มีหนุ่มมาจีบเหรอคะ เขาซื้อกระเป๋ามาให้เลยเหรอสายเปย์มากเลยอ่ะ อร๊ายยย อิจฉาค่ะ" "ใช่ละ...เอ้ย!!! มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ" คุณพิ้งค์เอ่ยออกไปก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดปากเธอรีบปฎิเสธพัลวัน เธอเงยหน้าขึ้นหันไปสบตากับวินจิที่ยืนกอดอกมองเธออยู่ตรงประตูลิฟต์ หญิงสาวตาโตก่อนจะเริ่มทำตัวไม่ถูก มาตอนไหนเนี้ย "ฮั่นแน่.. หลุดปากมาแล้วเขาคนนั้นเป็นใครกันคะไฮโซที่ไหนเอ๋ย" คุณพิ้งค์เงยหน้ามองวินจิที่เอาแต่ยิ้มมองเธออยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ส่วนเธอก็ไม่กล้าตอบลูกน้องเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีตอนนี้ "เอ่อ..คือว่า" "บอกมาเลยค่ะ มินนี่รู้จักมั้ย" "จะไปอยากรู้ทำไมยะ!! ไปทำงานเลยนะไม่อย่างนั้นจะหักเงินเดือนเข้าใจมั้ย" "ถามนิดเดียวเอง ค่าๆๆๆ" คุณพิ้งค์มองมินนี่อย่างคาดโทษกล้ามากที่มาถามอะไรแบบนี้ต่อหน้าไอ้หมูอ้วนอ่ะ เธอรีบเดินตรงไปที่ลิฟต์ก่อนจะทำเป็นไม่เห็นชายหนุ่มประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเธอรีบเดินเข้าไปข้างในวินจิเดินตามเข้าไปข้างในก่อนจะกดปิดแล้วกดขึ้นไปชั้นบนสุดแล้วเดินเข้าไปใกล้คุณพิ้งค์จนหญิงสาวเซถอยหลังไปติดพนัง เธอเกร็งตัวมองสบตากับเขากระพริบตาปริบๆ "ผมดีใจที่คุณพิ้งค์ใช้กระเป๋าที่ผมให้" "ก็ฉันอยากได้อยู่แล้วนี่นา นะ..นายถอยออกไปหน่อยสิฉันหายใจไม่ออก" วินจิยิ่งเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวที่มีต่อเขามันทำให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอเริ่มรู้สึกอะไรบ้างกับเธอแล้ว ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความเขินอายถ้าเป็นแบบนี้อีกไม่นานเขาน่าจะกุมหัวใจของเธอได้ทั้งดวงแน่นอน เขายื่นมือไปเกลี่ยปอยผมให้เธอก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้า หญิงสาวรู้สึกได้เลยว่าความรู้สึกของเธอเริ่มเปลี่ยนไปหัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้คนตรงหน้าคนนี้ "วันนี้คุณสวยมากเลยครับคุณพิ้งค์" หญิงสาวตัวสั่นเล็กน้อยหัวใจดวงน้อยเต้นรัวเพราะการกระทำอันอ่อนโยนของคนตรงหน้า คุณพิ้งค์ดันตัวเขาออกไปเล็กน้อยไม่ได้แรงมากเพราะที่นี่มันในลิฟต์เดี๋ยวมีใครเห็นจะแย่เอา "ฉันรู้ยะว่าสวย ฉันก็สวยทุกวันแหละแต่นายออกไปห่างๆก่อน เพราะนี้มันในลิฟต์นะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง" "กลัวคนมาเห็นหรือว่าเขินผมกันแน่" "คนบ้า ไอ้โรคจิต!!! นายว่างมากหรือไงถึงได้ตามมาแกล้งฉันสารพัดเนี้ย ปั่นหัวฉันสนุกเหรอ" "สนุกดีนะผมชอบ" คุณพิ้งค์มองใบหน้าหล่อที่ยิ้มอย่างกวนประสาทเธอยื่นมือตีหน้าอกเขาหลายทีอย่างหมั่นไส้สุดๆ เขากุมมือเธอไว้ทั้งสองก่อนจะดึงรั้งตัวเธอเข้ามากอดไว้แนบอกนั้นทำให้ทั้งสองคนรับรู้ถึงเสียงหัวใจของกันและกันที่มันเต้นรัวแข่งกันแทบจะทะลุออกมานอกอก วินจิยิ้มออกมาอย่างพอใจเขาก้มมองคนในอ้อมกอดก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ "หัวใจเต้นแรงจัง" "บะบ้า.. ของนายเองรึเปล่่า" คุณพิ้งค์เริ่มแถไปเรื่อยก่อนจะเอามือทั้งสองข้างของตัวเองมากอดหน้าอกไว้แน่นเพราะไม่อย่างนั้นเขาจะต้องรับรู้เสียงหัวใจของเธอว่ามันเต้นแรงขนาดไหนในตอนนี้ "ปล่อยเลยนะ!!! ว่างนักใช่มั้ยเดี๋ยวฉันจะโทรศัพท์ไปบอกผู้จัดการนายให้รับงานมากขึ้น สั่งผู้จัดป้อนงานละครให้คิวทุกวันดูสิว่านายจะมีเวลามากวนฉันอีกมั้ย!!" วินจิอมยิ้มก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพราะลิฟต์ใกล้ถึงชั้นบนสุดของตึกแล้ว "ถ้าผมไม่มีเวลามาหาคุณจริงๆ ถึงเวลานั้นผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันแน่ที่จะทนไม่ไหว ตั้งใจทำงานนะครับคนสวย" เขาพูดลอยๆออกไปแต่คุณพิ้งค์ไม่ได้สนใจจะตีความหมายของคำพูดนั้นเลย ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเธอรีบเดินออกไปทันทีก่อนจะหันมาแยกเคี้ยวใส่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในลิฟต์ตรงที่เดิม "เตรียมตัวงานยุ่งได้เลย ไอ้หมูอ้วน!!! แบร่ๆๆ" คุณพิ้งค์หันหลังรีบวิ่งออกไปทันทีส่วนวินจิก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะลงไปชั้นล่างสุดตามเดิม เขาจะเข้าไปอยู่ทุกช่วงเวลาของเธอต่อจากนี้ และเขาจะรอดูว่าเมื่อเขาหายไปจริงๆคุณพิ้งค์คนสวยจะทำยังไง ส่วนคุณพิ้งค์เมื่อถึงที่ห้องทำงาน เธอเอากระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะมีผ้าปูเรียบร้อยเพราะเธอหวงใบนี้มาก เธอหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปหาผู้จัดทันที (สวัสดีคะคุณพิ้งค์) "คุณพริกแกงคะ ช่วยเร่งการถ่ายทำละครแสงจันทราหน่อยได้มั้ยคืออยากฉายไวๆแล้วนะคะ" คุณพิ้งค์ยิ้มมุมปากอย่างมีแผนร้าย ไหนดูสิว่าถ้าติดถ่ายละครจนไม่มีเวลามากวนเธอเขาจะเป็นยังไง หึหึ (ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวพริกแกงจะรวบฉากเท่าที่ทำได้นะคะ จริงๆน้องวินจิงานยุ่งมากเลยค่ะอีเว้นท์เยอะมากแทบไม่มีเวลาถ่ายอยู่แล้ว แต่ถ้าขอเร่งน้องอาจจะโอเคก็ได้ยังไงพริกแกงจะลองขอคิวดูค่ะ) คุณพิ้งค์เริ่มมีความสงสารวินจิหน่อยๆ เขางานเยอะมากแต่ก็ยังหาเวลามาเจอเธอได้แถมยังเอาใจเธอได้สารพัดโดยไม่บ่นเหนื่อยหรือเธอจะไม่แกล้งเขาดีอ่ะ โอ๊ยยย ทำไมสองจิตสองใจ 'ไม่เป็นไรแกล้งช่วงนี้ไปก่อนเพราะเธอหมั่นไส้ไอ้หมูอ้วน มันกวนประสาทเธอแถมแกล้งให้เธออายอีก ต้องเอาคืน!!!!'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD