My boss อ้อนรักประธานสาว

Chapter 12

หลังจากที่คุณพิ้งค์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ก็เดินออกมาพร้อมกับสวมชุดคลุมเรียบร้อย คุณพิ้งค์เหลือสายตามองวินจิที่นอนเล่นอยู่บนที่นอนของเธอพร้อมกับกดโทรศัพท์ยิ้มคนเดียวอยู่ตรงนั้น เธอเบะปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินมานั่งลงหน้ากระจกแล้วหยิบไดร์มาจะเป่าผมให้แห้ง เธอเสียบปลั๊กกำลังจะเป่าผมก็มีมือใหญ่มาจับไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน

"ผมทำให้ดีกว่า"

"ตามใจแล้วกัน"

คุณพิ้งค์ไม่กล้ามองสบตาเขาตรงๆเพราะยังอายเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้อยู่ เธอแค่คิดว่ามันคือศิลปะก็พอทำให้เธอทำใจยอมรับได้แต่ภาพมันติดตานะสิ

"หายตกใจอนาคอนดายัง"

"ไอ้หมูอ้วนฉันลืมมันไปแล้วนะนายจะมารื้อฟื้นทำไมเนี้ย โอ๊ยยยยย"

คุณพิ้งค์โวยวายออกมาก่อนจะเอามือจับแก้มตัวเองทั้งสองข้างที่มันร้อนผ่าวออกมา หน้าต้องแดงมากแน่ๆเลยอ่ะ

"ฮ่าๆๆ ผมขอโทษเห็นเดินออกมาแล้วทำหน้าเฉยๆนึกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร"

"ใครมันไม่รู้สึกบ้างถ้าฉันเดินแก้ผ้าแล้วเจอนาย นายจะไม่ตกใจหรือไงไอ้หมูบ้า!! "

"ไม่นะแถมจะจ้องนานๆเลยแหละ อยากเห็นๆแก้เลยครับ"

เขาเอ่ยแกล้งหยอกหญิงสาวนั้นทำให้เขาถูกตีหัวหลายทีจนต้องถอยหนีออกมา ฮ่าๆๆ ตลกชะมัดเลยทำไมเธอถึงน่ารักขนาดนี้เนี้ย

"ลามกที่สุด!! อร๊ายยย นี่แม่ฉันไว้ใจคนอย่างนายได้ยังไงเนี้ยมองไม่ออกเลยเหรอว่านายมันร้ายที่สุด อี้ ลามกๆๆๆๆๆ!!!"

"โอ๊ยๆๆ ผมขอโทษๆมาๆมานั่งดีๆครับเดี๋ยวผมไม่แห้งแล้วจะไม่สวยนะ"

เขาพยายามทำให้เธอสงบลงก่อนจะจับหญิงสาวมานั่งลงบนตักของเขาแล้วเป่าผมให้ คุณพิ้งค์พยายามจะลุกแต่ก็ถูกวินจิกอดเอวไว้แน่นจนเธอต้องยอมแพ้นั่งอยู่อย่างนั้น เพราะนี่มันใกล้เวลาแล้วเดี๋ยวจะไม่ทันเวลาเอา

"ผมคุณพิ้งค์นุ่มจังเลย"

"รีบๆเป่าสิอย่างมัวแต่ดมผมฉันเซ่!!"

"เห้ย!! คุณเห็นได้ยังไงเนี้ย ผมแอบๆแล้วน้าทำไมรู้ทันแบบนี้ละ"

เขาร้องโอดครวญออกมาเล็กน้อย ว่าจะทีเผลอซะหน่อยถูกจับได้ซะแล้ว

"นี่!! นายเป่าผมให้ฉันหน้ากระจกยะ คงไม่เห็นเลยละมั่ง แล้วลดความร้อนลงเลยนะอย่าเป่าผมใช้ความร้อนสิให้ลมธรรมดาพอ"

"ก็ร้อนๆมันแห้งไวนี่นา"

"ไม่ได้ต้องใช้ลมปกติ จะทำหรือไม่ทำ"

"ทำครับ T^T"

เขายิ้มแห้งๆก่อนจะยอมลดความร้อนลงแล้วนั่งเป่าให้หญิงสาวต่อ ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเขาถึงจะเป่าผมของเธอแห้ง

"เรียบร้อยครับวินจิซาลอน ฮ่าๆๆ ไว้ใช้บริการใหม่นะครับ"

เขาอมยิ้มก่อนจะถอดปลั๊กไดร์ให้แล้วเอาไปวางไว้ที่เดิม ส่วนคุณพิ้งค์มองซ้ายขวาในกระจกอย่างพอใจก่อนจะแต่งหน้าอ่อนๆพอให้ดูสวยงาม ตัวเธอเป็นคนไม่ค่อยชอบแต่งหน้าก็เลยบำรุงหน้าสดของตัวเองให้สวยดูดีอยู่แล้ว ปะแป้งทาลิปสติกนิดหน่อยก็สวยแล้ว

"ฉันสวยมั้ยหมูอ้วน"

"สวยมากครับ จริงๆไม่ต้องแต่งก็ได้คุณพิ้งค์เป็นคนที่ปล่อยหน้าสดแล้วสวยมาก"

คุณพิ้งค์อมยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะดันตัววินจิให้ออกไปจากห้องนอนเพราะเธอจะเปลี่ยนชุดในห้องนี้

"ออกไปรอข้างนอกเลยนะหมูอ้วน ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว"

"ทีผมยังไม่ไล่คุณออกมาเลยอ่า ไม่แฟร์เลย"

"คนบ้า!! นายนี่มันวอนหาเรื่องให้ฉันด่าทุกวันทุกเวลาจริงๆให้ตายสิ จะออกไปดีๆมั้ย"

เขายิ้มมุมปากก่อนจะยื่นหน้าไปขโมยหอมแก้มเธอ คุณพิ้งค์ตาโตเอามือปิดแก้มตัวเองไว้แน่นยื่นมือเตรียมจะตีตัวเขาแต่เขารู้ทันแล้วหนีออกไปก่อนไม่อย่างนั้นจะโดนฝามือเพี๊ยะเข้าที่อกเนี้ยสิ

ส่วนคุณพิ้งค์เธอมองตามเขาไปก่อนจะรีบวิ่งไปล็อกประตูห้องนอนทันที เธอจะไม่ให้เขาได้เปิดเข้ามาเห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอหรอกนะไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย

หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาหาวินจิที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในมือถือรีโมททีวีดูบอลอยู่

"วินจิไปได้แล้ว"

เขาเงยหน้าขึ้นมามองคุณพิ้งค์ก่อนจะยิ้มออกมาทันที สวยมากจริงๆไม่ว่าจะตอนเรียนหรือตอนปัจจุบันเธอก็สวยดึงดูดสายตาของคนรอบข้างแบบนี้เสมอ ชักหวงไม่อยากให้ใครเห็นซะแล้วสิ

"ผมว่าคุณพิ้งค์ไม่ต้องไปหรอก"

"ทำไมอ่ะ"

คุณพิ้งค์เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองโดยมีวินจิเดินมาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง เธอเริ่มชินและไม่ค่อยตกใจละเพราะหมอนี่มันเสือมือไวอยู่แล้ว

'เธอชินแล้ว...'

"ผมไม่อยากให้ใครเห็นคุณสวยแบบนี้อ่ะ ผมอยากเห็นคนเดียวต้องซ่อนไว้ที่ห้องนอนเนี้ยแหละ"

คุณพิ้งค์เหลือบสายตามองเขาก่อนจะส่ายหน้าอย่างปลงๆในความไร้สาระของชายหนุ่ม

"เลอะเทอะจ้า ฉันแต่งของฉันแบบนี้และแต่งมากกว่านี้อีกเขาเห็นกันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว อยู่ตั้งนานไม่มาหวงมาหวงทำไมตอนนี้ยะ!!"

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจมันเป็นช่วงเวลาที่เราห่างกันมากพอสมควรหลายปีเลยนะกว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้งนะ เธอก็ทำงานตั้งแต่กลับมาจากเรียนจบก็สามปีกว่าๆได้นะกว่าจะเริ่มมาทำงานจริงจัง

"ก็ตลอดเวลาผมเป็นแค่เพื่อนพระเอกกว่าจะดังได้มันไม่ใช่ว่าปีสองปีนะ อีกอย่างพอผมพร้อมแต่คุณกลับไม่ให้เจอเลยนี่ครับ"

"ไม่ให้เจอยังไงยะฉันก็คุยกับทุกคนนะ นายนั้นแหละไปอยู่ไหนมาทำไมไม่มาคุยกับฉันละ"

คุณพิ้งค์ตอบเสียงไม่เต็มปากนักเพราะเธอรู้ดีว่าการทำงานของเธอเป็นแบบไหน เธอไม่ชอบไปคุยกับพวกดาราเพราะไม่อยากให้มีใครคนไหนมาตีสนิทกับเธอแล้วจะทำให้เกิดการเลื่อมล้ำทางการทำงานในบริษัท อย่างที่อื่นเขาจะมีเด็กฝากเด็กเส้นสายแต่เธอเป็นคนเดียวที่ไม่มีใครกล้ามาฝากเด็กให้ SK Channel ปั้น คงเพราะเธอไม่กลัวใครละมั่งไม่มีใครมากล้าขู่หรือเบ่งใส่ พ่อกับแม่ของเธอสร้างที่นี่มาบารมีของท่านมันคงส่งผลมาให้คนอื่นๆเกรงกลัวตัวเธอเองไปด้วย

"ผมไม่เถียงหรอกเพราะคุณรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำไมผมถึงเข้าหาคุณไม่ได้เลย :)"

"ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นแล้วทำไมนายถึงไม่ทำแบบก่อนหน้านี้ละ ทนได้ก็ทนต่อไปสิมายุ่งกับฉันทำไมเล่า"

คุณพิ้งค์กระทุ้งข้อศอกใส่เขาไม่ได้แรงนักด้วยความหมั่นไส้สุดๆ เขายิ้มมุมปากก่อนจะขโมยหอมแก้มเธออีกครั้ง

"ก็ตอนนี้มันทนไม่ไหวแล้วไงครับ ถ้ายังทนต่อแบบเมื่อก่อนก็คงอดหอมแก้มคนสวยนะสิ :) จุ๊บบบบ"

"อื้อออ พอแล้วนะแต่งหน้าแล้วนะแก้มช้ำหมดแล้ว!!!"

"ก็มันหอมอ่ะอยากหอมอยากกอดทั้งวันทั้งคืนเลย จุ๊บบบบ"

"ไอ้หมูอ้วนบอกให้พอแล้ว"

เขาหัวเราะร่าก่อนจะเอาคางไปวางไว้บนไหล่หญิงสาว เธอเหลือบมองสบตาเขาเล็กน้อยก่อนจะลอบยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ว่ามัน.. มีความสุขจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้เป็นคำพูดได้ มันก็ดีนะ ...