กรงรักเทพบุตรมาร

บทที่2

“เดือนทำอะไรผิดเหรอคะคุณพ่อ คุณแม่ ทุกคนถึงได้พากันทิ้งเดือนไปกันหมด!” ทว่าเพียงแค่หันหลังให้เท่านั้น เสียงครางขึ้นเบาๆ จากคนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับดังขึ้นขัดซะก่อน ทำให้เขาตัดสินใจหันกลับมาหาเธออีกครั้ง มองคนน่าสงสารด้วยความเห็นใจอย่างถึงที่สุด

“คุณไม่ผิดหรอกครับคุณเดือน คนพวกนั้นต่างหากที่ผิด” แม้จะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของความทุกข์ภายในใจของหญิงสาว แต่ก็พอจะเคยได้ยินมาอยู่บ้างว่าเธอไม่มีญาติที่ไหนนอกจากพ่อแม่ที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน

และคนเดียวที่เธอสนิทด้วยก็คือดุจดาวคนนั้น

หญิงสาวที่แย่งชิงเอาคนรักของเพื่อนไป ไม่ได้แคร์เลยสักนิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมดนั้น มันได้สร้างรอยแผลไว้ให้ใครมากแค่ไหน

“หลับซะนะครับ พรุ่งนี้ชีวิตคุณจะต้องดีขึ้น เชื่อผมสิครับ” พิชญะเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะก้มลงห่มผ้าที่ถอยร่นลงมาถึงกลางใจให้อีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ยังไม่ทันที่เขาจะได้ชักมือกลับ มือบอบบางของอีกคนก็ดันมาคว้ามันเอาไว้ ก่อนจะกระตุกมันอย่างรุนแรงทำให้เขาเสียการทรงตัวล้มลงไปคร่อมเธอเอาไว้ ไม่นานดวงตาคู่ส่วยก็ค่อยๆ ลืมขึ้น

“คุณเองก็จะทิ้งฉันไปอีกคนใช่ไหม…” คำถามที่มาพร้อมหยดน้ำตานั้น ทำเอาคนที่ไม่เคยต้องมารับมือกับอะไรแบบนี้ตกใจไปชั่วขณะ

“มะ…ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คือผม…”

“ฉันไม่ดีตรงไหนคะ มีอะไรที่ฉันสู้ผู้หญิงคนอื่นไม่ได้บ้าง หรือว่าหน้าอกฉันมันเล็กเกินไป!” หากอีกคนถามเปล่าๆ เขาคงจะหาคำตอบให้กับเธอได้อย่างไม่ยากเย็น แต่แม่คุณกลับเลือกที่จะถามไปพร้อมๆ กับกระชากมือเขามาวางบนเนินอกของตัวเอง พร้อมกระชับมันไว้แน่นคล้ายว่าจะไม่ยอมปล่อยกันไปง่ายๆ หากเธอยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการจะฟัง

“มะ…ไม่ครับ ไม่เล็ก! คะ.. คือผมหมายถึงคุณควรปล่อยมือผมได้แล้วครับคุณเดือน ทำแบบนี้คนที่จะเสียหายมีแต่จะเป็นคุณ ปล่อยมือผมนะครับ” เพราะรู้ว่าอีกคนกำลังขาดสติ เขาจึงค่อยๆ พูดกับเธอด้วยเหตุผลและหวังเพียงน้อยนิดว่าพิณรัมภาจะเข้าใจ และยอมปล่อยกันไป

“ฉันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่รังเกียจฉันจริง…ช่วยฉันให้ฉันเข้าใจหน่อยได้ไหมคะว่าเช๊กส์มันดียังไง ทำไมผู้ชายถึงได้อยากกันนัก!” คำถามนั้นทำเอาใจคนฟังสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกเชิญชวนให้ร่วมหลับนอนกันจากผู้หญิง แต่มันกลับเป็นครั้งแรกที่ทำให้ใจของเขาสั่นก่อนตอบกลับไปด้วยท่าทีสุขุม

“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ครับ คุณเองก็คงไม่ชอบใจแน่ถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาพร้อมสติที่ครบถ้วน อย่าเอาตัวเองไปแลกกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณเลยนะครับคุณเดือน คุณเป็นผู้หญิงที่เก่ง ผมเชื่อว่าสักวันคุณจะได้เจอคนที่เขาพร้อมจะรักคุณในแบบที่คุณเป็น” เขาเองก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่หากจะให้ทำลายชีวิตใครสักคนด้วยการมอบในสิ่งที่เธอร้องขอให้เขาคงทำไม่ลง ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่คนที่จู่ๆ จะเที่ยวมาชวนใครต่อใครหลับนอนด้วยง่ายๆ ทุกสิ่งที่เธอพูดมาเมื่อครู่ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบยามที่ขาดสติเท่านั้น

สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่ตัวตนของเธอเลยสักนิด!

“แล้วเป็นคุณไม่ได้เหรอคะ ได้ไหมคะ…” หญิงสาวไม่ถามเปล่าแต่กลับรั้งต้นคออีกคนเข้ามาใกล้

มันคงเป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ที่ประกบริมฝีปากของเขาแนบแน่น อยากลิ้มรสความสุขของเซ๊กส์ ซึ่งเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ต้องเสียคนรักอย่างพีรเดชไปเพียงสักครั้ง อยากรู้อยากลองให้ซึ่งถึงแก่นแท้ว่ามันมีอะไรดีนักหนา

“คุณเดือน…หยุด!” เนิ่นนานหลายนาทีกว่าพิชญะจะสามารถผลักคนที่กำลังปล้นจูบกันซึ่งๆ หน้าออกห่าง เขาไม่รังเกียจจูบที่ไม่ประสาของเธอเลยแม้แต่น้อย ยอมรับว่าเผลอใจสั่นไปกับมันเพราะคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ท่าทางไว้ตัว ออกจะเย็นชาด้วยซ้ำจะมีรสจูบที่หวานซาบซ่านหัวใจถึงเพียงนี้ นี่ยังไม่รวมอะไรๆ ที่ดูเหมือนจะอวบอิ่มเกินตัวของเธอ ซึ่งเขาก็เป็นแค่ผู้ชายสามัญธรรมดาคนหนึ่งหากไม่มองสิแปลก

คนถูกสั่งไม่คิดทำตามคำขอร้อง เธอเลือกที่จะผลักอีกคนให้ล้มลงมานอนอยู่ใต้ร่าง ไม่รู้ว่าไปขนเอาเรี่ยวแรงที่ว่ามาจากไหน รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากให้เขาจากไป โดยที่เธอยังไม่ได้เรียนรู้ถึงความสุขที่ต้องการ

“ฉันไม่ดื้อหรอกค่ะ นะคะ ช่วยทำให้ฉันลืมผู้ชายเลวๆ คนนั้นที” หญิงสาวเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา ยอมรับอย่างไม่อายใครว่าเธอเจ็บ แต่ที่ยังคงทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่าแท้ที่จริงแล้วมันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องถูกหักหลังจากคนที่คิดว่ารัก คิดอยู่เสมอว่าเขาคือผู้ชายแสนดี ที่จะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียน้ำตา

แต่ว่าเธอกลับลืมคิดไปสนิทเลย ว่าผู้ชายต่างก็เหมือนกันทั้งโลก

ขอแค่คลำแล้วไม่มีหาง…

ก็พร้อมนอกใจกันได้ทุกเมื่อทุกเวลา!!