ตอนที่ 4
1068 Words
ภีมพลกลับเข้าบ้านในตอนหกโมงเย็นพอดี ไม่มีใครโทรรายงานให้รู้ล่วงหน้าว่าแม่ของเขามาที่บ้าน ในตอนที่มาถึงก็เห็นว่าทั้งแม่และเมียกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ไม่เห็นคุณแม่บอกล่วงหน้าเลยครับว่าจะมา”
“ขืนบอกแกแล้วแม่จะรู้ไหมล่ะว่าลูกชายตัวเองชอบปล่อยให้เมียอยู่ที่บ้านคนเดียวเป็นประจำ” ดวงตาคมกริบตวัดมองคนที่ตอนนี้กอดทะเบียนสมรสและได้เป็นเมียเขาแบบที่ใครต่อใครเข้าใจ
เพลงนั่งหน้าซีด ทำท่าจะปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นคนพูดเรื่องนี้แต่ทว่าภีมพลไม่ได้คิดจะฟัง
“ช่วงนี้ผมงานยุ่งน่ะครับ เวลาว่างก็แทบจะไม่มี”
“ถึงอย่างนั้นก็ต้องให้เวลาเมียบ้าง ระวังเขาจะทิ้งเราไปหาคนใหม่ที่มีเวลาให้เขาได้มากกว่าแก” สิ้นคำภีมพลก็หลุดขำ
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแม่จะมาโทษผมมันก็ไม่ได้นะครับ เขาอยากไปเอง ซึ่งผมไม่บังคับใจใครอยู่แล้ว” คุณหญิงถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ตอบรับความดื้อด้านของบุตรชาย ภีมพลเคยเย็นชาแบบไหนก็ยังเป็นแบบนั้น แก้ยังไงไม่เคยได้เลย
“วันนี้เมียแกทำอาหารให้แม่ทานด้วยนะ แม่ชิมแล้ว รสมือดีมากเลยทีเดียว”
“เพลงชอบทำอาหารน่ะครับ”
“ผู้หญิงสมัยนี้แบบที่สวยๆ มีเยอะนะ แต่สวยและดีรู้หน้าที่ตัวเองนี่หายาก”
“…”
“รู้ใช่ไหมว่าที่ตอนนี้แม่ไม่เซ้าซี้อะไรแก เพราะแกหาเมียได้ถูกใจแม่ หนูเพลงน่ารักมาก และแม่ก็รู้ว่าหนูเพลงดูแลแกได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลย”
“คุณแม่สบายใจได้เลยครับ ยังไงผู้หญิงที่ผมเลือกก็ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว” คุณหญิงคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด แม้ลึกๆ จะรู้สึกว่าบุตรชายพูดจาเหมือนมีลับลมคมใน แต่ในเมื่อคนสองคนอยู่ด้วยกันทุกวัน มีทะเบียนสมรสตีตราเรื่องความสัมพันธ์ท่านก็ไม่ควรกังวลอะไรมากนัก การเฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ และช่วยเหลือในบางคราคือสิ่งที่ควรทำ
“เพลงตักข้าวให้คุณแม่นะคะ” ภีมพลมองการเคลื่อนไหวของคนตัวเล็กที่รีบลุกตักข้าวใส่จานให้แม่
สรรพนามที่เรียกจะเปลี่ยนผันมันขึ้นอยู่กับว่าตอนที่เอ่ยถึงมีใครอยู่บ้าง เพลงเรียกแม่ของเขาว่าป้าในตอนที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง และในตอนนี้ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงการแสดง
“หนูเพลง ตาภีมฟังแม่นะ” คนเป็นสามีภรรยามองหน้ากันทันที ส่วนคนที่สร้างความสงสัยก็รีบเอ่ยในเรื่องที่ตั้งใจออกมาทันที
“แม่มีที่ดินแถวๆ สีลมที่ได้มาเพราะคุณตาให้เป็นของขวัญตอนที่แม่ท้องตาภีม แม่ก็แก่แล้วอ่ะนะ คนแก่เวลาเอ็นดูใครมีอะไรก็อยากหยิบยื่นให้ ซึ่งที่ตรงนี้แม่หวงและรักมาก แม่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะให้แกหรือให้ใครอ่ะนะ ที่คิดไว้ก็อยากจะให้คนที่อยากอยู่ดูแลแม่ในช่วงบั้นปลายชีวิตมากกว่า แต่ก็นั้นแหละ คนที่รับมาอุปถัมภ์เลี้ยงดูก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป ถือว่าแม่ให้โอกาสแกที่เป็นลูกชายคนเดียวละกัน ถ้าหนูเพลงท้องภายในสิ้นปีนี้ แม่จะยกที่ผืนนี้เพื่อรับขวัญหลานละกัน”
“อะไรนะครับ” ภีมพลชักสีหน้าออกมาอย่างไม่ชอบใจ รู้กันดีว่าที่แถวสีลมมันมีราคามากแค่ไหน การที่แม่ยกเรื่องท้องขึ้นมาพูดเขาไม่โอเคเลยสักนิด อย่างน้อยๆ ก็กลัวว่าใครบางคนจะโลภจนอยากได้ถึงขั้นปล่อยตัวให้ท้องเพื่อจับเขาจริงๆ
“แกอายุเท่าไหร่แล้วภีม สามสิบสามนี่ก็ไม่น้อยแล้วนะ มีลูกได้แล้ว เมียสวยขนาดนี้ไม่ขยันบ้างเลยหรือไง”
“คุณแม่ครับ…”
“เอาล่ะ ถ้ามีหลานให้แม่แม่ก็จะให้แก แต่ถ้าไม่มี แม่จะเก็บไว้ให้คนที่อยากจะมาดูแลแม่ตอนแก่ก็แล้วกัน”
คุณหญิงกฤตยาอยู่คนเดียวมาเป็นสิบๆ ปีเนื่องจากสามีจากไปด้วยอุบัติเหตุ ลูกชายคนเดียวอย่างภีมพลก็ต้องแยกตัวออกไปเพราะมีเมีย ปัจจุบันคุณหญิงอุปการะเด็กยากไร้ที่กำพร้าอยู่สองสามคน หากมีคนใดคนหนึ่งที่เลี้ยงแล้วรู้จักคุณของข้าวสุกทุกเม็ดที่เลี้ยงมา ก็คงมีสักคนที่จะได้อยูกับท่านต่อไป
เพลงยกมือไหว้เพื่อลาแม่สามีที่ตอนนี้ขึ้นรถก่อนที่ตัวรถจะเคลื่อนออกไปจากตัวบ้าน ในยามที่อยู่กับสามีตามลำพังก็ไม่วายโดนกำชับขึ้นมาอีกรอบ
“อย่าคิดจะทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด ถึงไม่ได้ที่ตรงนั้น เงินที่พี่จะส่งเสียและเก็บให้เธอไว้เป็นทุนมันก็ไม่น้อยเลย”
“คือเพลง…”
“วางตัวให้เป็น อย่าทะเยอทะยานอยากได้อะไรที่มันมากเกินไป ถ้าเธอควบคุมความอยากได้ที่มันเกินตัวได้ เธอจะได้อยู่อย่างสุขสบาย”
“พี่ภีมกลัวการมีลูกขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“พันธะที่มีด้วยความไม่ได้ตั้งใจมันไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขหรอก”
“พี่กลัวคุณป้าบังคับให้แต่งงานจนดึงเพลงมาเป็นตัวหลอก ทำไมถึงเลือกเพลงเหรอคะ”
“เพราะเธอร้อนเงินไง ในเมื่อพี่มีเงินให้ มันก็ง่ายถ้าพี่จะใช้เงินควบคุมตัวเธอ ไม่ว่าเธอจะได้อยู่ตรงนี้หรือได้ไปจากที่นี่ พี่คือคนกำหนดชีวิตเธอแค่คนเดียว!”
คล้ายโดนตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บจนชาทว่าทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมา
“เพลงเข้าใจทุกอย่างดีค่ะ”
“ดี ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เธออาจจะได้ไปจากที่นี่เร็วขึ้น”
“ทำไมคะ อะไรผิดพลาดนี่หมายถึงอะไร” คนกำลังจะโดนเขี่ยทิ้งร้อนรนเหมือนคนโดนกระทืบซ้ำที่หัวใจ จะเจ็บเพียงไหนหากวันหนึ่งต้องจากกันจริงๆ
“คนที่พี่รอเขามาทั้งชีวิต…กำลังจะกลับมา”
- Writer
