ตอนที่ 3
895 Words
“คุณเพลงครับ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังส่งผลให้เจ้าของร่างบอบบางหันกลับไปมองยังทิศทางของเสียง
“พี่เหนือ” ริมฝีปากเอิบอิ่มขยับเรียกชื่อคนสนิทของภีมพล เหตุผลที่เรียกอย่างสนิทสนมใช่ว่าเพราะเขาเป็นเพียงผู้ติดตาม แต่หญิงสาวเคยรู้จักกับหนุ่มรุ่นพี่มาก่อน ถึงจะไม่ได้สนิทสนมมากนักแต่ก็ตามประสาคนเคยรู้จักกัน
“คุณภีมเชิญที่รถครับ”
“เขายังอยู่ด้านในกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอคะ” ร้าวในอกเสมอตอนที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาใกล้ชิดกับคนอื่น
“ไปรอที่รถเถอะนะครับ ถ้าคุยเรื่องงานเสร็จคุณภีมจะตามไป” ทิศเหนือภายมือไปยังรถหรูที่จอดอยู่อีกด้าน พอจะเห็นอยู่ว่าที่คนเป็นเจ้านายหงุดหงิดไม่ใช่แค่สภาพผู้หญิงของตัวเองเปื้อนแน่ๆ แต่เห็นจะเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้าที่พานให้คนเป็นนายไม่พอใจ
ไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบลงมาบนผิวเนียนของคนที่นั่งรออยู่ภายในราวครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ และทันที่ทีเจ้าชีวิตปรากฏตัวความเย็นในตอนแรกถูกความร้อนระอุกลบเกลื่อนทันที
“คิดจะทำอะไร”
“พี่ภีมหมายถึงเรื่องอะไรคะ”
“หมายถึงทุกเรื่องที่เธอคิดจะทำ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน แต่ความไม่เข้าใจถูกกลบซ้ำด้วยสายตาที่มองอย่างรู้ทัน
“จะปล่อยให้ตัวเองท้องงั้นเหรอ?” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ คล้ายถูกตบหน้าแรงๆ เมื่อถูกตาคมกวาดมองอย่างเหยียดหยาม
“เรื่องที่พี่ภีมได้ยินมัน…”
“อย่าริอ่านคิดจะทำแบบนั้นเด็ดขาด เพราะถ้าเธอเลือกที่จะทำแบบนั้นเธอมันก็โคตรเห็นแก่ตัว รักตัวเองส่วนคนอื่นจะรู้สึกแบบไหนก็ช่างหัวมัน!”
“…ที่กลัวเพลงท้องเพราะกลัวว่าเพลงจะผูกมัดพี่งั้นเหรอคะ”
“เธอทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ ไม่มีอะไรมาผูกมัดพี่ได้แม้แต่เด็กที่จะเกิดมาเพราะความไม่ได้ตั้งใจก็ตาม!” คนฟังน้ำตาตกในถึงขั้นกัดปากตัวเองแน่น
เขาเข้ามาได้ยินในเรื่องที่เธอกำลังคุยกับเพื่อน หากได้ยินชัดเจนเขาจะรู้ว่าเธอรักเขาแค่ไหน แต่สุดท้ายสิ่งเดียวที่คนไร้หัวใจรับรู้คือเธอคิดจะผูกมัดเขา จะจับให้อยู่หมัดด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา
“เพลงไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น”
“ดี! ถ้าเธอคิดจะทำก็บอกเลยว่าเธอคิดผิด อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะหย่า อย่าใช้อะไรมาเป็นข้ออ้างเพราะคนที่จะเจ็บที่สุดมันคือเธอ!” เสียงตอกย้ำดังก้องรถ ธารน้ำตาไหลลงมาเปื้อนแก้มถึงอย่างนั้นมือขาวผ่องก็ปัดป้องคราบน้ำตาออกจากใบหน้าทันที
“เข้าใจแล้วค่ะ เพลงจะไม่มีวันท้องเด็ดขาด ลูกของพี่จะไม่มีวันได้อยู่ในท้องของเพลง!”
“ถ้าเข้าใจตรงกันก็ดี กลับบ้านซะ วันนี้พี่จะกลับไปกินข้าวที่บ้านพร้อมเธอ”
นี่คือรางวัลที่เธอทำให้เขาพอใจน่ะเหรอ?
เพลงเค้นเสียงหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ทำไมหัวใจของเธอมันถึงไม่รักดีเพียงนี้ เขากลัวว่าเธอจะไม่ยอมเลิก กลัวเธอหาเรื่องไม่ยอมไป แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเขายังกลัวว่าจะได้เกิดมา
@คฤหาสน์ประภากร
คุณหญิงกฤตยากวาดสายตามองออกไปรอบบ้าน เบื้องหลังมีผู้ดูแลคอยติดตามอย่างใกล้ชิด ข่าวแว่วเข้าหูว่าลูกชายตัวดีควงสตรีอื่นจนออกนอกหน้า มิหนำซ้ำยังเจอเข้ากับภรรยาซึ่งท่านไม่แน่ใจเลยว่าเรื่องที่เกิดมันเพียงแต่บังเอิญหรือคนบางคนมันตั้งใจ
“คุณแม่…” เพลงก้าวขาลงมาจากชั้นสองและปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
คล้อยหลังที่กลับออกจากร้านของหนูนาเธอกลับมาที่บ้านทันที ไม่แน่ใจว่าไม่มีที่จะไปหรืออยากกลับบ้านมาอยู่ในที่ที่เธอและเขาเคยอยู่ด้วยกันเพราะอยากทดเวลาบาดเจ็บหากต้องจากกันจริงๆ เท่านั้น
ยังไม่เคลิ้มหลับด้วยซ้ำกลับมีคนขึ้นไปเรียกจากชั้นสองบอกว่าคุณหญิงมา
“สวัสดีค่ะ”
“หนูเพลง หน้าซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่าลูก”
“เพลงไปหาเพื่อนมาค่ะ กลับมาก็อาบน้ำเลย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวคงปรับกับสภาพอากาศไม่ทัน”
“ตาภีมมีเวลาให้บ้างหรือเปล่า รายนั้นยังเอาแต่บ้างานอยู่ใช่ไหม”
“พี่ภีมงานเยอะค่ะคุณแม่ แต่บอกไว้ว่าเย็นนี้จะกลับมาทานข้าวที่บ้าน คุณแม่อยู่รอทานด้วยกันไหมคะ อยากทานอะไรเดี๋ยวเพลงทำให้ค่ะ”
“ทำได้ทุกอย่างเลยเหรอ”
“เมนูไหนทำไม่เป็นเดี๋ยวให้ป้าบัวช่วยอีกแรงค่ะ” คุณหญิงยิ้มเอ็นดูราวกับกำลังคุยอยู่กับบุตรสาว ธัญชนกเป็นแบบนี้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง คนของท่านที่คอยดูอยู่ห่างๆ รายงานตลอดทุกความเคลื่อนไหว ท่านรู้แม้กระทั่งว่ามีบางเรื่องเกิดขึ้นที่ร้านกาแฟ ผัวเมียบังเอิญพบกันแต่น่าแปลกที่ไม่ยอมคุยกันในนั้น หลังจากที่คุยกันในที่ลับตาธัญชนกกลับเดินคอตกออกมา และมีน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
- Writer
