“มองพี่แบบนี้หมายความว่าไง” ภีมพลกระชากตัวเข้าไปประชิดคนที่มองเขาด้วยสายตาแปลกไป ปกติเพลงไม่ใช่แบบนี้ เธออ่อนโยนและน่ารักได้มากกว่านี้เขาจำได้
“คนเรามันต้องรักษาประโยชน์ให้กับตัวเองอยู่แล้ว ไม่มีใครยอมลงทุนแล้วปล่อยให้ตัวเองขาดทุนหรอกเพลง การที่พี่มีเพลงอยู่ในชีวิตหนึ่งปี พี่ต้องจ่ายเงินสดห้าล้าน ซื้อบ้านอีกสองล้านส่วนรถก็ล้านกว่า ไหนจะค่าเลี้ยงดูอีก พี่เปย์ไปเท่าไหร่แล้ว ถ้าให้นับจริงๆ พี่ว่าปาไปสิบล้านแล้วแน่ๆ”
“ทำไมชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าที่เพลงไม่อยากอยู่ใกล้พี่ภีมมันเป็นเพราะอะไร”
“พี่รู้ว่าพี่ห้ามความคิดเพลงไม่ได้ แต่หึงมากเกินไปปะ เรื่องมันผ่านมาเป็นสัปดาห์แต่เพลงยังเล่นตัวงอนพี่อยู่อ่ะนะ”
“ถ้าคิดว่าเพลงเล่นตัวเพลงก็ไม่มีอะไรจะพูด ในหัวของพี่ภีมมันคงมีแต่คำว่าผลประโยชน์เต็มไปหมดเลยใช่ไหม”
“เพลงเองก็เข้ามาในชีวิตพี่เพราะผลประโยชน์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เป็นมืออา
