ตอนที่ 7
1006 Words
มื้อค่ำถูกจัดขึ้นภายในห้องนอนหรูชิดขอบหน้าต่างที่มองจากมุมสูงจะพบสวนหย่อมขนาดกลางที่ผ่านการดูแลอย่างดีที่ว่าไม่สายตาจะผ่านจุดไหนก็มีแต่ความงดงามและอุดมสมบูรณ์
“ทานเยอะๆ ทานเสร็จจะได้ทานยาลดไข้ต่อ”
“วันนี้พี่ภีมตั้งใจเข้าบ้านแล้วเหรอคะ” ตากลมจดจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลา วันที่เขาบอกว่าจะไปค้างที่คอนโดมิเนียมเพราะอยากรักษาระยะห่างคนฟังเจ็บจนจุก อยากเก็บตัวถึงขั้นไม่อยากไปไหน สุดท้ายโดนพิษไข้เล่นงานถึงขั้นนอนซม
“ตั้งใจมาเอาของน่ะ”
“แปลว่าทานข้าวเสร็จก็จะกลับแบบนั้นเหรอคะ”
“ก็เรางอแงจนพี่ต้องแยกตัวออกไปเอง”
“แล้วถ้าเพลงเลิกงอแงพี่ภีมจะกลับมาไหม” น้ำเสียงคนป่วยออดอ้อนจนคนถูกอ้อนต้องมองหน้า เอาเข้าจริงภีมพลไม่ต้องแคร์ด้วยซ้ำ ไม่ว่าอีกคนจะรู้สึกแบบไหน ถ้าเธอจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้มันก็เป็นปัญหาของเธอเอง
“แล้วเลิกงอแงของเพลงคือจะเลิกอะไรบ้าง”
“ยอมรับว่าพี่ภีมไม่ให้รัก และจะจัดการกับตัวเองถ้าวันหนึ่งเราต้องเลิกกัน” มุมปากหนาผุดรอยยิ้มบางๆ อย่างพอใจ
ในเมื่อเข้าใจตรงกัน มันก็ไม่มีเหตุผลที่ภีมพลต้องปฏิเสธออกไป
“ถ้าเพลงทำตัวน่ารัก พี่ก็จะยอมกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม”
“ขอโทษนะคะ”
“…”
“ขอโทษที่เพลงทำตัวมีปัญหาจนพี่ต้องลำบากใจ ถ้าวันหนึ่งมีใครมาแทนที่เพลง ขอให้พี่ภีมมีความสุขมากๆ นะคะ” มุมปากคนฟังยกยิ้ม หากถึงวันนั้นจริงๆ ความสุขมาเยือนเขาแน่ๆ และมันคงมากอยู่
“พรุ่งนี้พี่ไม่มีงาน ส่วนวันมะรืนมีงานต่อที่เขาใหญ่ อยากไปด้วยไหม”
“ได้เหรอคะ”
“ได้สิ ไม่มีอะไรไม่ได้ถ้าพี่อนุญาตแล้ว ว่าแต่ที่ป่วยอยู่จะหายทันเหรอ”
“แค่พี่กลับมาเพลงก็หายแล้วค่ะ แค่ไม่สบายใจตอนไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่นั้นเอง”
“พี่มีอิทธิพลต่อใจเพลงขนาดนั้นเลย”
“พี่ภีมเป็นเจ้าชีวิต เป็นทุกอย่างในชีวิตของเพลงเลย”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังแทรกขึ้น ภีมพลอนุญาตก่อนที่คนด้านนอกจะผลักประตูเข้ามา
“ของที่คุณภีมสั่งได้แล้วครับ” ทิศเหนือส่งถุงยาที่ผู้เป็นนายต้องการจนถึงมือ
“ขอบใจมาก นายไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ฉันจะนอนที่บ้าน ไม่ไปไหนต่อแล้ว”
“ครับคุณภีม” คนที่นั่งฟังเงียบๆ ยิ้มกว้าง จนกระทั่งคนสนิทของภีมพลออกจากห้องไปแล้วยาที่อยู่ในถุงกระดาษถูกหยิบออกมา
“พี่ให้ทิศเหนือไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้ คิดว่าเพลงควรมีติดตัวไว้ตลอดนะ มีไว้จะได้อุ่นใจ ป้องกันทุกครั้งน่ะดีที่สุด อย่างน้อยๆ ก็เพื่อความสบายใจของเราสองคน” ภีมพลมองใบหน้าที่สวยดับจิต การพูดตรงๆ ว่าเขาไม่ชอบการผูกมัดคงไม่ใช่เรื่องผิด ไม่อยากตามแก้ปัญหาในภายหลัง
“ค่ะ”
“งั้นพี่เก็บไว้ในกระเป๋าของเพลงนะ พี่ว่าเก็บติดกระเป๋าไว้เลยน่าจะสะดวกกว่า” ว่าจบภีมพลก็ดันตัวลุกจนเต็มความสูง ขายาวตรงดิ่งไปยังกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อดังที่เพลงใช้ปัจจุบัน จังหวะที่นิ้วเรียวคีบแผงยาคุมฉุกเฉินใส่กระเป๋า นามบัตรของใครบางคนโผล่พ้นออกมาท้าทายสายตาพอดี
นามบัตรผู้ชายที่ภีมพลเผลออ่านรายชื่อละบทบาทหน้าที่ที่มี พอจะนึกออกว่าหลายวันก่อนที่ร้านกาแฟเพลงบังเอิญชนคนอื่นจนเนื้อตัวคนโดนชนเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ ผู้ชายคนนั้นท่าทางพอใจในรูปร่างหน้าตาของ ‘คนของเขา’ มากอยู่เหมือนกัน
ในเมื่อเพลงมีวี่แววว่ามีผู้ชายอื่นมาสนใจ เขาควรหวงของของตัวเองที่ยังกินไม่อิ่มและยังไม่มีท่าทีว่าจะเบื่อหรือปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระ ชอบพอกับใครก็ได้เพราะสุดท้ายวันหนึ่งก็เลิกกัน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอื้อนถามเมื่อเห็นว่าคนตัวโตไปนาน แต่สิ้นคำถามภีมพลก็กลับมาที่โต๊ะเหมือนเดิม
“ไม่มีอะไรเพลงทานข้าวต่อเถอะ จะได้พักผ่อน”
“ทานข้าวเสร็จเดี๋ยวเพลงตรวจน้ำอุ่นให้พี่ภีมอาบนะคะ”
“ไหวเหรอ เราป่วยอยู่นะ”
“เพลงอยากดูแลพี่ภีมค่ะ” เสียงหวานเอาใจจนคนฟังลอบยิ้ม ไม่มีใครไม่ชอบผู้หญิงพูดจารู้เรื่อง เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
“พี่ทำให้ผู้หญิงของพี่ป่วยตั้งหลายวัน ไหนๆ พรุ่งนี้ก็ว่าง พี่พาเพลงไปเปิดหูเปิดตา ช็อปปิ้งและเข้าคลีนิคเติมวิตามินผิวดีไหม”
“แล้วแต่พี่ภีมเลยค่ะ” ภีมพลชอบผู้หญิงสวย ตราบใดที่เพลงยังเป็นผู้หญิงของเขาเขาก็คาดหวังให้เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและดูดีที่สุด อย่างน้อยๆ อยู่ด้วยกันเขาก็อารมณ์ดี
และเรื่องที่จะปล่อยให้มีผู้ชายคนอื่นเข้ามาพัวพันคนของเขาเห็นทีเรื่องนี้คงต้องเอาไว้ก่อน สามเดือนที่ต้องอยู่ด้วยกัน มันไม่สนุกแน่ๆ หากคนที่จงรักภักดีและอยากมีเขาอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลาปันใจไปทางอื่น อย่างน้อยๆ การที่เธอเป็นเด็กดีมันก็ไม่ทำให้เขาปวดหัวและรำคาญใจมันก็ดีกว่า
“ไปเขาใหญ่รอบนี้เราไปกันสองคนเหรอคะ”
“ตอนแรกจะให้ทิศเหนือขับรถให้ แต่คิดไปคิดมาเราไปกันแค่สองคนดีกว่า อยากเห็นว่าคนที่บอกว่าอยากดูแลพี่จะดูแลได้ดีแค่ไหน” คนฟังยิ้มกว้าง ต่อให้การคาดหวังจะทำให้ผิดหวัง แต่เพลงก็ยังอดหวังไม่ได้อยู่ดี
“เพลงจะไม่ทำให้พี่ภีมผิดหวังเลยค่ะ”
- Writer
