ตอนที่ 2 พบลูกค้า
1515 Words
น้ำชาผ่านการสัมภาษณ์สั้นๆ อย่างรวดเร็ว สิบภพส่งที่อยู่และเบอร์โทรให้เธอในคืนนั้น วันรุ่งขึ้นน้ำชาตื่นขึ้นมาอย่างสดใส หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อคิดว่าวันนี้จะได้พบกับรุ่นพี่ที่แอบชอบอีกครั้ง
หลังจากที่น้ำชาอาบน้ำเสร็จ ผิวขาวใสก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อจางๆ เธออาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เนื่องจากมีวิชาแล็บ วันนี้น้ำชาจึงใส่เสื้อช็อปและกางเกงยีนสีซีดกับรองเท้าผ้าใบ เธอไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรมาก เพราะมีนัดกับสิบภพหลังเลิกเรียนบ่ายสองครึ่ง วันทดลองไม่จำเป็นต้องขนเสื้อผ้าเข้าไปอยู่แต่อย่างใด ขอเพียงผ่านการทดลองจากเขาเธอถึงจะกลับมาเก็บของอีกครั้ง
เมื่อน้ำชาไปถึงคณะจากที่อารมณ์ดีๆ ก็เริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย ยิ่งเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่ใส่ช็อปรุ่นเดียวกับสิบภพ หัวใจที่สงบนิ่งก็ค่อยๆ เต้นแรงอย่างรวดเร็ว
หากจะบอกว่าเป็นการทดลอง น้ำชาไม่มั่นใจว่าการทดลองที่หมายถึงต้องทำถึงขั้นไหนบ้าง
และเพื่อเงินมัดจำครึ่งแสนเธอจึงมองข้ามเรื่องบางเรื่องไปราวกับแมวขี้ขลาด
“ชา เกิดไรขึ้นกับแกวะ” เหมย เพื่อนสนิทในกลุ่มโบกมือไปมือตรงหน้าและถามด้วยความเป็นห่วง เหมยเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มของน้ำชา อีกฝ่ายมีหน้าตาจิ้มลิ้มตามประสาคนไทยเชื้อสายจีน แต่ก็มักจะแต่งหน้าสวยมาเรียนทุกครั้งเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง
น้ำชาเรียกสติกลับคืน ยิ้มเจื่อนให้เพื่อนสนิท “ไม่มีไร คิดไรนิดหน่อยน่ะ”
“มีปัญหาไรบอกพวกเราได้นะ” ปริญเสนอตัวอย่างรวดเร็ว เขาเป็นผู้ชายตัวโตหน้าตาดี แต่ด้วยความที่ใส่แว่นจึงดูเป็นเด็กเนิร์ด แต่ด้วยนิสัยเจ้าระเบียบของปริญ คนภายนอกจึงไม่กล้าเข้าใกล้เขามากนัก โดยเฉพาะผู้หญิงไม่มีใครกล้ามาจีบเขา ส่วนเขาก็ไม่คิดจะจีบใคร
“ไม่มีจริงๆ ช่วงนี้ทำงานเยอะไปหน่อยเลยเหนื่อยน่ะ” สารภาพตามตรงว่าน้ำชาไม่กล้าบอกเพื่อนเรื่องเว็บไซต์นั้นจริงๆ เธอกลัวว่าถ้าเพื่อนรู้เรื่องทุกคนจะมองเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ขณะเดียวกันเธอก็ไม่กล้ารบกวนคนเพื่อนมากนัก
“เออจริงสิ เดี๋ยวเลิกแล็บแล้วเราต้องไปทำงานต่อ พวกนายกลับไปก่อนเลยนะ” น้ำชารีบบอกเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“อ้าว ไหนบอกว่าช่วงนี้พักอ่านหนังสือไง” เหมยเท้าคางมองด้วยความสงสัย
น้ำชาอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง คิดหาวิธีแก้ตัวอย่างรวดเร็ว “วันนี้วันศุกร์เราเลยกะว่าจะลองไปรับพาร์ตไทม์ร้านเหล้า แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปร้านไหน ก่อนห้าโมงเลยต้องไปโทรถามร้านอีกทีแล้วก็ต้องเตรียมตัวด้วย”
ปริญขยับแว่นพร้อมกับหรี่ตามองน้ำชาพักหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ถามอะไรนอกจากบอกว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรโทรมาได้”
“เออๆ รู้แล้ว อย่าทำตัวเหมือนพ่อเลยนะ” น้ำชาหัวเราะกลบเกลื่อน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเลิกเรียนบ่ายสองครึ่งเธอก็รีบเดินไปที่โรงอาหารของคณะ ซึ่งตอนนี้คนเริ่มน้อยลง
เธอเปิดมือถือ กดเบอร์ที่จำได้อย่างรวดเร็วก่อนจะโทรออก
สัญญาณดังขึ้นสองสามครั้งก่อนจะมีคนรับสาย [ฮัลโหล]
น้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่าราวกับคนเพิ่งตื่นดังขึ้น แต่ขณะเดียวกันมันก็เซ็กซี่จนทำให้คนฟังขนลุกซู่ น้ำชาเกือบหาเสียงของตัวเองไม่เจอ “สวัสดีค่ะ ฉันมัจฉะ”
[รอที่โรงอาหารเดี๋ยวฉันไป] เขาพูดอย่างรวดเร็ว
“ค่ะ”
มือของน้ำชาสั่นเทา หัวใจเต้นแรงจนเกือบทะลุออกมาจากอก ในสมองเริ่มฟุ้งซ่านคิดไปต่างๆ นานา กลัวว่าจะไม่สามารถสร้างความประทับใจให้กับเขาไม่ได้
รอไม่เกินสิบนาทีรองเท้าคู่หนึ่งก็ปรากฏในครรลองสายตาของน้ำชาที่นั่งก้มหน้าอยู่
“มัจฉะ...” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้น เป็นเจ้าของรองเท้าคอนเวิร์สสีแดงตรงหน้า
หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของเสียง แสงแดดด้านหลังทำให้ร่างสูงโปร่งของผู้ชายตรงหน้ากลายเป็นเงามืด น้ำชาหรี่ตาลงอย่างรวดเร็ว
เขาขยับเข้ามาใกล้เพื่อบังแสงแดดพร้อมกับถาม “ใช่มัจฉะไหม?”
น้ำชากะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นใบหน้าของสิบภพ เสียงที่กำลังจะตอบรับก็หายไปอีกครั้งราวกับคนโง่
ดวงตาคมของสิบภพทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ไฝใต้ตาซ้ายช่วยให้ใบหน้าแข็งกร้าวอ่อนโยนลงนิดหน่อย เสื้อช็อปคณะวิศวะกอปรกับกางเกงยีนสีเข้มพร้อมกับกระเป๋าสะพายหนังทำให้เขาดูเซอร์กว่าที่คิด
“ผิดคนเหรอ?” เขาขมวดคิ้วเมื่อเธอไม่ตอบ ก้มดูภาพในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง ผมตัดสั้นที่ยุ่งเหยิงจากการนอนทำให้ดูป่าเถื่อน แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้ใบหน้าหล่อราวกับไอดอลเกาหลีไม่หวานจนเกินไป
“มะ...ไม่ผิดค่ะ ฉันมัจฉะเอง” น้ำชายังคงใช้นามแฝงของเธอตามกฎของเว็บอย่างเคร่งครัด ยกเว้นเรื่องหลักที่ทำไม่ได้ กฎยิบย่อยเธอสามารถทำได้หมด
แม้จะรู้สึกละอายในใจก็ตามที
แววตาเย็นชาของสิบภพเข้มขึ้น มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มหยันบางเบา น้ำชาเคยชินกับรอยยิ้มพวกนี้มากเกินไปจนหัวใจที่เต้นแรงของเธอค่อยๆ เย็นชา
ปรากฏว่าเขากำลังดูถูกที่เธอเห็นแก่เงินใช่ไหม?
แต่น้ำชาที่เคยพบเจอรอยยิ้มเหล่านี้มานับครั้งไม่ถ้วน เธอหลุบตาลงพร้อมกับยิ้มหวาน ซ่อนแววตาเศร้าสร้อยไว้ไม่ให้ใครเห็น เพื่อเงินเธอทำได้ทุกอย่าง...
ไม่มีเงินแล้วใครจะทำอะไรได้ล่ะ?
กับคนอย่างเธอ เงินบันดาลความสุขให้เธอได้จริงๆ ศักดิ์ศรีเกี่ยวอะไรด้วย?
สิบภพพาเธอไปยังลานจอดรถของคณะ เขากดสัญญาณรถหรูคันสีขาวที่อยู่ด้านในสุดก็ส่งเสียงตอบรับ น้ำชามองรถหรูของสิบภพอย่างเฉื่อยชา เจ้าของรถเองก็ประหลาดใจเล็กน้อยที่เธอไม่ตื่นเต้นเหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“อยากกินอะไร” เขาถาม
“อะไรก็ได้ค่ะ” เธอตอบ
มุมปากของเขากระตุก คำตอบมาตรฐานของผู้ให้บริการทั่วไปทำให้เขารู้สึกไม่พอใจลึกๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
สุดท้ายสิบภพก็พาเธอแวะกินอะไรเบาๆ ก่อนถึงคอนโดฯ ระหว่างกินข้าวน้ำชาเงียบมากจนเขาแทบจะลืมไปว่ามีคนนั่งฝั่งตรงข้าม
เห็นเธอกินเสร็จเรียบร้อยและนั่งมองเขาตาแป๋ว คำพูดตำหนิเรื่องการให้บริการลูกค้ากลับถูกกลืนลงท้องอย่างรวดเร็ว “อิ่มแล้วเหรอ”
“อิ่มแล้วค่ะ”
“...” เอาล่ะเขาเริ่มหัวเสียเล็กๆ แล้ว
ขับรถไม่ถึงห้านาทีสิบภพก็พาน้ำชาไปยังคอนโดฯ หรูริมแม่น้ำ เขาเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ เห็นเธอมองสภาพแวดล้อมในคอนโดหรูด้วยความสนใจ มุมปากยกขึ้นราวกับไม่แปลกใจ
เขาพาเธอไปยังชั้นบนสุด เป็นครั้งแรกที่สิบภพต้องหันไปมองน้ำชาด้วยความสงสัย “ทำไมไม่ออกจากลิฟต์”
น้ำชาเพิ่งตระหนักได้ว่าการทดลองงานแท้จริงแล้วหมายความว่าอย่างไรก็ตอนนี้
ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ พูดตะกุกตะกัก “ฉะ...ฉัน”
เขาพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด “ฉันจ่ายค่ามัดจำไปครึ่งแสน อย่าทำเหมือนไม่เคยทำงานแบบนี้เลย”
น้ำชาหน้าแดงก่ำ ถูกเขาดึงออกจากลิฟต์อย่างง่ายดาย ทำได้เพียงท่องในใจว่าตัวเองคือผู้ให้บริการที่รับเงินมัดจำแล้ว ขอเพียงเสร็จการทดลองงานเธอก็จะได้รับเงินก้อนหนึ่ง
สิบภพแตะคีย์การ์ดหน้าห้องและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เครื่องใช้ไฟฟ้าในห้องเปิดอัตโนมัติเมื่อคีย์การ์ดเสียบตรงหน้าประตู น้ำชาถูกเขาดึงเข้าไปด้านใน ห้องขนาดใหญ่กว่าเจ็ดสิบตารางเมตรซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างดีก็ปรากฏในสายตา
เขามองท่าทางงุนงงของน้ำชา สั่งเสียงเข้ม “ไปอาบน้ำก่อน”
“...” น้ำชากะพริบตาอย่างเขินอาย “ฉันไม่มีผ้าเช็ดตัว”
เขาพ่นลมหายใจ มองกระเป๋าทรุดโทรมที่มีหนังสือเล่มหนาโผล่สันออกมาบนตัวเธอ รู้ว่ากระเป๋าใบนี้ไม่สามารถใส่อะไรได้เลยนอกจากหนังสือสองสามเล่ม
“ในห้องน้ำมีผ้าเช็ดตัว”
“อ่า...ค่ะ”
น้ำชาวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะกาแฟอย่างเบามือ ราวกับกลัวว่ากระจกของโต๊ะกาแฟจะแตกในวินาทีต่อมา หลังจากนั้นก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วราวกับหนูกลัวแมว
- Writer
