19
หนี
ฉันขนของแม่ราวๆสามรอบก็หมด และหลังจากนั้นก็ไปกินข้าวกับเหมยลี่เพราะจะให้เธอช่วยจองตั๋วให้ ซึ่งเหมยลี่มีแต้มบัตรเครดิตแลกที่นั่งชั้นธุรกิจได้หนึ่งที่ ฉันจึงยกให้แม่ไป อยากให้แม่นอนสบายๆไม่ต้องปวดหลัง
"วันมะรืนไฟลท์บ่าย ไปสนามบินสักเก้าโมงนะแก" แม่ฉันยิ้มกว้างเมื่อเหมยลี่หันหน้าจอโทรศัพท์ที่พึ่งจองตั๋วเสร็จให้ดู
"โอเค ขอบใจมาก"
"ไม่เป็นไร ขอให้แกหลุดพ้นนะเว้ย" ฉันสะกิดแขนเพื่อนตัวเองทันที เพราะแม่ฉันหุบยิ้มและมองหน้าเราแล้ว
"หลุดพ้นจากอะไร? เสี่ยอ๋ามันจะตามเราอีกเหรอ"
"เปล่าค่ะแม่ไม่มีอะไร เหมยลี่ลืมไปว่าเสี่ยอ๋าไม่กล้าทำอะไรแม่กับโบนัสแล้ว"
แม่ฉันยังไม่รู้ว่าอีเสี่ยมันสู่ขิต และตอนนี้ท่านก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
"ใช่ไม่กล้าหรอก ก็แฟนของโบนัสมีอิทธิพลขนาดนั้น"
ฉันถอนหายใจเฮือกส่วนเหมยลี่ยิ้มเจื่อนๆ อดทนนะโบนัส มะรืนนี้ถ้าแกหนีไปขึ้นเครื่องบินทัน แกจะเป็นอิสระจากทุกๆอย่าง
•••
เ
