12
หมดหนทาง
บอดี้การ์ดที่เดินเข้าไปไม่หันมาเลย จนเหมยลี่วางมือบนไหล่ฉัน
"พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้แก"
ใช่ค่ะ หลังจากนั้น.... 'พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่' ฉันก็ได้ยินอยู่เรื่อยๆ ได้ยินลากยาวไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม ฉันกับเหมยลี่มาที่หอพักของคุณแทนทิวทุกวัน พยายามยื่นหน้าเข้าไปในกล้อง พยายามตะโกน พักหลังๆไม่มีคนเปิดเลย แถมบางวันตำรวจก็มาไล่ฉันด้วย
แต่ฉันไม่เคยท้อเพราะมันเป็นโอกาสเดียวแล้ว จะให้ฉันแลกด้วยอะไรฉันยอมหมด นับวันฉันยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย และหวาดระแวงไปต่างๆนาๆกลัวว่าอีเสี่ยอ๋ามันจะบุกมาฉุดแม่ฉัน จนพวกของกินของใช้ต่างๆฉันต้องใช้บริการเดลิเวอรี่ แม้แต่หมูสับที่แม่ทำขนมจีบก็ต้องสั่งจากห้าง
"แก อย่าท้อนะ ฉันเชื่อว่าสักวันเขาจะคุยกับแก"
ฉันหย่อนก้นนั่งที่ฟุตบาทหน้าหอพักคุณแทนทิว และกอดเข่าตัวเองไว้
"ฉันผิดมากเหรอวะ ที่ฉันเสียจูบแรกและทำตัวไม่ถูก ฉันก็ขอโทษแล้วไง ทำไมต้องหายไป ทำไมต้องไม่รับสาย ท
