ก้มหน้ามองพื้น สองมือยกขึ้นทึ้งผม แล้วก็กรี๊ดออกมาดัง ๆ “กรี๊ด! ฮือ ฮือ ฮือ ฮึก ฮึก ทำไม ทำไมต้องใจร้ายกับชมแบบนี้ ฮือ ภูผา… นายมันคนใจร้าย ทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันเสียใจ นายได้ยินไหม ได้ยินบ้างไหมว่าฉันเสียใจ ฮือ ฮือ”
“ทั้งที่ฉันอภัยให้นาย ทั้งที่ฉันยอมลืมอดีต ทำไมนายทำแบบนี้ ทำแบบนี้ได้ยังไง ทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ยังไง กรี๊ด!..”
กว่าจะตั้งสติได้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมง ข้าวของรอบข้างพังเละด้วยฝีมือฉัน สภาพบ้านที่เคยสวยงามกลายเป็นสถานที่รองรับอารมณ์สิ้นหวังของฉัน
ร้องไห้เป็นบ้าเป็นบออยู่นาน นั่งพูดคนเดียว ร้องไห้คนเดียว ฉันคือผู้หญิงหน้าโง่ที่กำลังสิ้นหวัง ลุกขึ้นจากพื้นบ้านที่เละเทะ ฟ้าด้านนอกมืดแล้ว เดินมาที่ห้องครัว ถ้วยข้าวต้มยังอยู่ที่เดิม โพสต์อิทยังคงติดอยู่ ฉันตักข้าวต้มที่มีฟองขึ้นมากิน
“มันบูดแล้วภูผา ข้าวต้มถ้วยนี้มันกินไม่ได้แล้ว นายมันคนสารเลว” มือปัดถ้วยข้าวต้มตกแตกเสียงดังเพล้ง ห
