Bad love 2 กรงกรรม(3)
859 Words
สองคืนผ่านไป มีเพียงแม่บ้านที่นำน้ำและขนมปังหนึ่งชิ้นมาให้ฉันเพียงวันละหนึ่งมื้อ ภูผาสั่งว่าให้ฉันกินเท่านี้และยังบอกอีกว่าห้ามฉันออกจากห้อง แม่บ้านกลัวฉันหนีจึงล็อกประตู
คืนที่สาม
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดดังกลางดึกขณะที่ฉันหลับอยู่บนเตียง เงาดำเผยร่างผู้ชาย เขาเดินเซมาทางเตียงนอน เขาเดินมาหยุดที่เตียง แม้จะอยู่ในความมืดแต่จากรูปร่างทำให้ฉันรู้ว่าเขาคือใคร ฉันกำลังจะเอื้อมมือเปิดไฟ
"ไม่ต้องเปิดกูไม่อยากเห็นหน้ามึง" ภูผาเอ่ยเสียงเรียบ
"ภูมาทำไม"
"อย่ามาเรียกชื่อกู สารเลว มึงทำได้ยังไงวะ มึงทำแบบนั้นทำไมมึงต้องการอะไรถึงได้ทำแบบนั้น" ภูผาพุ่งตัวเข้ามากระชากผมฉัน ใบหน้าฉันแหงนขึ้น
"พรรณไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำแบบนั้น นาถฤดีโกหก ภูฟัง..."
เพี้ยะ!
เขาตบหน้าฉันขณะที่มืออีกข้างยังกำกระชากกลุ่มผมฉัน เขาตะโกนใส่หน้าฉัน "กูบอกว่าอย่าเรียกชื่อกู"
“...”
“มึงมันเลว มึงมันตัวต้นเหตุทำให้คนที่กูรักและลูกกูต้องตาย” เขาเอ่ยเสียงเย็นเยือก “มึงอยากลองตายไหม จะได้รู้ว่านาถเจ็บปวดแค่ไหน”
พูดจบมือเขาบีบที่ลำคอฉัน เขาบีบด้วยความแรงจนฉันเริ่มหายใจไม่ออก
"หะ หะ หาย ไม่ อะ ออก" ฉันจับที่มือเขา พยายามแกะมือเขาออก
"แล้วมึงคิดว่านาถหายใจออกไหม นาถกับลูกของกูต้องตายเพราะคนแบบมึง เพราะการกระทำเลว ๆ ของมึงทำให้นาถทิ้งกู" ภูผาปล่อยมือ ผลักฉันหงายล้มลงเตียงอย่างแรง
"ไหน ๆ มึงก็ทำทุกอย่างเพราะอยากได้กูนักหนา กูจะสนองให้แล้วกัน" เขาถอดเสื้อผ้า กระชากกางเกงพร้อมชั้นในออกจากตัวฉันอย่างแรง ไม่สนใจว่าฉันจะเจ็บหรือไม่เจ็บ
ดุ้นใหญ่โตเข้ามาในกายฉันอย่างไม่ปรานี เขาบีบเค้นกัดตามเนื้อตัวฉัน เจ็บปวดไปทั้งตัว เขาน่ากลัว สิ่งที่เขาทำตอนนี้น่ากลัวมาก
ฉันเจ็บปวด ทว่าร่างกายของฉันถูกฝึกมาตั้งแต่เล็กให้ร่างกายรับรู้ความเจ็บปวด ชีวิตฉันกว่าจะออกมาอยู่คนเดียวได้มันไม่ง่าย ร่างกายเรียนรู้ความเจ็บปวด แต่หัวใจไม่ได้เรียนรู้กระทั่งมาเจอภูผาที่เปลี่ยนไปเป็นอีกคน
เมื่อมาถึงจุดนี้ฉันก็เลิกทักท้วง ฉันไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ ฉันไม่คิดจะอธิบายให้เปลืองน้ำลายและโดนทำร้ายร่างกายอีก เพราะนิสัยหลัก ๆ ของภูผานั้นถ้าเขาคิดจะเชื่อใครหรืออะไรแล้ว ต่อให้ใครต่อใครพูดว่าไม่ใช่ เขาก็ไม่มีทางเชื่อ
ฉันถึงไม่บอกว่าเขานาถฤดีนอกใจเขา
ฉันโง่เอง เอาให้มันสุดไปเลย ในเมื่อครั้งนี้ได้เรียนรู้แล้วว่าเจ็บปวดที่หัวใจเป็นยังไงก็เอาให้มันสุดไปเลย ฉันมันผู้หญิงโรคจิต ชอบทำร้ายหัวใจตัวเอง ฉันจะยอมให้เขาทำร้าย ให้หัวใจของฉันโดนทำลายทีละนิด เมื่อความอดทนของฉันสิ้นสุด ฉันจะเดินออกจากกรงกรรมที่ฉันไม่ได้ก่อเอง
เมื่อถึงวันนั้นหัวใจของฉันคงไม่มีผู้ชายชื่อภูผาอีกแล้ว
"ไงหายคันหายอยากบ้างไหม" เขาเอ่ยหลังจากที่ย่ำยีร่างกายฉันจนพอใจ เขากระชากแขนฉันสุดแรง ให้ลุกขึ้นนั่ง
"พอใจหรือยัง ถ้ายังไม่พอก็ทำอีกเลยหรือไม่ภูก็ฆ่าพรรณซะจะได้จบ" ในเมื่อให้ฉันเป็นคนผิด ฉันผิดให้ก็ได้
เพี้ยะ!
เขาตบหน้าฉันอีกครั้งและเพราะวันนี้โดนหลายครั้งเลือดจึงไหลออกจากปากฉัน
"กูบอกแล้วใช่ไหมอย่าเรียกชื่อกู ฆ่ามึงมันยังน้อยไป มึงต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่มึงทำ และมึงจำเอาไว้กูเกลียดมึง จำใส่สมองมึงไว้ว่ากูเกลียดมึง" มือหนึ่งกระชากผมอีกมือจิ้มลงที่กลางหน้าผากฉัน
"สักวันภูต้องเสียใจกับสิ่งที่ภูทำกับพรรณ เมื่อถึงวันนั้นต่อให้ภูนอนตายตรงหน้าพรรณก็จะไม่มอง"
เพี้ยะ เพี้ยะ!
"มึงไม่จำใช่ไหมที่กูบอกว่าเลิกเรียกชื่อกู และกูก็ขออวยพรให้มันมีวันนั้นที่มึงพูดเถอะ กูกลัวว่ามึงจะเป็นผีเฝ้าไร่ไปซะก่อน หึ" เขาใส่กางเกงยีนส์ เดินออกจากห้องไป
ทิ้งฉันไว้เพียงลำพังกับใบหน้าที่บอบช้ำ เลือดยังคงไหลออกจากปาก ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิตของฉัน น่าสมเพชสิ้นดี ตามตัวมีแต่รอยเขี้ยวรอยฟันเต็มไปหมด
ไม่มีอีกแล้วผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อฉัน ไม่มีแล้วคนที่ดี ตอนนี้มีแต่คนใจร้ายที่ไม่มองความเป็นจริง เขาปักใจเชื่อผู้หญิงแพศยาคนนั้นคนเดียว
- Writer
