"วันใหม่ชอบลุงภูนะคะ ว่าง ๆ แวะมาเล่นด้วยอีกได้ไหมคะ" ลูกสาวของฉันเอ่ยถามด้วยเสียงเศร้าเมื่อเรากำลังยืนส่งภูผาอยู่ที่หน้าบ้านในยามดึก
ภูผามองหน้าฉันด้วยความหวัง
"ไม่กวนลุงภูสิคะ ลุงภูต้องกลับไปดูแลลูกชาย แล้วลุงภูก็ต้องทำงานด้วย ลุงเขาไม่ว่างค่ะ" อธิบายโดยไม่ถามความเห็นของภูผา
เพราะข้อตกลงของเราคือออกจากชีวิตของกันและกัน ไม่ควรพบเจอกันอีก
"ดีจังเลยนะคะ ลูกลุงภูมีพ่อด้วยไม่เหมือนวันใหม่ที่พ่อไม่รักแม่ไม่หนู ถึงได้ทิ้งเราไป" วันใหม่เดินเข้ามากอดเอวของฉัน ลูกสาวของฉันกำลังจะร้องไห้ เธอไม่ชอบให้ใครเห็นน้ำตา
ภูผาช็อกไปครู่ใหญ่ เขาตั้งสติ เช็ดน้ำตาและเอ่ย "รักสิครับ พ่อรักหนูรักแม่ของหนูมากด้วย"
ภูผานั่งคุกเข่า ดึงลูกสาวไปกอด
"ลุงภูรู้ได้ยังไงคะว่าพ่อใจร้ายจะรักหนูกับแม่ เพื่อนหนูบอกว่าถ้าพ่อรักหนูรักแม่ต้องไม่ทิ้งแม่และหนูไป ลุงรู้จักพ่อของหนูเหรอคะ"
ประโยคไร้เดียงสา แต่กลับแทงใจดำขอ
