"กลับบ้านกันค่ะคุณชมพู" แตงโมชวน เพราะฉันยืนอยู่ตรงจุดชมวิวที่เคยมาเมื่อครั้งนั้น นานเกินไป
เฮียฌอห์ณติดต่อมาว่าติดปัญหาเล็กน้อยอาจจะมาถึงช้ากว่าที่กำหนด ฉันจึงต้องอาศัยอยู่ที่บ้านแตงโมไปก่อน
"แตงโมอยากรู้ไหมว่าความจริงมันเป็นแบบไหน อะไรที่มันคือความจริง อะไรคือเรื่องโกหก" เอ่ยพลางมองไปที่กระท่อมเก่า ๆ หลังที่ฉันเคยอยู่อาศัย ยืนจากตรงนี้จะมองเห็นที่นั่น
"ถ้าคุณชมพูอยากเล่าโมก็พร้อมฟังค่ะ บางทีการระบายออกมาบ้างจะทำให้รู้สึกดีขึ้นนะคะ แต่ถ้าคุณชมพูไม่สบายใจไม่ต้องเล่าก็ได้ค่ะ" เธอเดินมาจับมือฉันแล้วก็ส่งรอยยิ้มที่เห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี
"นั่นสินะ ไม่รู้จะเล่าให้ตัวเองไม่สบายใจทำไม" รอยยิ้มแสนเศร้าของฉันส่งไปให้เธอ แต่งโมตอนนี้เธอดูมีความสุขมาก มีลูกและมีสามีที่รักเธอ
"เดี๋ยวโมนั่งรอตรงนั้นนะคะ" แตงโมชี้ไปที่โขดหินซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
สายลมยามเย็นพัด
