"ชอบบ้านใหม่ของเราไหมพรรณ" น้ำเสียงราบเรียบชวนขนลุกดังขึ้นที่ข้างใบหู สองแขนเขาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง
ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ได้แต่กลืนน้ำลายลงลำคอ
สรรพนามที่เขาเอ่ยเรียก ฉันรู้ทันทีว่าเขาคือใคร
ทำไมเขามาโผล่ที่นี่ เขามาได้ยังไง
"ทำไมไม่ตอบภูล่ะ นี่ภูทำเพื่อพรรณเลยนะ" น้ำเสียงเขาออกไปทางโรคจิต ฉันรู้สึกว่ามันเย็นเยือกไร้ความรู้สึก
เขาหอมที่แก้มฉัน สูดดมตามซอกคอ มือใหญ่ขยับขึ้นมาบีบที่หน้าอกของฉัน อีกมือกำลังจะล้วงเข้ามาในกระโปรงของฉัน
ก่อนที่เขาจะทำมากกว่านี้ฉันผลักเขาออก หันมามองเขา "ฉันไม่รู้จักนาย ปล่อยฉันซะ"
สภาพของเขาไม่ต่างจากโจรโรคจิต
นี่เหรอผู้ชายที่ฉันเคยรัก ทำไมเขากลายเป็นแบบนี้ไปได้
ผมยาว หนวดเครารุงรัง สภาพร่างกายผ่ายผอม แทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมแม้แต่น้อย
"ลืมผัวได้ยังไงที่รัก ไหนเราบอกจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง" แววตาของเขาน่ากลัว
เขารั้งฉันเข้าไปกอดด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้
