ความเมาเป็นเหตุ# 2
1065 Words
“โอ๊ย เธอนี่มัน...”
อีตาติณเอื้อมมือไปจับแถวๆ ขมับด้วยความเจ็บปวด ตายแล้ว ฉันทำเขาเลือดไหล ฉันจะต้องชดใช้ไหมเนี่ย ฮืออออ
“ยังไงดีครับคุณติณ?”
อีตามือขวาของเขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยจะเข้ามาจับตัวฉัน อย่านะโว๊ยยย ฉันยังเหลือรองเท้าอีกข้างนะ
“ไม่เป็นไร”
ผิดคาดมาก แทนที่ติณจะโกรธฉันที่ทำเขาบาดเจ็บถึงสองครั้งจนเลือดตกยางออก เขากลับโบกมือให้ลูกน้องของเขาหยุด
“ปล่อยเธอไป...”
“...”
ฉันยืนอึ้ง จ้องมองติณที่คลำหัวตัวเองป้อยๆ
บ้าน่า ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองต้องขอโทษเขาล่ะ เขาเป็นคนจับฉันมาก็ต้องโดนแบบนี้แหละถูกแล้ว!
พอได้สติฉันก็รีบวิ่งไปที่ลิฟท์โดยที่ถือรองเท้ากลับมาเพียงข้างเดียว ก็จะทำไงได้ล่ะ อีกข้างมันหล่นอยู่ข้างๆ เขานี่ จะให้เดินกลับไปหยิบก็ยังไงๆ อยู่นะ
เห้อออ ถือว่ารอดตายไปได้อีกวันนะครองขวัญ...
วันต่อมา
“เธอว่าไงนะ!”
นี่คือเสียงตะโกนของปวีณา หรือ วีเพื่อนสนิทของฉัน เธอไม่ตกใจที่รู้ว่าฉันเกือบโดนฟัน แต่เธอดูตกใจโอเว่อร์มากเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อ ‘ติณ’
“อะไร? ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น?” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ผู้ชายที่เกือบจะฟันเธอเมื่อคืนคือคุณติณภัทรเจ้าของ The Phantom น่ะเหรอ?”
“ใช่” ฉันตอบ “รู้จักเหรอ?”
“โห่ ไปอยู่รูไหนมายะเธอ คุณติณเขาดังจะตาย”
“ดังในเรื่องแย่ๆ ล่ะสิ”
“ไม่นะ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจหลายแห่งในประเทศ เป็นเจ้าของโรงแรม เจ้าของผับ มีเงินเป็นหมื่นๆ ล้านเลยล่ะเธออออ” ปวีณาอวยสุดฤทธิ์และยังคงอวยต่อไป “แถมอายุก็ยังน้อย และหล่อมากกก เพอร์เฟ็คขนาดนี้ผู้หญิงคนไหนก็อยากเป็นแฟนเขากันทั้งนั้นแหละ”
“เหรอ ยกเว้นฉันไว้คนหนึ่งละกัน” คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วยังขนลุกไม่หาย “ฉันจะไม่มีวันไปเหยียบที่ผับนั้นอีกแน่ๆ”
“หูยยย ถ้ารู้แบบนี้เมื่อคืนฉันน่าจะไปกับเธอด้วย อยากเจอคุณติณตัวเป็นๆ จังงงง” ปวีณาทำหน้าเพ้อฝัน “ตัวจริงเขาหล่อมากเลยใช่ปะ?”
หล่อน่ะหล่อ แต่เลวก็คือเลว
“นี่ ไม่ต้องมาถามฉันเลยนะ ฉันเกลียดเขา เพราะมีผู้หญิงแบบเธอไง อีตานั่นถึงได้หลงตัวเองขนาดหนักอะ คิดว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกจะต้องอยากนอนกับเขา เหอะ มั่นสุดอะไรสุด”
“โถ่ แต่ถึงกับปารองเท้าใส่เขาก็เกินไปหน่อยปะ ดีนะที่เขาไม่เอาเรื่อง”
เอ๊ะ ยัยนี่เป็นเพื่อนฉันจริงปะเนี่ย จากที่ฟังๆ มาไม่มีประโยคไหนที่จะเข้าข้างฉันเลย ให้ตาย
“นี่เธอ ฉันเกือบจะโดนข่มขืนนะ อย่าลืมประเด็นนี้สิ”
“เอาน่า แต่เธอก็ยังไม่โดน ยังอยู่รอดปลอดภัยดี ก็ถือว่าเขาใจกว้างอยู่นะ”
อวยให้สุดแล้วหยุดที่การเป็นติ่ง
“เลิกพูดถึงอีตานี่สักทีเถอะ ปวดประสาท” ฉันตัดจบ
“เออ แล้วเธอได้เจอเพื่อนเขาไหม พี่มาวิน กับ พี่พายุ อะ?”
ยัง ยังไม่หยุดอีก
“เจอสองคน แต่ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า แต่ดูทรงแล้วน่าจะไม่ใช่คนดีทั้งหมดน่ะแหละ”
“โหยยย โชคดีอะไรอย่างนี้เนี่ยขวัญ วันหลังพาฉันไปร้านนั้นบ้างนะ”
“เอ๊ะ ฉันบอกว่าจะไม่ไปที่นั่นอีกแล้วไง”
แต่ก่อนที่ฉันจะเปิดฉากทะเลาะกับปวีณาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง หัวฉันก็ปวดจี๊ดขึ้นมาซะก่อนเพราะเครียดเรื่องที่ทำกระเป๋าหาย
ในนั้นมีเงินสดอยู่ไม่มากก็จริง แต่โทรศัพท์ของฉันก็หายไปด้วยเนี่ยสิ เพิ่งผ่อนไปได้แค่เดือนเดียวเองอะ เวรกรรมชะมัด
“ซวยชิบ ฉันต้องไประงับบัตรเครดิต แจ้งบัตรประชาชนหาย แล้วก็ซื้อโทรศัพท์ใหม่ อยากจะบ้าตาย” ฉันบ่น
“ตายแล้ว ไอโฟนรุ่นใหม่ด้วยนี่” ปวีณาตอกย้ำฉันเข้าไปอีก
“เออไง เจ็บหนักเลย”
ทั้งหมดก็เพราะไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนเดียวแท้ๆ ถ้ามันไม่หลอกฉัน ฉันก็คงไม่ต้องไปผับบ้านั่น คงไม่ทำกระเป๋าหาย แล้วก็คงไม่เจอไอ้บอสหื่นกามนั่นด้วย
“เออ” ปวีณาโพล่งขึ้นเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก “เทพทักฉันมาเมื่อเช้าว่าติดต่อเธอไม่ได้ ฉันเลยเล่าให้เขาฟังไปแล้วว่าเธอเลิกกับแฟน ตอนนี้คงดีใจจนเนื้อเต้นอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
“เอออะ จะบ้าตาย”
พันเทพคือลูกชายของนายจ้างที่จ้างฉันให้ไปเดินแบบชุดชั้นในเมื่อปีที่แล้ว ไม่รู้ว่าความสวยฉันไปเตะตาอะไรเขานักหนา ถึงได้มาคอยตามตื๊อฉันจนสลัดแทบไม่หลุด ดีที่ช่วงหลังๆ นี้เขาเริ่มห่างหายไปบ้างเพราะฉันมีแฟน แต่ถ้ารู้ว่าเลิกกันแล้วแบบนี้คงกลับมาตามติดฉันเหมือนเป็นเจ้ากรรมนายเวรอีกชัวร์
“ฉันว่าบอกให้เขาซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้ก็ดีนะ ก็ดูเป็นผู้ชายมีเงินอยู่ ถ้าเธอขอมีเหรอจะไม่ให้” ปวีณาเสนอ
ฉันส่ายหน้า “ไม่อะ ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”
ถ้าหากบอกให้เขาทำอะไรให้สักอย่าง มีเหรอที่คนอย่างเขาจะไม่หวังอะไรตอบแทน ผู้ชายมันก็เป็นเหมือนกันหมดนั่นแหละน่า ขนาดแฟนฉันตอนที่ไม่ได้กันยังตามใจฉันแทบทุกอย่าง อยากได้อะไรก็แทบจะไปหามาประเคนให้ แต่พอฉันยื่นคำขาดว่าจะไม่ยอมมีอะไรกับเขาจนกว่าเราจะคบกันครบหนึ่งปีเท่านั้นแหละ ผลก็ออกมาอย่างที่ทุกคนเห็น เขาก็ไปหาผู้หญิงคนอื่น พังไม่เป็นท่า!
พอกันทีกับผู้ชาย จากนี้ต่อมีใครให้ซื้อเครื่องบินหรือเรือดำน้ำมาถวาย ฉันก็จะไม่ยอมโง่เชื่อว่ามันคือความรักอีกต่อไป!
- Writer
