บทที่8.
“ผมจะรีบเรียนรู้งาน แล้วก็จะรีบให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอคุณนะฟ้า” ภีรพลยืนน่าเศร้า เขากุมมือพร่างฟ้าไว้แบบไม่อยากปล่อย
“ค่า...” หญิงสาวรับปาก เธอยืนรั้งๆ รอๆ เมื่อคนที่รอยังไม่มาสักที
“แมวๆ ไปตามอิงให้ฟ้าหน่อยสิ”
พร่างฟ้าเอ่ยบอกสาวใช้วัยรุ่นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
แมวเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้ “คุณอิงไม่สบายค่ะ คุณท่านเลยให้นอนพักก่อน”
พร่างฟ้าขมวดคิ้ว เธอหันมามองภีรพลและปฏิกิริยาของเขาคือการเสหลบตา นั่นคือพิรุธที่เธอจับได้
“ตายจริง เป็นอะไรมากไหม? ฟ้าไปดูอิงก่อนนะคะภี”
หญิงสาวปั้นหน้าทุกข์ร้อน แสดงอาการเป็นห่วง
“ยัยนั่นหัวแข็งจะตาย...ไม่เป็นอะไรหรอก ฟ้าไปเถอะ”
ภีรพลพยายามห้าม
“ไม่ได้สิคะ คนป่วยควรได้รับอากาศบริสุทธิ์ ดีเลยอิงจะได้ไปพักที่บ้านฟ้า”
“ไปเป็นภาระฟ้านะสิ ผมเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้ายินดี อิงก็เป็นจันธกาจนะคะ ฟ้าจะได้ตอบแทนที่อิงดูแลฟ้าอย่างดีตอนอยู่ที่นี่ไงคะ”
คำคัดแย้งที่ภีรพลแย
