ผัวทวิน

บอสหนุ่ม 2

“เอาเป็นว่าเพชรปรึกษางานกับมีนาไป พ่อขอตัวก่อน”

“ครับท่านประทาน” เพชรรับปากพ่อแล้วกดสายตาลอบมองความน่ารักหญิงสาวตรงหน้า

“อ้อ...เรียกพี่มีนาก็ได้ไม่ต้องเรียกคุณมีนา เราสองคนจะได้คุ้นกันเร็วๆ ร่วมงานปรึกษางานกันได้ราบลื่น” เอริกสั่งแล้วก้าวออกจากห้องประชุม วางใจให้มีนากับเพชรได้ปรึกษาพูดคุยงานที่ต้องประสาน เพื่อการพัฒนาสินค้าให้เป็นที่ยอมรับต่อตลาดและผู้บริโภคที่ส่วนใหญ่เป็นชาย เพราะถุงยางอนามัยสำหรับผู้หญิงที่ถูกผลิตออกมาเมื่อสามปีที่แล้วยอดไม่กระเตื้องเลยสักนิด

“พี่...”

“หืมว่าไงคุณเพชร”

“พี่มีนาไม่เหมาะกับคุณ ถ้าพ่อแม่คุณไม่แจ้งเกิดผิด ผมคิดว่านายอำเภอคงลงตัวเลขปีเกิดของคุณผิดแน่ๆ มีนา”

“เอ่อ...คุณเพชรควรเรียกดิฉันพี่มีนาอย่างที่ท่านประทานบอกนะคะ เพราะฉันเป็นพี่คุณฉันทำงานที่ทัชเลิฟ มาสิบกว่าปี หรือเรียกว่าตั้งแต่ฝึกงานตอนเรียนมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้”

“แต่...พี่หน้าเด็กแถมยังน่ากินแบบนี้ผมเรียกพี่ไม่ได้จริงๆ ขอเรียกมีนาแล้วกันนะครับ”

“ทะลึ่ง” มีนาต่อว่าชายอ่อนวัยกว่าตรงหน้าด้วยเสียงเบา เจอกันวันแรกก็โดนลองของซะแล้ว แสดงว่าลูกท่านประทานแสบไม่เบา ถึงได้เข้ามาดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายพัฒนาผลิตภัณฑ์ตำแหน่งนี้เคยมีค**ำรง และขาดช่วงไปเมื่อสามเดือนก่อน เพราะคุณชาติดี ถูกซื้อตัวไปทำงานกับคู่แข่งจากนั้นตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายพัฒนาผลิตภัณฑ์ก็ว่างเว้นมา กระทั่งตอนนี้คือเพชร ซึ่งมีดีกรีเมืองนอก ภาษีดีเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท มันจะเด่นดีดังอะไรขนาดนั้น

เพชรพูดไทยไม่ค่อยชัด แต่ก็ชัดกว่าคนไทยหลายๆ คนคงเพราะเขาเป็นลูกครึ่งหนำซ้ำยังเป็นเด็กนอก ภาษาไทยย่อมกระด้างนิดๆ เป็นธรรมดา

“ผมได้ยินนะ ว่าแต่มันหมายความว่ายังไงทะลึ่งเนี่ย” เขาต่อว่าหญิงสาวแต่ดวงตาสีเขียววาววับจับดวงหน้าอ่อนวัย กว่าอายุจริงที่เขาได้ทราบจากคำแนะนำจากพ่อ

“แปลว่าคุณน่ารัก” มีนาประชดพร้อมผลุบสายตามองต่ำมากกว่าที่จะสบตาคมกริบ ที่เผลอมองทีไรด้วยใจเย็นเยือกแทบละลายทุกที

“อ้อ...งั้นเหรอ ไว้คราวหน้าถ้าผมชมมีนาว่าน่ารัก ผมจะใช้คำนี้เพราะเป็นคำที่มาจากคนน่ารัก อ้อ...คนทะลึ่งสิ”

“เออ...ว่าเรื่องงานเถอะ” อีตาบ้าเล่นเอาหน้าชา หลอกด่าหรือไม่รู้ความหมายจริงๆ กันแน่

มีนาตัดบทไม่อยากนอกเรื่องกับเด็กอ่อนวัยกว่า เขาไม่เหมือนหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบ เพราะทั้งรูปร่างหน้าตา เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ดวงหน้าล้อมกรอบด้วยตอเคราเขียวๆ แม้มองออกว่าเพิ่งโกน เขาคงขนดกอยู่สักหน่อย การสวมสูทหรูหราสีเทาส่งให้รูปร่างเขาสูงสง่า สมบูรณ์ครบครันความเป็นบุรุษเพศ

ผมเขาสีอ่อนตัดรองทรงสั้นตามชาติพันทางพ่อ หากแต่ยังคงมีความเป็นสีดำตามฝ่ายแม่ เธอรู้จักคุณไข่มุก ที่เป็นภริยาท่านประทาน นางสวยน่ารักใจดีแบบคุณนายฝรั่ง แต่ไม่เคยรู้จักทายาทของท่าน เพราะตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ในทัชเลิฟ เธอไม่ได้ใส่ใจตรงจุดนั้นมีหน้าที่ทำงานในงานที่ได้รับมอบหมายก็เพียงพอ

อากาศในห้องประชุมอันแสนเย็นฉ่ำ ด้วยเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดไว้ความเย็นเต็มบีทียู กลับกลายเป็นอบอ้าวขึ้นมาในบัดดล เมื่อระหว่างปรึกษางาน ในรายละเอียดแผนงานที่เพชรวางโครงการไว้ เขาสบประสานนัยน์ตากับมีนา บ้างหยอกล้อ บ้างเย้ายั่ว ด้วยคำพูดเชิงจีบ...ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป เขา...จีบเธออย่างแน่นอน แต่ผู้ชายเด็กกว่าเพิ่งเรียนจบก็มีบ้างที่วาจาคึกคะนองตามวัย มีนาบอกตัวเองอย่าได้สนใจมาก สนใจแค่เนื้อหาของงานเท่านั้นเป้นพอ

หลังจากบรรยากาศอุ่นๆ จบลง โดยที่มีนาแอบเกร็งปลายเท้า เพราะความมากเสน่ห์ นุ่มลึก และแฝงมุกทะลึ่งบ้างเป็นบางครั้งจากหนุ่มน้อยตรงหน้า ตอนนี้ก็ได้เวลาผ่อนคลาย เมื่อสาระในการพูดคุยน่าจะจบแล้ว

“ถ้าคุณเพชรไม่มีอะไรเพิ่มเติม นอกจากต้องการข้อมูลทางการตลาดเก่าๆ เพื่อนำไปศึกษาคู่แข่ง และการทำการวิจัย ดิฉันขอตัวนะคะ” มีนาลอบพรูลมหายใจอย่างโล่งอกทั้งๆ ที่ยังไม่โล่งจริงๆ

“เดี๋ยว” เสียงทุ้มเอ่ยรั้งสตรีอายุเยอะหน้าเด็กไว้ ผิวพรรณอย่างมีนาไม่น่าป้า หรือพี่ด้วยซ้ำ เขาอยากเรียกเธอว่าน้อง หรือแค่มีนาเท่านั้น นิยามคำว่าพี่ไม่เหมาะกับมีนาเลยให้ตายเถอะ

“มีอะไรเพิ่มเติมเหรอคะคุณเพชร” ยิ่งเรียกชื่อเขาความรู้สึกในใจมีนา ก็เหมือนเขาเป็นสิ่งเลอค่าควรค่าแก่การครอบครอง หากแต่เสียอย่างเดียวเธอไม่ชอบเด็ก หญ้าอ่อนด้วยแล้วรู้สึกเหม็นเขียว น่ารำคาญ

“หยุดเรียกคุณเพชร” ชายหนุ่มหน้าหล่อสะท้านทรวง เอ่ยทักท้วงแฝงคำสั่งแก่หญิงสาว ผู้วางตัวเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวมากกว่าชายเช่นเขา เขาเด็กกว่าก็จริง แต่ตัวโตกว่าเธอหลายเซนติเมตร ตัวบางๆ เล็กๆ หน้าอ่อนๆ แบบนี้ถ้ายืนเทียบคงเท่ารักแร้ของเขาเท่านั้นเอง

“อ้าว แล้วจะให้เรียกอะไรล่ะคะ คุณเพชรเป็นถึงลูกชายท่านประทาน ส่วนดิฉันก็อาวุโสกว่า ทั้งหน้าที่การงาน อายุ เราจะต้องเรียกกันแบบไหนล่ะ” น้องเพชร หลานเพชร หรือเด็กชายเพชร ตัวโตขนาดนี้พ้นเด็กชายมานานแล้ว ที่เหมาะสมที่สุดคือคุณเพชรอย่างที่เธอเรียกเขานั่นล่ะ

“เรียกผมเพชร แทนตัวเองมีนา ตกลงนะ” เขาบอกลึกๆ กว่าบอกคือสั่ง เพราะสายตาเขาบ่งบอกว่ามันควรเป็นเช่นนั้น

“เอ่อ...ไม่ค่ะมันไม่ถูกต้อง” มีนาเอ่ยปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม

“ถ้าไม่เรียกก็ไม่น่าจะได้ออกจากห้องนี้นะ”

“เอ๋...อะไรคุณเพชร” ดวงหน้าหวานสวยอ่อนละไม เอี่ยวหน้ากลับมาหาคนสั่งด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจมุกที่ไม่ตลกของเขานัก เขาจะมามุกไหนกับเธอ อย่างไรเขาควรให้เกียรติเธอในฐานะเป็นรุ่นพี่ แม้เธอจะเป็นพนักงานในบริษัทพ่อของเขาก็ตาม

ชายหนุ่มอ่อนอาวุโสกว่าคนถามก้าวเข้าไปชิดร่างเล็ก ได้ถอยกรูดเมื่อถูกจู่โจม ความตระหนกครอบคลุมหัวใจบอบบาง ที่เต้นโครมครามราวกับแผ่นดินที่เนปาลไหว ต่อให้เขาเด็กกว่าและเธอไม่สนเด็กเป็นทุนเดิม หากแต่วางใจกับมนุษย์เพศชายแถมยังตัวโตอย่างกับยักษ์ขนาดนี้ไม่ได้ ร่างบางขยับห่างจากคนตัวสูงใหญ่กระทั่งแผ่นหลังไปติดผนังสีขาวในห้องประชุม ขณะในอ้อมแขนหอบแฟ้มงานแนบอก สายตามองแผ่นอกที่ใกล้เข้ามาด้วยอาการประหม่า