ผัวทวิน

บอสหนุ่ม 3

มือบางที่ว่างเว้นกระชับเบลเซอร์สูทสีขาวของตัวเองให้ปิดเสื้อคอวีด้านใน เพื่อกันสายตาที่ตอนนี้เข้ามาชิดจนได้กลิ่นโคโลญผู้ชายเข้มแข็งโชยออกจากร่างกำยำในสูทสีเทาของเขา รองเท้าส้นสูงส้นเข้มสีเงินแทบจะรับน้ำหนักร่างบอบบางไม่ไหวเพราะอาการสั่น ไม่สิเธอไม่เคยกลัวใคร ไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนทำให้เธอไหวหวั่นได้ หญิงสาวปลอบขวัญกระเจิงของตัวเองให้ให้กลับมาปกติ แต่นั่นไม่ได้ผลใดๆ เลย

“เรียกเพชรสิ และแทนตัวเองว่ามีนาด้วย ไม่ใช่ดิฉันหรือคุณเพชร”

“ประทานโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้น” หญิงสาวเบี่ยงกายหลบหากแต่โดนลำแขนแกร่งกักไว้ “หลีกทางด้วยดิฉันมีงานต้องทำ” เจ้าของเส้นเสียงสั่นเอ่ยขอร้องพร้อมกับเบี่ยงกายไปอีกทางที่ไม่มีลำแขนแกร่งกางกั้น แต่แล้วก็ถูกชายร่างสูงตระหง่านกั้นไว้อีกทาง

“จะเรียกเพชรเฉยๆ ไหม” เขาขอแกมขู่ด้วยความหล่อที่กระแทกนัยน์ตาหวาดหวั่นของแม่สาวใหญ่ ในการรักความโสดแต่ตอนนี้เข้าสู่ฤดูไหวหวั่น เพราะพายุความหล่อที่เคลื่อนใกล้เข้ามา

“อย่าล้อเล่นคุณเพชร ฉันอายุมากกว่าคุณ แถมยังเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด ไม่ใช่เด็กฝึกงานที่คุณจะมาล้อเล่น สั่งให้ทำนั่นนี่” วาจาที่หญิงสาวต่อว่าเขาช่างไม่มั่นคงเลยสักนิด อะไรกัน...ถือครองความโสดมาจนจะเข้าโหมดขึ้นคาน แล้วยังไม่มีทีท่าจะก้าวลงจากคานเพราะเชื่อว่าบรรยากาศบนคานลมยังเย็นสบาย ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายไม่เหมาะสมหน้าไหนสอยเธอลงไปลำบากด้วยกันได้

“ผม...นายเพชรไม่เคยล้อเล่น” ถ้าเธอไม่ยอมเขาจะทำอย่างอื่นที่เรียกว่าการบังคับในแบบเขา ซึ่งรับรองจะไม่เหมือนการบังคับที่หัวหน้างาน หรือผู้มีอำนาจมักทำกัน “จะเรียกไหม”

“ไม่ๆ ปล่อยฉันซะไอ้เด็ก...” ไอ้เด็กอะไรมีนาเค้นความเป็นตัวเขาออกมาไม่ได้ เพราะสมองกำลังตีรวนด้วยการก่อกวนจากพ่อหนุ่มลูกครึ่ง

“ไอ้เด็กอะไรหึมีนา...น่ากิน” ชายหนุ่มไล่เรียงเอาคำตอบจากปากสีแดงเจิดจ้า ที่เผยอขยับขึ้นลงต่อปากต่อคำไม่ลดละ ผู้ใหญ่อะไรไม่ยอมเด็ก

“ไอ้...เด็กเวร” มีนาตะคอกใส่หน้าคนที่ไล่ต้อนเธอให้จนมุม และกำลังใจสั่นเป็นนกน้อยบินออกจากกรงเล็บหมาป่าไม่ได้

“ไอ้เด็กเวรเลยเหรอ มากไปมั้งมีนากล้าว่าผมเป็นไอ้เด็กเวร คงต้องโดนเลาะลิ้นออกมาเคี้ยวเล่นซะแล้ว” เพชรขู่ด้วยเสียงหนักแน่นราวกับโกรธจริงๆ หรือว่าเขาโกรธจริงที่โดนต่อว่าแบบนั้น ทว่าท่าทางเขาเหมือนมีบางอย่างแฝงอยู่นั่นคือความหื่นที่ปะปนอยู่ในดวงตาสีเขียวลึกล้ำ

“นี่นาย...คุณ...เอ่อจะทำอะไรฉัน” มีนาเบี่ยงตัวจนศีรษะติดผนัง ไร้หนทางหนีถ้าสามารถทะลุผนังออกไปได้เธอจะรีบทำทันที

“สั่งสอนคนปากดีหัวแข็งไม่ยอมทำตามคำสั่ง” เขาพ่นวาจาใส่หน้าป้าน่ากินด้วยกระแสบางอย่างกระตุ้น มากกว่าความโกรธที่เขาใช้บังหน้า เธอไม่รู้หรอกเพียงแค่เขาได้สบตากับเธอ นาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในห้องประชุม เขาก็พบว่าไม่มีใครในห้องประชุม ตรึงสายตาเขาได้เท่าผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดได้อีก ทีแรกเขาแอบคิดไว้ในใจ เธอคงเป็นแค่พนักงานหน้าใหม่เท่านั้น แต่ที่ไหนได้ใครจะคิดว่าอาวุโสเกินหน้าตาขนาดนี้

“มันไม่สมควร และไม่ถูกต้อง” เสียงเอ่ยประท้วงยังคงสั่นไม่มั่นคง แขนเรียวยังคงโอบอุ้มแฟ้มเอกสารแนบอก แต่เธอเองก็รู้ดีกว่ามันกำลังจะร่วงหล่นอยู่รอมร่อ

“ผมว่าสมควรก็ต้องสมควร ว่าไงจะเรียกเพชรเฉยๆ ไหม” ชายหนุ่มรบเร้า เขาอาจเป็นคนเอาแต่ใจบ้าง นั่นก็เป็นนิสัยส่วนตัวที่เขาเองเคยคิดแก้ไข แต่เมื่อเจอคนถูกใจนิสัยเสียๆ ก็กลับมาอีก โดยมีเธอคนที่ถูกกักไว้ในวงแขนคือสาเหตุ กลิ่นกายหอมราวกับเด็กทารก

“พอ...พอ ฉันเรียกก็เรียก” หัวใจดวงน้อยกระโดดโลดเต้นอยู่ในอก แทบจะฉีกขาดกับอะไรก็ตามที่เรียกว่าผู้ชายนามเพชร เธอใช้แฟ้มในวงแขนดันแผ่นอกแน่น...อ่า...มันแน่นตึงมาก แต่ไม่ว่าดันเท่าไหร่ก็ไม่ขยับ

“ไหนเรียกซิ” คนนิสัยเสียเอาแต่ใจยังคงต้องการฟังเสียงเพราะๆ ที่เรียกชื่อเขาแบบไม่ห่างเหิน ถ้าเรียกอ่า...เพชรขา เพชร โอ้ว ยิ่งดี แต่นั่นอีกหน่อยเขาจะทำให้เธอร้องเรียกเขาแบบนั้น

“เพชร” มีนาไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนบ้า เรียกๆ ซะจะได้ออกไปจากห้องนี้ ไปให้พ้นๆ กับการคุกคามอย่างหน้าด้านๆ ไอ้เด็กเวร ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ ตัวโตกว่าแล้วไง ฉันก็อายุมากกว่านายก็แล้วกัน ใครจะไปคิดล่ะว่าลูกเจ้านายจะเป็นหนุ่มเต็มวัยขนาดนี้ และอีกอย่างทั้งเจ้านายและภริยาไม่เคยเอ่ยถึงลูกให้แก่พนักงานฟังเลยสักครั้ง หรือเป็นเพราะว่าทั้งพนักงานเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องราว ครอบครัวเจ้านายจึงไม่มีใครรู้หรือซักถาม เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องที่พนักงาจะแส่

“แทนตัวเองด้วย” ได้คืบจะเอาศอก นี่ล่ะเพชรผู้ชายที่มักแข่งขันและต้องการเขาชนะ

“มีนาไปได้หรือยังคุณเอ่อ...เพชร” เธอแทนตัวเองพร้อมทั้งเอ่ยปากขอออกไปจากแดนประหารแห่งนี้

“น่ารัก น่ารักสมตัว” เพชรเอ่ยชมหญิงสาวปากชมแต่สายตาจับจ้องที่กลีบปากเย้ายวนสีแดงสด ที่เผยอค้าง เธอกำลังเชิญชวนเขาโดยไม่ไร้เสียง หากแต่เขารู้ว่าเธอเชิญชวนอย่างเปิดเผย

ใบหน้าคมคร้ามหล่อเกินบรรยาย คิ้วดกดำ ดวงตาสีมรกตคมกริบ รับกับจมูกโด่งขึ้นสันแบบหนุ่มทางฝั่งยุโรป แก้มสากล้อมกรอบไปด้วยตอหนวดเครา เปี่ยมล้นด้วยความเป็นชายที่อัดแน่นมาอย่างเต็มเปี่ยม มีนาเผลอมองความสมบูรณ์พร้อมด้วยอาการลืมตัว ลืมหายใจ แต่เมื่อตั้งสติได้...

เธอก็พบว่าริมฝีปากบางได้รูปกลับกำลังจะแปะลงที่กลีบปากของเธอ หญิงสาวกำลังลืมจังหวะการหายใจ ปลายเท้าจิกในรองเท้าส้นสูงสีเงิน ลำแขนกอดแฟ้มเอกสารแน่น หยีตาแล้วในที่สุดเปลือกตานั้นก็ปิดลงด้วยไม่อาจมองภาพใบหน้าและริมฝีปากที่ใกล้เข้ามาได้อีกต่อไป

ในวินาทีนั้นเองเสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างสิริน ผู้เป็นเลขาเอริกได้ย่างก้าวเข้ามา ในเสี้ยววินาทีที่มีนาจะโดนประหารด้วยริมฝีปากบางได้รูปคู่นั้น

เพชรดีดตัวจากมีนาแค่เส้นยาแดงผ่าแปด นับได้ว่าเขาประสาทไวเป็นเยี่ยม มองไปทางเลขาของพ่อ ด้วยอาการเฉยๆ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นในห้องนี้มีแค่สองหนุ่มสาวต่างวัย

ส่วนมีนาได้แต่ยืนสงบอาการสั่นอยู่ติดผนังไม่อาจเคลื่อนกายไปไหนได้ เพราะแข้งขาอ่อนแรงจากเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ราวกับกำลังต่อสู้กับมนุษย์ต่างดาวที่มีพลังจิตสูงสุดกระนั้น เกิดมาตั้งสามสิบสองหนาว ยังไม่เคยพบอะไรที่เหนือการต้านทานขนาดนี้ แผ่นดินไหวรึได้ยินข่าวก็น่ากลัว ไม่อยากเจอ โคลนถล่มรึ...อย่ามาเกิดใกล้ที่อยู่เป็นพอ น้ำท่วม ก็เจอมาแล้วหลายรอบยังรอดมาได้ ภัยแล้งภัยร้อนเป็นเรื่องธรรมดาอยู่คู่คนไทย นั่นได้ผจญกับมันมาแล้วเช่นกัน แต่นี่อะไร...อะไรกัน

“บอสให้มาดูแลความเรียบร้อยเผื่อคุณเพชรต้องการความช่วยเหลือค่ะ” สิรินเอ่ยกับชายหนุ่มที่คาดว่ายืนคุยกับผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด เธอมองไปทางหญิงสาวก็พบว่าเธอยืนหอบแฟ้มเอกสาร สงสัยจะคุยงานเสร็จแล้ว

“ไม่มีอะไรแล้วผมแค่ย้ำให้พี่มีนาไปหาข้อมูลที่ผมสั่งเท่านั้น”

“คุยกันเสร็จแล้วนะคะ”

“เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปวางแผนเรื่องการทำตัวอย่างสินค้าสำหรับเข้าประกวดสักหน่อย แต่ก็ต้องรอข้อมูลจากฝ่ายการตลาดด้วย จริงไหมครับพี่มีนา”

“จะ...จริงค่ะคุณเพชร” มีนารับคำพร้อมกับย้ำชื่อชายหนุ่มที่มีคำว่าคุณนำหน้า

“ถ้าไม่มีอะไรติดขัด ผมคงต้องขอตัว คุณป้าสิช่วยหยิบเอกสารบนโต๊ะไปไว้ที่โต๊ะทำงานผมด้วย ในห้องทำงานฝ่ายพัฒนานะ” พูดจบชายหนุ่มที่คิดจะฉกของหวานจากหญิงรุ่นพี่ก้าวจากไปด้วยอาการเสียดาย ติดไปในสมอง แต่นั่นเมื่อลับตาผู้หญิงทั้งสองเพชรกลับซ่อนยิ้มอย่างอารมณ์ดี จึงก้าวเข้าห้องทำงานของตัวเองไป

“เป็นยังไงบ้างมีนา” เลขาสิรินเอ่ยถามหญิงสาวรุ่นน้อง ที่มองยังไงๆ วัยไม่น่าถึงสามสิบกว่า หน้าเด็ก ตัวบาง เอวคอด หล่อนยังอิจฉาที่มีนารักษาทรวดทรงได้ดีขนาดนี้ คงเพราะยังโสด ไม่มีลูกทำเสียทรวดทรง แต่หล่อนสิลูกสองวัยกำลังโต ทรงเสียตั้งแต่ลูกคนแรก พอคนสองหนักหนาสาหัสเลย

“คุณเพชรดูเป็นคนหนุ่มไฟแรงมากโครงการเขาใหญ่มาก”

“เห็นว่าตอนเรียนอยู่เมืองนอก ทั้งเรียนทั้งดูงานด้วย คงได้ความรู้และไฟในการทำงานมาเยอะ บอสวางใจให้มาทำงานเพื่อสานต่อธุรกิจแทนบอสในอนาคต”

“ค่ะ มีนาขอตัวก่อนนะคะพี่สิ”

“จ้ะตามสบาย” สิรินหอบเอกสารติดมือไปเพื่อนำไปคืนให้เพชร แอบสงสัยอยู่นิดๆ เกี่ยวกับภาพที่สองหนุ่มสาวหน้าแดงก่ำตอนที่หล่อนเปิดประตูเข้ามาในห้อง แต่ก็คงไม่มีอะไรเพราะเพชรเองเด็กกว่ามีนา แถมเป็นลูกเจ้าของบริษัท ส่วนมีนานั้นอาวุโสกว่า ที่สำคัญทุกคนในบริษัทต่างรู้กันดีว่ามีนาไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่า มีหนุ่มรุ่นน้องในบริษัท รวมไปถึงลูกค้ามาจีบมีนาหลายคน แต่เธอยี้ เพราะไม่ตรงใจ