3. เจอปัญหา
903 Words
@ อีกด้านนึง
"ไอพาเรนแมร่งหายตัวไปว่ะ! เมื่อกี้ไอรีบอร์นพึ่งมาบอกกู" คาเรนรีบขับรถมายังโกดัง เพื่อบอกข่าวกับคนในกลุ่มมาเฟีย
ใบหน้าตื่นตูมเพราะการหายตัวไปครั้งนี้ แม้แต่ลูกน้องคนสนิทพาเรนยังหาเบาะแสไม่ได้เลย
"มันไปแอบกกผู้หญิงที่ไหนอีกหรือเปล่า มึงลองเช็คดีๆสิว่ะ" พิพัฒน์โยนกระดาษรายการสินค้าให้บอดี้การ์ด แล้วเดินมาเข้าวงสนทนา ในตอนนี้ทั้งไลเกอร์และลาไคก็มาด้วย
"ผมเช็คหมดแล้วครับ นางแบบที่อยู่กับนายก็หายไปด้วยครับ" รีบอร์นเอ่ยแทรกขึ้น เขาไม่น่าพลาดปล่อยให้เจ้านายไปโรงแรมคนเดียว วันนั้นถ้าเขาไม่ติดไปเรื่องโครงการก่อสร้าง คงได้ติดตามตัวไป
"นกต่อ?" ไลเกอร์ถามเสียงเรียบ ทิ้งกายนั่งลงพาดแขนบนโซฟา
"ประวัติของนางแบบคนนั้นหายไปทั้งหมดเลยครับ" รีบอร์นยังบอกต่อ
"มึงเอาดีไงดีว่ะ แมร่งมักมากจนได้เรื่อง" คาเรนหันไปถามทางพิพัฒน์ ส่วนเซนโซ่ไม่ได้ด้วยเพราะติดผ่าตัด
"เดี๋ยวให้ไอไดร์ฟจัดการเรื่องผู้หญิง ส่วนเอ็งไปที่โรงแรมสืบเรื่องมา" ลาไคหันไปสั่งลูกน้องก่อนเอี้ยวตัวกลับมาทางน้องชาย
"จะถามศัตรูมันว่าใครบ้างก็ไม่ได้ แมร่งเยอะรอบตัวขนาดนี้...กูล่ะกลุ้ม" พิพัฒน์ยกมือนวดขมับครุ่นคิด
"แล้วลุงซายน์รู้หรือยัง"
"ทราบแล้วครับ นายใหญ่กำลังให้ระดมตามหาอีกทางด้วยครับ"
"อืม งั้นแยกย้ายเถอะ" ไลเกอร์พยักหน้าบอกทุกคน รู้ดีว่าคนในกลุ่มทั้งหมดต่างเป็นห่วงพาเรน
เกาะส่วนตัว_
"มันจะเป็นไปได้ไงว่ะ คิดจะหลอกกูไม่ง่ายนะเว้ย" ร่างสูงใช้ช่วงเวลาที่ไม่มีใครสักคนอยู่ในบ้าน พยามหาอุปกรณ์สื่อสารที่พอจะส่งข่าวบอกลูกน้อง
แต่มันน่าแปลกใจที่มีของใช้หรูหราครบครัน ยกเว้นโทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์พกพา ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่สัญญาณไม่ทั่วถึง
ตุ๊บ~
สมุดเล่มนึงหล่นจากโต๊ะหนังสือ มือใหญ่เลยถือวิสาสะหยิบขึ้นมาเปิดอ่านคร่าวๆ พบว่าเป็นไดอารี่ของแครอท จดบันทึกพวกชีวิตประจำวันแล้วเรื่องเล่าต่างๆนาๆ
"เธอมีพี่?" เขาดันพบข้อความน่าสงสัย แต่มันถูกลบจากหมึกปากกาขีดทิ้ง รวมถึงรูปเก่าจางๆ เด็กหญิงหน้าหวานแววตาเศร้า
"ชาลี! เอาไปซ่อนอีกแล้วเหรอ เอาไปไว้ตรงไหน?" เสียงหวานดังขึ้น ทำให้คนตัวสูงรีบชะโงกหน้าไปดูผ่านหน้าต่าง แล้วเก็บข้าวของไว้ตามเดิม
"เฮ้ยัยแครอท! ฉันหิวข้าวแล้วต้องไปกินที่ไหน" ร่างสูงรีบวิ่งลงบันไดมาตาม ตอนเห็นหญิงสาวเดินกลับมาพร้อมสุนัข
บรรยากาศยามเย็น ให้ความรู้สึกสบายใจยกเว้นความคิด ที่มันกังวลว่าทางบุพการีจะเป็นเช่นไร หากรู้ว่าเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
"ในครัวไง นายอยากกินอะไรทำเองเลย" เธอตอบกลับแบบไม่ได้สนใจคนฟัง นอกจากนั่งลงอยู่ข้างสุนัขตัวใหญ่ บนพื้นทรายหาดสีขาวละเอียด
"ถ้ารวยขนาดนี้แล้วไม่จ้างแม่ครัวอ่ะ?" เขาแสร้งนั่งลงข้างกายหญิงสาว แต่ไม่วายเธอก็เขยิบออกห่างอย่างรังเกียจ
"อย่าเยอะ! ฉันไม่ให้คนลากนายไปทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว คิดผิดชะมัดเลย!" แครอทหันมาแห้วเสียงใส่ มันก็น่าโมโหเหมือนกันที่ความหวังดีของเธอ กลายเป็นมาสร้างความรำคาญให้แทน
"นี่ฉันพูดดีๆกับเธอแล้วนะ!"
"ดีบ้าของนายสิ เป็นผู้ชายอะไรมาขึ้นเสียงใส่ผู้หญิง" ดวงตากลมคู่สีน้ำตาลอ่อนมองค้อน จะยกกำปั้นใส่ก็กลัวสู้แรงบุรุษไม่ไหว
"ก็นิสัยฉันเป็นแบบนี้ คิดอะไรก็พูดแบบนั้น จะให้พูดหวานๆก็ตอนตายนั่นแหละ" ร่างสูงเอนพิงหลังไปบนพื้นทราย พอสุนัขตัวโตจะเข้าไปสูดดมกลิ่นคนแปลกหน้า เขารีบยกเท้าห้ามไว้
"แสดงว่านายถูกเลี้ยงมาแบบตามใจชัวร์เลย ถึงได้ขี้โวยวายยิ่งกว่าผู้หญิง"
"รู้ดี! นอกจากจะปากจัดแล้วยังชอบวิจารณ์ชีวิตคนอื่นอีก" มีอย่างที่ไหนเธอมาลามถึงการเลี้ยงดูของบุพการี
"ถ้าตื่นมาแล้วโดนทรายอุดปากไม่ต้องเอะใจเลย ฉันเนี้ยแหละทำเอง" เธอจับจานบินของเล่นสุนัข โยนใส่กลางอกแกร่ง อุตส่าห์หาเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้ อีกฝ่ายดันไม่ติดกระดุมโชว์หุ่นยักษ์
"เธอแมร่งน่าโดนหว่ะ!" เขาชันกายขึ้นมานั่ง จ้องเอาจริงกับหญิงสาวกล้าผยอง
"โดนอะไร! อย่าลืมสินายยังเป็นลูกไก่ในกำมือฉันอยู่เลย ถ้าลุงภพมาเห็นนายเถียงฉันฉอดๆนะ ไม่รอดคืนแรกแน่!"
"โว๊ะ! กรรมอะไรของกูว่ะ" ใบหน้าหล่อเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด ยกมือปิดสองหูยิ่งกว่ารำคาญ
"ชาลี!" น้ำเสียงหวานเอ่ยเรียกดัง ชนิดที่ว่าแค่เธอสบตาสุนัขคู่ใจก็รู้งาน
"ไม่นะเว้ย!!! ยัยแครอท ฉันจะหักครึ่งให้เหลือแต่ชื่อเลย!" เขาเห็นสัตว์สี่ขามันแยกเขี้ยวใส่ รู้ทันทีเลยว่ามันต้องการอะไร
.........................................
5555 ไปๆมาๆก็สงสารอิพาเรนนะ
- Writer
